’n obsessie oor Karina ontwikkel nie. Dit kan sy verhouding met sy verloofde en sy hele toekoms verongeluk. Maar tog is De Waal ’n gebalanseerde mens. Hy bedoel dit maar net baie goed, stel sy haarself gerus.
Gelukkig maar dat tant Miemie nie bewus is van hoe Karina se ongeluk reeds De Waal se persoonlike lewe beïnvloed het nie.
Daardie naweek, toe sy weet De Waal is weg om Karina te besoek, gaan Rhona stilletjies na die standplaas wat sy en De Waal vir hul eie huis uitgesoek het.
Van ver af kan sy die nuwe huis sien toe sy om die draai kom en met die slingerpad begin opry tot bo teen die kop waarvandaan ’n mens ’n wye uitsig oor die see en ’n gedeelte van die dorp het. Sy is stom van verbasing. Hier is darem in ’n kort tydjie gewoel; drie maande gelede toe sy laas hier was, was dit nog ’n ruwe stuk aarde.
Behalwe die huis self, wat sy met die eerste oogopslag bemerk iets heel besonders is, is daar ook reeds grasperke aangelê en kan sy die begin van ’n wordende tuin sien.
Amper soos ’n skelm sluip sy nader en vind tot haar grootste teleurstelling dat al die deure gesluit en die vensters gegrendel is. Maar sy loer by elke venster in, en vind dis nie sommer net ’n huisie, soos De Waal dit genoem het nie. Dis ’n spesiale huis en baie duidelik vir ’n spesiale persoon bedoel. Die onrus in haar neem toe.
Toe sy haar pa parmantig en selfversekerd vertel het dat sy De Waal se ring teruggegee het en hoekom, was haar pa openlik ontevrede.
“Jy het die grootste fout van jou lewe begaan om De Waal deur jou vingers te laat glip. Hy sal nie terugkom nie, Rhona. Moenie jouself mislei nie. De Waal is nie daardie soort man nie. Ek dink buitendien ek sal nie meer respek vir hom hê as hy wel terugkom nie.”
“Paps!” Sy was geskok. “Dis amper asof Pa bly is dat … dat dinge tussen ons skeefgeloop het!”
“Nee, my kind, ek is nie bly nie. Ek is jammer, baie jammer, want ek het in De Waal jou behoud gesien. Hy is die enigste man wat ek ken wat jou miskien sou kon regkry. Nou is daardie hoop ook daarmee heen.”
“En wat moet so danig reggekry word?”
“Jy moet nog mens word, Rhona. Jy gaan nog baie swaarkry. Jy gaan jouself nog vernietig. Jy lewe net vir jouself. Alles draai net om jouself. Niemand anders is van belang nie. Jy is die selfsugtigste mens wat ek ken. Ek is jou pa, maar ek moet dit sê … en met skaamte erken dat ek ook skuld daaraan het.” Hy het opgestaan, en hy het skielik vir haar ouer gelyk. “Ek dink nie ons moet die saak verder bespreek nie. Maar ek is vir jou jammer, my kind. Regtig jammer.”
Sy het hom agterna gekyk en vir die eerste keer besef dat, as haar pa moet wegval, sy alleen sal wees. De Waal is ook nie meer beskikbaar nie. Sy het hom sy ring teruggegee.
Ook op hierdie oomblik besef sy dat sy oorhaastig was. Maar hoe gaan sy hom terugkry? Sy moet De Waal terugkry. Dis die een ding waarvoor sy bereid is om op te offer. De Waal is hare.
Tog twyfel sy vir die eerste keer in haar lewe aan haar eie vermoëns. Vir die eerste keer besef sy dat sy De Waal dalk kan verloor. Sy dink die res van die dag diep na en toe haar pa daardie aand sy Sondagkoerant oopmaak, is haar stem glad nie so selfversekerd soos altyd toe sy die stilte verbreek nie.
“Paps …?”
“Ja?”
“Mag ek oorsee gaan, asseblief?”
Haar pa kyk haar opsommend aan. Arme Rhona! Die vrede en geluk is in ’n mens self, maar sy wil dit op ver plekke gaan soek. Maar hy knik geredelik. “Soos jy wil.”
“Dankie.”
Sy stap na haar kamer toe, haar oë hard. Sy sal weggaan totdat die eerste aardigheid verby is en De Waal moeg geword het vir popspeel. Dan sal sy terugkom …
“Bring haar oor drie maande terug, dan kan ons kyk watter vordering sy gemaak het en nuwe besluite neem,” praat die dokter met De Waal. “Maar eers moet sy gaan aansterk. Haar gestel is geweldig verswak.”
“Dankie, dokter. Ek sal so maak. En onthou, die rekenings kom na my toe – almal.”
De Waal draai van die dokter af weg, stap met die lang gang af na Karina se kamer. Hy weet hy is steeds nie welkom nie, maar hy sal maar ’n renostervel moet ontwikkel en maak asof hy niks agterkom nie. Sy is in haar gees nog so onafhanklik soos altyd, maar na die vlees so verskriklik afhanklik.
“Is julle gereed? Dan kan ons maar gaan.”
Sy vrolike stem irriteer Karina. ’n Mens sou sweer hulle gaan na ’n piekniek! Sy sit op die kant van die bed, onbewus daarvan dat sy byna feeagtig lyk. Haar gesig is stil, onpeilbaar, maar die keelspiere werk krampagtig en haar hande bewe merkbaar.
“U koets staan buite gereed, prinses!”
Haar kop ruk omhoog. Sy dink aan haar kinderdae. Toe hy haar ook dikwels so aangespreek en van “haar koets” gepraat het as hy haar met sy fiets êrens heen moes neem. Sy draai haar kop weg, haar lippe wit en deurskynend. “As iemand my net tot op die vloer help, sal die prinses haar na die koets toe sleep, dankie.”
Daar heers ’n ongemaklike, pynlike stilte. Dan voel sy skielik sterk arms om haar gaan en sy word van die bed af opgelig.
“Nee! Sit my neer!”
“Karina, dis ek, De Waal. Onthou jy my dan nie? Ek het jou so baie gedra. Onthou jy? Toe het ek jou nie laat val nie. Ek sal ook nie vandag nie.”
“Ek … Waar is ’n rolstoel? Ek kan in ’n rolstoel …”
“Jou rolstoel is reeds in die motor gepak. Ek sal jou hierdie klein entjie dra.” Hy begin aanstap deur toe. “Sal tant Miemie daardie tas kan behartig?”
“Ja, natuurlik. Stap jy maar voor.”
Karina sluit haar oë en swyg. Sy is magteloos. Dis waar, hy het haar dikwels so gedra toe hulle nog kinders was. Maar toe was dit anders. Sy onthou nog hoe sterk en stewig die seunsarms haar vasgehou het. Maar vandag voel die arms anders. Dis ’n groot man se arms wat om haar is, wat haar met soveel gemak en sekerheid dra.
Dis ’n lang pad huis toe. Voorheen was die pad kort, het die tyd omgevlieg. Maar vandag, met net die beweging van die motor onder haar, die suising van die wind by die venster en niks om te sien nie, is dit ’n lang, lang pad.
Sy hoor hulle praat, maar sy skenk geen aandag nie. Die dinge waaroor hulle praat, is nie meer van belang vir haar nie.
Dis of ’n eindelose ewigheid verbygegaan het voordat sy De Waal hoor sê: “Ons is tuis.”
Sy laat maar weer woordeloos toe dat hy haar uit die motor tel en die huis indra. Sy is werklik spyt dat hulle nie maar teruggekeer het na die ou skakelhuisie toe nie. Dan sou sy darem nou vir haar ’n prentjie kon vorm van die vertrek waarin sy gedra word. Nou is alles vreemd, weet sy nie hoe groot die ruimte om haar is en waar alles staan nie. Selfs die reuk is vreemd nuut – nie soos haar ma se huis wat altyd na moskonfyt of varsgebakte brood geruik het nie. Dit ruik alles nuut en vreemd.
Maar sy swyg. Dis bloot ter wille van haar ma dat sy toegestem het om hier te kom bly. Ook bloot ter wille van haar ma sal sy De Waal verdra.
“Ek wil graag bed toe gaan, asseblief.”
Hy
