ek nie sien waarom ek nou gaande moet raak nie. Ons paaie het geskei en ek verkies dat dit so bly.” Sy frons. “Hy is nog nie getroud nie, Ma, of hoe?”
“Nee.”
“Dis eintlik snaaks. Hy is amper dertig. Hy het nie eens ’n vaste nooi nie?”
Tant Miemie aarsel. Sy dink hier moet sy nou haar belofte verbreek. Miskien sal dit help as Karina weet hy is verloof. “Ja, my kind. Hy is verloof.”
“So?” Daar is onwillige belangstelling in die stem. “Aan wie?”
“Aan ’n dogter van ’n nyweraar wat op ons dorp kom aftree het. Hulle het ’n pragtige plek daar en is glo skatryk mense.”
“Ek sien.” Die stem is weer veroordelend. “De Waal was toe slim. Hy het gesorg dat hy vir hom ’n ryk vrou uitsoek. ’n Goeie plan as jy dit self nie ver in die lewe kan bring nie.”
Tant Miemie frons. Karina is onder ’n totale wanindruk wat De Waal betref, en haar ma kan haar kwalik reghelp sonder om De Waal se versoeke te verontagsaam. Sy wil dit eers waag maar besluit dan dat sy reeds oortree het. Sy moet liewer maar verder stilbly. Sy moet haar dogter ook nog van die ander huis vertel en sy weet nie wat Karina daarvan sal dink nie.
“Karina, ek het De Waal gevra om vir my ’n groter huis te soek. Hy het toe een gekry, reg by die see.”
Soos sy verwag het, frons haar dogter. “Hoekom?”
“Wel … e … ons ou huisie is darem baie beknop. Dit gaan vir jou baie moeilik wees …”
“Ek wil nie hê Mamma moet onnodige koste om my onthalwe aangaan nie. Ons huis is goed genoeg. De Waal kan sy huis hou.”
“Moet nou nie verspot wees nie, my kind,” laat tant Miemie ontstig hoor. Ai, Karina maak dinge ook net moeiliker en omdat tant Miemie skuldig voel oor al die leuens wat noodgedwonge vertel moet word, klink haar stem strenger as wat sy dit bedoel: “Dis g’n De Waal se huis nie. Hy het maar net die plek vir ons gekry om te huur. Dis ’n vakansiehuis van iemand wat oorsee verplaas is.” Tant Miemie aarsel. Heiden, maar so glad as wat sy darem deesdae kan lieg! Dis vreeslik! Maar wat moet jy doen as jy so ’n koppige dogter soos Karina het? “Die huur is maar ’n paar rand meer as wat ek nou betaal. Ek sien geen rede hoekom ek ongerief moet verduur as ek beter kan bekostig nie. Jy moet onthou, Karina, dat ek ook in daardie huis gaan bly.”
Dit is stil tussen hulle. Karina voel skielik skuldig. Dis waar. Haar ma het al die jare die ongerief van die ou skakelhuisie verduur en noudat sy nog vir ’n invalide ook sal moet sorg, sal dit vir haar baie beteken as sy ’n bietjie meer gerief en ruimte het. “Ek is jammer, Mamma. Natuurlik, as Mamma so voel en dit kan bekostig, kan ons maar na die ander huis toe gaan.”
Tant Miemie sug verlig. “De Waal sal toesien dat ons jou meubels daar kry. Hy het belowe,” sê sy opgeruimd.
Karina frons weer kwaai. “De Waal het niks met my meubels uit te waai nie. Hulle is in elk geval nog nie klaar betaal nie en sal moet teruggaan.”
Tant Miemie byt haar onderlip vas. Hier sal nou fyn gelieg moet word. Karina is darem nie ’n uilskuiken nie.
“Hulle is klaar betaal. Ek het hulle betaal.”
“Mamma het! Waarmee nogal?” Haar stem is duidelik agterdogtig.
“Met die polisgeld van Pappa. Ek het jou mos daarvan vertel.” Tant Miemie hoop maar sy klink oortuigend.
“Soos Mamma nou te kere gaan met geld, moes dit ’n vreeslike bedrag gewees het wat uitbetaal is, en ek weet dit kan nie só baie gewees het nie. Hoeveel …?”
Tant Miemie val haar vinnig in die rede. “Jy moet onthou, kind, ek het die geld nooit gebruik nie en dit het al die jare ná Pappa se dood rente verdien.”
“Maar nou bestee Mamma dit alles op my. Dis nie reg …”
“En op myself. Ek het begin wonder waarvoor bêre ek daardie geld. Hoekom dit nie gebruik en geniet terwyl ek lewe nie? ’n Mens lewe net een maal.”
Karina is verbaas. Vroeër jare het haar ma altyd gepreek dat ’n mens nie alles moet spandeer nie. Jy moet ietsie wegsit vir ’n dag van nood. Dan swyg sy maar. Dis beslis ’n dag van nood wat nou aangebreek het. En dis haar ma se geld. Sy kan dit seker gebruik as sy wil.
“Jy moet onthou ek kry darem nog elke maand pensioen ook, en ons het nie so baie nodig nie.”
Karina knik. Ja. Sý sal beslis nie meer baie nodig hê nie. ’n Stukkie kos, dis omtrent al. ’n Stukkie kos om aan die lewe te bly, hoekom weet sy nie.
“Ek hou net nie van die idee dat Mamma De Waal lastig val met ons sake nie. Hy is verloof en het sy eie dinge.”
“Ek kan nie sien dat ek lastig is en dit sy verlowing aan ’n ander meisie kan beïnvloed as hy self aangebied het om toe te sien dat jou meubels by die huis kom en ek ja gesê het nie. Jy is besig om die hele ding uit verband te ruk, Karina. Ek is genoodsaak om soms op hom te steun, en ek sien geen rede hoekom ek nie sal nie. Ek sal nie lastig wees nie, dit belowe ek jou, maar soms het ’n mens ’n man se hulp nodig, en De Waal is al een tot wie ek my kan wend.”
Karina is weer stil … en skuldig. Dis waar. Sy kan maklik praat. Sy lê hier magteloos in die bed en dis haar ma wat die spit moet afbyt. Dis Mamma wat nou moet toesien dat hulle ’n heenkome het.
“Ek is jammer, Mamma, dis net … Ek is net bang De Waal sal dink dat hy verplig is om ons nou te help, en … ek wil dit nie hê nie.”
Tant Miemie glimlag sag. Haar trotse dogter. Ten spyte van alles nog haar trotse dogter! “Ek begryp, my kind, en ek voel presies soos jy. De Waal het geen verpligting teenoor ons nie, maar as hy uit die goedheid van sy hart soms vir my met takies help waarvan ek niks weet nie, sal jy dit maar moet aanvaar.”
Karina is weer stil, die bitterheid opnuut in haar. Ja, sy sal dit maar moet aanvaar, soos sy so baie ander dinge van nou af maar sal moet aanvaar. Wie is sy om nou te kom voorskryf? Sy moes haar ma nou in haar grysheid bygestaan het, maar nou is sy ’n las en haar ma moet alleen aansukkel met daardie las. “Dis goed so, Mamma,” sê sy gelate.
Tant Miemie se hart bloei, maar sy is bly dat Karina bereid is om te berus. Intussen kan sy maar net op De Waal steun en op dié Hand wat sy glo haar lewe lei en bestuur en ook haar kind se lewe. Intussen, glo sy, sal daar genade wees.
De Waal reël daardie naweek dat ’n vervoerwa Karina se meubels gedurende die week sal kom oplaai, en hy dra sorg dat tant Miemie goed gevestig is in ’n hotel voordat hy weer vertrek. Sondagaand is sy besoek aan Karina weer ewe vlugtig en ongeërg, en Karina wil by haar ma weet wat kom maak hy in die stad.
“Ek weet nie, kind. Hy het seker ook maar dinge om te doen,” antwoord haar ma net so ongeërg, maar sy voel skuldig toe sy dink watter “dinge” daardie naweek gedoen is. Sy het probeer keer, maar De Waal het net sy gang gegaan. Daar is matte en teëls en gordyne en linne uitgesoek vir die nuwe huis by die see.
“My seun,” het tant Miemie een keer gesê, “jy moet onthou Karina is blind. Sy sal nie hierdie duur goed sien nie. Dis vir haar om ’t ewe. En ek is nie sulke goed gewoond nie, dus kan jy maar minder goeie goed koop.”
Maar De Waal was koppig, soos altyd. “Dis nie nodig dat sy minderwaardige goed moet
