die dae kleintjies kry, maar moenie bekommer nie, hulle bly by my en behoort nie by julle slaapkamers te kom nie.”
Daphne hou haar neus vas. “Ek sou so hoop.”
“So, gaan daar klein katjies gebore word terwyl ons hier is?” vra Mathilda Bouwman, met meer belangstelling as afgryse.
“Ek skat so,” sê Naomi.
“Ek hou nie van diere in die huis nie,” sê Jan-Karel Bouwman bars. “Dit hoort buite.”
“Dis pedigree-katte, Vader,” sê Geert Bouwman. “Sulke diere bly nie buite nie.”
“Gmf,” reageer sy pa vies.
Ag, hemel tog, die mense kla reeds en hulle het nog nie eens hul voete in die huis gesit nie. Naomi draai na Noekie. “Gaan sit asseblief vir Suzy Wong en Ching Wong agter uit.” Sy knipoog vir haar.
Noekie lyk asof sy sukkel om haar lag te hou. Sy tel ’n kat onder elke arm op en loop die huis in.
Faan, die tuinman, staan eenkant en toekyk. “Kom jonge, kom help aflaai,” beveel Jan-Karel.
2
Naomi neem die ouer Bouwmans met die trappe op na die luukse gastesuite met ’n dubbelbed. Faan volg hulle, steunend en kreunend onder die twee enorme tasse wat hy by die trappe moet opkry. Jan-Karel dra ’n skootrekenaar en nog ’n sak. Mathilda Bouwman en Daphne van Meerlevoort dra elkeen ’n smuktassie en ’n groot handsak.
Geert sleep die grootste tas wat Naomi nog gesien het. Sy kan skaars glo die lugdiens laat so ’n groot ding op ’n vliegtuig toe. Maar die mense het natuurlik eerste klas gevlieg en dan is hulle geregtig om meer bagasie saam te neem.
“Dis Daphne se tas,” sê hy toe hy sien Naomi kyk grootoog daarna.
Naomi wys vir Geert sy kamer en sit sy skootrekenaar op die een bed neer. Hy los die groot tas in die gang en gaan kyk by die venster uit.
Daphne gaan staan langs hom. “Og, leuk, hè?” sê sy. “Ons gaan heerlik swem in daardie bad.”
“Ja, dis ook ’n pragtige tuin,” sê hy waarderend.
“Kom ek wys jou jou kamer,” trek Naomi Daphne se aandag.
Daphne trek ’n vies gesig en volg haar. Geert volg met Daphne se enorme tas. Naomi gaan staan in die deur. “Ek hoop jy sal gerieflik bly.”
Daphne staan met ’n vuis op een heup en kyk in. “Dis klein, hè? Poky. Kleiner as Geert se kamer. Dit kyk ook nie op die swembad uit nie. Is dit die beste wat julle kan doen?”
Naomi byt op haar tande.
Geert kyk ook in. “Jy wou op die nippertjie saamkom, Daphne, die mense het jou nie verwag nie, onthou.”
“Hoeveel slaapkamers het dié groot huis dan?” vra Daphne parmantig en gluur Naomi aan.
“Vyf, as mens die woonstel s’n inreken, maar ek woon daar.”
Daphne tel kastig op haar vingers. “Daar is dus vier slaapkamers. Geert se moeder-hulle s’n, Geert s’n, dié enetjie …” Sy beduie minagtend daarna. “En nog een.”
“Dis tant Merel se suite.”
“Is daardie een nie beter as dié een nie? Ek kan mos daar gaan bly.”
Naomi snak omtrent na asem oor dié vermetelheid. “Tant Merel wil nie hê iemand moet in haar suite tuisgaan nie.”
“Og, so?” Die blonde wenkbroue boog en die blou oë is poolys.
“Jy kan bly wees hier is vir jou plek, Daph,” sê Geert. Klink nogal asof hy sy irritasie moet onderdruk.
Noekie kom in die gang aangestap met arms vol skoon beddegoed.
Daphne kyk fronsend na haar. “Maak net gou met die oortrek, hoor.”
Noekie frons net. Naomi vervies haar vir Daphne se houding. Sy kon gerus asseblief gesê het.
“Ek moet my tas inbring en die motor in die garage gaan bêre,” sê Geert. “Ek moet seker ’n afstandbeheertoestel kry?” Hy kyk stip na Naomi.
“Ja, ek sal vir jou een gee wat die hek oopmaak.”
Hy begin met lang treë in die gang af loop en Naomi draf agterna. “Die motorhuise is langs die huis, maar daar’s net twee,” sê sy. “My en tant Merel se motors is daarbinne. Langsaan is ’n motorafdak waar jy jou motor kan intrek.”
Hy gaan staan en kyk na haar. Sy donkerblonde wenkbroue skiet die hoogte in. “Net twee motorhuise?”
“Ek huur die een saam met my woonstel.” En ek gaan dit nie aan jou beskikbaar stel vir jou huurmotor nie, arrogante vent.
Hy haal sy skouers op. “Dan staan die BMW maar onder die motorafdak. Ek hoor hier breek mense alewig by motors in. Dis nie veilig nie, maar dit kan seker nie verhelp word nie.”
“Daar is darem ’n hoë muur om die erf. In elk geval het ons veronderstel julle gee die motor terug aan die huurmaatskappy en ry met tant Merel se Mercedes.”
“Nee, ek het my eie voertuig nodig. My vaderhulle sal in die Mercedes wil rondry terwyl ek werk. Hulle sal tog nie heeltyd net by die huis wil sit nie.”
Hy begin sommer weer aanstryk, by die trappe af, en sy moet weer agternatrippel.
“Ek sal solank vir julle tee gaan bestel. Julle kan dit oor tien minute in die sitkamer drink, terwyl Noekie jou verloofde se kamer regkry.”
“Goed.”
Sy kry die tweede afstandbeheertoestel in die laai van die kas in die portaal en gee dit vir hom.
“Dankie,” sê hy en loop by die voordeur uit.
Sy bly staan in die portaal en hoor die motor se kattebak toeklap. Voordat hy met sy tas kan inkom, loop sy vinnig kombuis toe. “Sjoe, dis veeleisende mense, Dwayne.”
“Noekie sê die dokter het sommer sy verloofde saamgebring. Die vermetelheid. Hulle kon ons darem gewaarsku het, nè? Hulle moet net nie kla oor die cuisine nie.”
“Oor jou kos kan hulle sowaar nie kla nie. Hulle gaan baie lekker eet. Gaan jy aan met wat jy doen. Ek sal vir die mense tee invat. Noekie maak die Daphne-vrou se kamer vir haar reg. Nadat sy die bed oorgetrek het, moet sy nog vir haar stryk ook.”
Sy sien die silwer teeservies staan gereed op die teetrollie, ook die mooi blou-en-wit porseleinkoppies en -bordjies, vurkies en teelepels met fyn blou servetjies. Tant Merel het mos vir haar en Noekie en Dwayne gewaarsku dat net die beste goed genoeg is vir haar broer-hulle.
Naomi stoot die teetrollie na die sitkamer. Die mense ontspan daar op die deftige gestoffeerde stoele en wag om bedien te word. Naomi probeer om nie te frons nie. Hulle moet net nie van haar verwag om hulle heeltyd te bedien nie. Nou het sy nie ’n keuse nie, want arme Noekie word besig gehou en Dwayne berei aandete voor.
Naomi
