ervaar het. Sy is skoon sprakeloos.
“Liewe hemel, Daph, jy het totaal die verkeerde idee van wat Naomi doen,” sê Geert bars. “Sy is ’n teatersuster, ’n peri-operatiewe verpleegster wat mense soos ek bystaan tydens operasies. Sy moet tog heel kundig wees en het sekerlik meer as net basiese verpleegkwalifikasies behaal. Sy moet pasiënte assesseer en seker maak alles verloop reg. Sy moet in moeilike omstandighede met alle soorte pasiënte kan werk. Dit vereis emosionele stabiliteit, kritiese denke, mensvaardighede en stamina. Dis nie mense was en bedpanne omruil nie.”
Nou is Daphne ook bloedrooi. Naomi se mond gaan oop van verbasing oor Geert se berisping. Hy verdedig haar sowaar.
“Die chirurg fokus op die prosedure en die verpleegster fokus op die pasiënt,” gaan hy voort. “Verpleegsters soos Naomi herinner chirurge aan veiligheidsmaatreëls, gee ondersteuning én werk met die pasiënte en toerusting. Sonder hulle sou ons skaars behoorlik kon funksioneer.”
“Hulle moet sterk genoeg wees om ook ure lank te staan en konsentreer tydens chirugiese prosedures,” sê Mathilda. “Naomi lyk wel nie na ’n amasone nie, maar ek vermoed sy is sterk.”
Naomi glimlag vir Geert se ma en kan nie help om dankbaar na hom te kyk nie. As hy so praat oor die rol van teaterverpleegsters, sal dit nie moeilik wees om saam met hom te werk nie, al lyk hy andersins so arrogant en vol van homself.
Is hy regtig so arrogant soos sy haar verbeel? Of is sy net bevooroordeeld omdat hy so verstommend aantreklik is en sy veronderstel dat hy baie van homself moet dink? Hy is vol verrassings.
Daphne lyk so afgehaal dat Naomi haar amper jammer kry. Geert het haar voor almal kortgevat en sy moet seker verleë wees.
“Julle is bereid om heeltyd met bloed en ingewande te werk,” sê Jan-Karel en trek sy mondhoeke af.
“Nou ja, as dit nie vir mense soos ons was nie, het Vader aan appendisitis gesterf,” sê Geert so bruut dat Naomi skrik.
’n Stilte daal dig en ongemaklik oor hulle. Jan-Karel lyk asof hy op sy tande kners. Naomi wag vir hom om iets snydends terug te sê, maar hy doen dit nie. Hy is behoorlik tereggewys.
“Ek sien ons braai vanaand,” verander sy die onderwerp. “Dwayne gaan julle met heerlike kos verras.”
Mathilda glimlag. “Ja, die mans sal die gemarineerde biefstuk geniet. Ek en Daphne is nie sulke groot vleiseters nie, maar dit sal tog leuk wees.”
Mathilda en Geert gesels oor wat hulle in Suid-Afrika sien en oor Geert se nuwe werk. Jan-Karel sit fronsend en luister. Daphne is dikbek. Drink net en sê nie ’n woord nie. Naomi luister na die gesprek.
“As jy dan nou moét chirurg wees, sou ek dink jy moet eerder daar in Amsterdam werk,” sê Jan-Karel suur. “Jy moet locum en klaarkry en terugkom Nederland toe.”
“Ek wil nie net ’n deftige dokter vir ryk mense in Amsterdam wees nie, Vader. Ek wil elders in die wêreld ook werk. Dis goed om soveel ondervinding moontlik in verskillende omstandighede op te doen.”
Jan-Karel kyk weg. “Gmf.”
Dit klink vir Naomi asof dié pa nie slegs dink sy seun moenie in Suid-Afrika praktiseer nie, maar nie eens wil hê dat hy hoegenaamd die beroep van chirurg beoefen nie. Terwyl Geert dit duidelik maak dat dit vir hom nie oor geld en aansien gaan nie, maar ’n roeping is. Dit beïndruk haar regtig.
“Jan-Karel, schat,” sê Mathilda waarskuwend en kantel haar kop effens na Naomi se kant. Sy wil natuurlik nie hê hulle moet onenigheid voor haar wys nie.
“Dis tog veel beter om in Nederland …” begin Daphne, maar Mathilda frons vir haar ook en sy bly stil.
“Ons het dit al hoeveel keer bespreek. Julle weet wat ek dink, en dis finaal,” sê Geert streng.
Naomi luister met belangstelling, maar hulle begin oor ander dinge praat.
“O, dit is so pragtig hier, met die berge en die groot akkerbome langs die strate,” sê Mathilda. “Dis geen wonder Merel het hier gebly nie. En dis geen wonder dat jy so graag hierheen wou kom nie, Geert.”
“Maar dié dorp is tog klein,” sê Jan-Karel suur.
“Stellenbosch is nie so groot soos ’n Europese stad nie, maar ek is bekoor deur die omgewing,” sê Geert. “Ek wil saam met Lood gaan bergklim en duik en genoeg son kry. Hy gaan ons uitneem op sy boot wat in Gordonsbaai vasgemeer is. Hy het ook ’n woonstel by die hawe. Ons sal daar kan gaan kuier.”
Daphne kikker ietwat op. “Dat klink goed.”
Dwayne begin braai en heerlike geure kom na hulle aangesweef. Naomi sou dit geniet het as sy nie so ongedurig was nie. Daar is ’n soort spanning in die lug. Sy voel heeltyd asof sy geweeg en te lig bevind word. Wel, miskien nie in alle opsigte deur Geert nie. Hy hét darem haar beroep verdedig. Hy skink ook vir haar nog wyn. Die mense praat oor plekke, dinge en mense van wie sy niks weet nie en sy wens sy het nie saam met hulle kom eet nie.
Uiteindelik kom roep Dwayne hulle tafel toe. Naomi is verras om te sien hoe pragtig hy die eetkamertafel gedek en versier het. Die kleure wit, blou en oranje oorheers. Die beste wit en blou porselein word gebruik en in die middel van die tafel is ’n pragtige rangskikking van oranje rose en wit en blou lelies.
“Dis so mooi, Dwayne,” sê sy. “Jy het regtig moeite gedoen.”
“Die kleure is ter ere van Nederland.”
Mathilda Bouwman klap haar hande en lag verruk. “Ag, hoe leuk tog. Hè?” Sy kyk na haar man en seun en Daphne.
“Ja, leuk,” sê Jan-Karel, sonder geesdrif.
“Pragtig,” sê Geert.
Daphne glimlag net. Hulle gaan sit. Naomi sit so ver van Geert af as wat sy kan. Dwayne bring ’n bak met biefstuk en skep vir almal. Daarna bring hy tjops en groente. Daar is groot bakke mengelslaai en aartappelslaai op die tafel. Laaste kom hy met die paptert. Die heerlike geur laat Naomi se mond water. Dit lyk glad nie na pap nie. Sy en Dwayne kyk betekenisvol vir mekaar.
“Wat is dit?” vra Jan-Karel agterdogtig.
“’n Heerlike tert wat ons altyd eet wanneer ons braai,” sê Naomi. “Geniet dit.”
Dwayne skep vir Jan-Karel die grootste porsie in. Hulle almal kry slaai, Naomi laaste.
“Eintlik eet ons gewoonlik informeel buite as ons braai,” laat sy uitglip voordat sy ’n wag voor haar mond kan sit.
“O, maar nou eet ons binne?” sê Geert, wat haar priemend aankyk.
“Dwayne het seker veronderstel dat julle Europeërs eerder in styl in die eetkamer wil eet. Normaalweg is ons veel gemakliker.”
“Ons kan in die vervolg buite eet wanneer ons braai,” sê hy. “Dis minder moeite vir die sjef.”
Tegemoetkomend van hom, dink Naomi.
“Hier bedien die sjef sommer aan tafel,” merk Daphne op. “Gewoonlik kom die sjef nie uit die keuke nie.”
Naomi verstyf. Dwayne moet net nie hoor wat sy sê nie – dit klink so neerhalend. Sy
