“Ek is so moeg ek kan sterf,” sê hy en trek Willemien se arm deur syne toe sy langs hom neersak. “Ek het omtrent nooit geslaap …”
“Waar was jy die hele tyd, vriend?” Dis Lucia wat die vraag stel.
Hy lag kortaf, half verleë, en erken dan: “Ek weet self nie. Ek het gister maar eers tot my sinne gekom en weer van myself bewus geword – waar ek is en hoekom.” Hy sidder openlik. “Dit was ’n nagmerrie … Ek weet ek was aan die ronddwaal, maar het nie geweet waarnatoe en hoekom nie … En gedurig was daar die verskriklike vrees, die gevare …”
“Dan was dit presies soos Mark gesê het,” roep Willemien uit.
Ian kyk haar met ’n ligte frons aan. “Mark?”
“Ja, hy,” en sy wys na die man wat nog steeds roerloos op dieselfde plek staan. “Hy het gesê al wat met jou kon gebeur het, is dat jy half gek van skok sommer die wildernis ingevlug het. Maar dat jy bly lewe het … O, Ian, dit is ’n wonderwerk!”
“Ja, beslis.” Die vreemdeling praat vir die eerste keer. “Dis waarlik ’n ongelooflike wonderwerk dat ’n half waansinnige man blindelings die oerwoud invlug en nie deur ’n slang of wilde dier doodgebyt word nie. Ons wat elke oomblik op ons hoede was, het al ’n paar keer die dood net-net vrygespring.” Hy grynslag teenoor Ian. “Jy weet nie hoe gelukkig jy is nie. Jy moes, alles in ag geneem, dae gelede al dood gewees het.”
Ian knik. “Ja, ek besef dit nou. Dit was net genade. Ek is vol skrape en kneusplekke, hoofsaaklik as gevolg van die val uit die vliegtuig, maar andersins makeer ek niks. En ek is natuurlik ontsettend moeg. Ek het byna nooit geslaap nie. Ek het snags in die bome geskuil, hoewel die gevaar daar nie juis minder is nie. Die wêreld hier krioel van die slange, het ek agtergekom. Ek wou môreoggend begin stap in die rigting waar ek vermoed die wrak moet lê.” Sy blik dwaal na Willemien. “Ek was al byna van my kop af van bekommernis oor jou.”
Sy slaan haar oë vinnig neer en druk haar kop teen sy skouer vas. Haar gewete vreet aan haar. Sy moenie aan die afgelope dae dink nie, sê sy vir haarself, alte bewus van die ander twee se oë op haar. Dis verby. Ian is terug. Alles sal nou weer normaal wees. Dit sal!
Dit was maar net die skok en spanning wat haar so vreemd laat optree het, wat sulke onverklaarbare emosies in haar ontketen het, wat haar dinge laat dink het … O, sy moenie, mag nie langer … Sy moet nou aan Ian dink, dat hy lewe, dat hulle weer bymekaar is, dat daar weer ’n toekoms op hulle wag, dat hy die man van haar hart is, dat hý die man is wat sy liefhet, altyd sal liefhê …
“Hoe het jy vanaand op ons afgekom?” vra Mark met ’n besadigde stem.
“Ek was net besig om weer ’n gerieflike mik vir die nag te soek, toe ek ’n flikkerende lig tussen die bome gewaar.” Sy stem daal. “Ek kan julle nie vertel hoe ek gevoel het toe dit tot my deurdring dat dit ’n vuur moet wees nie. En waar ’n vuur is, moet mense wees …” Hy kyk op. “Ek weet ek het ’n geweldige kans gewaag om in die donker hierheen te kom, maar niks, nie eens vrees, kon my keer nie. Ek kon my oë nie glo toe ek sien wie om die vuur sit nie.”
“As alles goed gaan, behoort ons oor ’n paar dae uit die oerwoud te wees.”
“Wonderlik! Ek kan nie gou genoeg hier uitkom nie,” sê Ian met gevoel. Dan frons hy. “Waar is die … ander twee?”
“Hulle is op slag dood,” gee Mark die inligting. “Ons ander was baie gelukkig om die ramp te oorleef. Wel …” Vir die eerste keer glimlag hy teenoor die ander man. “Jy kan die hele nag slaap en goed uitrus. Welkom in ons midde. Ek dink julle drie moet nou maar slaap. Die twee vrouens het ’n vermoeiende dag agter die rug en jy lyk asof jy elke oomblik kan omdop. Ek sal waghou.”
Hulle gehoorsaam dadelik en dit word stil om die vuur.
Eenkant, effens weg van die twee verliefdes, lê Lucia, skynbaar aan die slaap, maar met woelende gedagtes. Waar sy eers gehoop het dat hulle Ian Crebbin sou raakloop, is sy nie meer so seker of sy bly is dat hy weer by hulle is nie. Miskien sou dit tog beter gewees het as Ian Crebbin nooit weer sy verskyning gemaak het nie, dat sy geluk nie so groot was nie. Ás dit werklik geluk was.
Is dit nie net te vergesog dat ’n mens dae lank reddeloos deur die oerwoud dwaal en sonder letsel daarvan afkom nie? Is dit, benewens die wonderwerk dat hy lewe, bloot toevallig dat hy juis hier, juis in die gebied waar die geld afgegooi is, tot sy sinne gekom het; dat hulle hom juis hier raakloop; dat hy hier uit die bloute sy verskyning maak?
Dit kan nie kwaad doen om te probeer vasstel nie, dink sy voordat sy haar doelgerig omdraai om te slaap. Dit kan nie kwaad doen om Ian Crebbin dop te hou nie, hom die volgende paar dae baie goed dop te hou nie …
Met haar kop op Ian se skouer, sy een arm om haar, lê Willemien met oop oë die nag en instaar. Weer eens ontwyk die slaap haar, is haar gedagtes soos wilde perde: ontembaar, onkeerbaar, onbeheerbaar. Sy kan nog nie heeltemal glo dat dit werklik Ian is wat sy teen haar voel nie. Net soos Lucia, is dit vir haar ook byna onaanvaarbaar dat hy lewend en gesond by haar is.
Toe sy hom so skielik in die ligkring van die vuur sien verskyn, was haar eerste gevoel nie dié van vreugde nie, erken sy nou aan haarself, maar eerder van verligting. Haar krampagtige vasklou aan hom was soos dié van ’n drenkeling in ’n storm.
Selfs nou, met sy rustige asemhaling hier teen haar, wag sy vergeefs dat die ou gevoel van opgewondenheid in haar moet opstoot. Daar is geen reaksie in haar nie. Alles is dood. Maar dit sal môre terugkom, verseker sy haarself. Dit het alles te vinnig gebeur, sy skielike verskyning, die wete dat hy nie dood is soos sy al begin glo en aanvaar het nie. Môreoggend, ná ’n nag se rus, sal alles weer dieselfde wees, sal sy in sy oë opkyk en daardie gevoel van tere en allesoorheersende liefde ervaar soos … soos ’n week gelede. Is dit werklik maar net ’n paar dae dat hulle hier in die oerwoud ronddwaal?
Dit voel vir haar asof daar ’n leeftyd verbygegaan het sedert die dag toe sy en Ian die vliegtuig met soveel blye vooruitsigte bestyg het.
Maar dit is maar net ’n paar dae. Dit is tog onmoontlik dat die gevoel wat sy vir Ian gehad het in so ’n kort tydjie kon verdwyn het. Nee, dit is maar nog hier diep in haar. Môre … môre sal dit terugkom, sal sy weet dat sy maar net ’n kort rukkie in haar eie persoonlike klein oerwoud van emosies verdwaal geraak het, maar dat Ian haar daaruit gered het … net betyds …
Ian Crebbin voel weer mens toe hy die volgende oggend wakker word. Suutjies lig hy hom op langs die slapende Willemien, kyk vlugtig na die ander man wat ook nog slaap en verdwyn dan in die rigting van die rivier om te gaan was. Toe hy op die rivieroewer kom, is dit duidelik dat Lucia hom voorgespring het. Sy gewaar hom en waai vriendelik vir hom.
“Ek is jammer. Ek het nie geweet jy is hier nie. Ek sal later kom,” vra hy om verskoning.
Lucia skud haar kop laggend. “Moenie verspot wees nie. Die rivier is groot. Hier is genoeg plek vir ons albei. Ek sal my rug draai solank jy jou klere uittrek … as jy daardie toiings klere kan noem!”
Sy voeg die daad by die woord en ’n rukkie later plons hy langs haar in.
Haar laggende gesig dryf bo die troebel water en sy roep vrolik uit: “Heerlik, nè? Hoe voel jy vanmôre?”
“Honderd persent. Aarde, ek is bly dat ek julle raakgeloop het,” antwoord hy met ’n breë glimlag.
“Ek is ook bly jy het, Ian. Veral ter wille van Willemien. Jy het net betyds opgedaag, weet jy?”
“O?
