is ’n mooi een om van ’n ander se valsheid te praat! Jy, Mark, is die laaste mens wat kan sê dat ’n ander ’n moordkuil van sy hart maak! Wie is jy? Wat is jy? ’n Skurk en ’n … dief! Gewetenloos! Beginselloos!”
Knellend sluit sy hand om haar pols. “Bly stil! Jy weet nie waarvan jy praat nie!”
“O, nie? Dan is jy nie van plan om saam met Lucia Cane, die vrou wat jy vir my as voorbeeld voorhou, geld te steel wat nie aan jou behoort nie? Dan is jy nie van plan om …”
“Willemien, bly stil!”
“Hoekom? Omdat ek die waarheid praat?”
“Jy weet nie wat die waarheid is nie, jou snobistiese, bedorwe brokkie!”
“Ek is liewer snobisties en bederf as sleg … deur en deur sleg soos …”
“As jy een woord verder sê, sal jy jammer wees!”
“So? Gaan jy my weer klap? Dis mos wat jy gewoonlik doen, nie waar nie?”
“Nee.” Haar pols is nog pynlik tussen sy vingers vasgeknel. Hy los dit skielik, staan op, kyk af na haar en sê verdoemend: “Jy is nie ’n klap werd nie!” Toe draai hy om en stap die bosse in.
Willemien bly wesenloos voor haar in die dooie vuur staar. Bokant haar kop hang die eerste strale van die son oor die boomtoppe. En oorkant die vuur, oënskynlik nog vas aan die slaap, glimlag Lucia Cane.
Dis ’n martelende dag wat verbygaan.
Soos Mark gewaarsku het, versnel hy die pas aansienlik, en die dag word vir Willemien ’n louter pyniging wat sy moet deurworstel. Die afmatting, stromende sweet en senutergende spanning van die vorige dag is kinderspeletjies teen vandag, en boonop het sy die vorige nag niks geslaap nie. Maar vandag is sy ook geestelik uitgeput.
Dis asof sy meteens nie meer moed het nie, nie meer geloof het dat hulle Ian sal raakloop, dat hulle self ooit lewend uit hierdie oerwoud sal kom, dat daar nog ’n toekoms op haar wag nie. ’n Morbiede neerslagtigheid het van haar besit geneem en sy probeer nie eens daarteen stry nie.
Somber kyk sy na die groot man voor haar, maar vandag wag sy vergeefs dat hy telkens moet omkyk, dat hy bemoedigend moet glimlag. Die enkele kere dat hy wel omkyk, is dit net vlugtig en is sy oë onpersoonlik, traak-my-nieagtig, asof dit hom nie sal raak as sy nie meer kan byhou nie. Sy oë soek gedurig, nes dié van Lucia, en Willemien weet dat hulle nie vandag na dreigende gevaar soek nie.
Maar dit kan haar nie meer skeel as hulle die geld kry en dit vir hulself toe-eien nie. ’n Gevoellose onverskilligheid het oor die wanorde in haar hart neergesak, maar tog weet sy dat dit onder daardie onverskilligheid seer is.
Sy ignoreer dit, sluit haar gedagtes met haar laaste bietjie wilskrag daarvan af … want sy is nie van plan om daardie seer te ontleed nie. Sy durf nie! Iets waarsku haar dat sy liewer nie te diep moet delf nie, liewer nie die bron van daardie kloppende pyn moet probeer ontleed nie.
Lucia, daarenteen, het nog nooit so op en wakker en lus vir die lewe gevoel soos juis nou nie. Sy kan nog nie heeltemal glo dat sy nooit weer na Julius Cane hoef terug te gaan nie, dat sy hom nooit weer sal sien nie. Waar die kaping en val in die oerwoud vir Willemien ’n ramp is, is dit vir haar ’n bedekte seën.
Sy moet soms met alle mag die drang onderdruk om uitbundig aan die lag te gaan. Die lewe is heerlik! Wonderlik!
Heel voor beweeg die vreemdeling egalig en ritmies, maar teen ’n pas wat vir die vroue dodelik uitmergelend is. Hy is vandag haastig, baie haastig. Sy gesig is strak, maar in sy oë brand ’n opgewondenheid, maar ook ’n vasbeslotenheid om dít wat hy vermoed hier voor op hulle wag, tegemoet te gaan, al weet hy dat dit selfs die dood kan wees …
Sy sesde sintuig wat hom in sy waaghalsige lewe al so dikwels te pas gekom het, vertel hom dat die poppe gaan begin dans. Van vandag af, elke oomblik van nou af. Hy voel dit in elke styf gespanne spier in sy liggaam; hy voel dit in die fyn, elektriese prikkeling wat deur elke senuwee in sy liggaam gaan.
Hy is seker dat sy instink hom soos talle kere in die verlede vroegtydig waarsku. Waarteen presies weet hy op hierdie oomblik nog nie. Al wat hy weet, is dat hy op sy hoede moet wees soos nog nooit tevore nie. Êrens hier voor wag meer as ’n bruin leersak met ’n aardige losprys daarin …
Teen die middag is daar egter nog geen teken van die bruin sak nie. Daar is steeds net lowergroen oerwoud om hulle.
“Sou ons dit miskien misgekyk het?” wonder Lucia hardop toe Willemien ’n oomblik tussen die struike verdwyn, maar Mark skud sy kop.
“Nee, ek twyfel. Ek dink nie ons is al presies in die omgewing waar dit afgegooi is nie. Ons behoort môre daar te kom. As dit nie aan die boomtoppe vasgehaak het nie, sal ons dit raaksien. Dis ’n groot sak en die rivieroewer is nie hier so vreeslik ondeurdringbaar nie. Volgens my skatting, moet dit in die gebied lê waar ons môre sal kom. As dit nog daar is.”
Sy kyk hom skerp aan. “Wat bedoel jy?”
Hy glimlag grimmig en kyk na die plek waar Willemien tussen die struike verdwyn het. “Enigiets kon daarmee gebeur het, Lucia. In die oerwoud kan baie dinge gebeur. Ons is dalk nie die enigste mense wat hier ronddwaal nie.”
Hy swyg toe Willemien haar verskyning maak, en Lucia dring nie op ’n verduideliking aan nie, maar haar blou oë het weer saamgetrek tot twee harde splete. Niks … en niemand gaan daardie geld voor haar neus wegraap nie. Dis haar paspoort tot ’n nuwe toekoms saam met Mark. Sy sal daarvoor veg tot die dood toe as dit moet.
Dié nag brand die vlamme weer hoog in die donker oerwoud van Fernando Poo en gooi ’n klein ligkol om die drie by die vuur. Om die ligkol is ’n ondeurdringbare duisternis wat om hulle toevou soos ’n dreigende onheil waarin die dood in vele gedaantes skuil; waarin die nag met baie oë na hulle staar, peinsend, opsommend.
Hulle is onbewus daarvan dat daar, afgesien van die oerwoudoë wat hulle al baie nagte lank dophou, ook ander oë bygekom het wat lank en intens staar na die drie gesigte in die gloed van die vuur; oë wat elke gesigsuitdrukking noukeurig bestudeer.
’n Takkie kraak digby hulle en Mark spring onmiddellik op, die pistool dreigend en roerloos op die swart kol voor hom.
Die drie sien hoe ’n man, skaars herkenbaar weens die toiings aan sy lyf en die baardstoppels op sy gesig, voor hulle in die ligkring verskyn.
Mark se donker oë trek saam. Daar is ’n eienaardige onpeilbaarheid op sy gesig terwyl hy na die gehawende mens voor hom kyk.
Lucia se gesig verstil. Haar oë is sonder verbasing, maar onverklaarbaar gelykmatig toe sy die man herken.
Willemien staar wasbleek met groot oë vol ongeloof na hom terwyl sy roerloos van skok bly sit. Dit kan nie wees nie, maar … dit ís hy!
“Ian!” Die volgende oomblik is sy in sy arms en sy klou krampagtig aan hom vas terwyl sy deurmekaar lag en huil. Ian lewe nog!
Hy hou haar styf vas en maak sy oë ’n oomblik toe terwyl ’n diep sug van dankbaarheid oor sy lippe kom. Eindelik is hy weer tussen mense. Dit was lang dae en langer nagte alleen in die oerwoud …
Willemien se vingerpunte streel oor sy wange en haar bruin oë is nog vol ongeloof terwyl sy haar dwing om kalm te bly. “Ek het nie gedink … gedink …
