“Ons sal sien,” sê sy en keer die trane met haar vingerpunte.
Die ander kweel in ’n koor: “Dit sal so nice wees!”
Elsie sit haar arm om Mart en gee haar ’n drukkie.
“Wys ons jou pajamas voor ons bars van nuuskierigheid,” terg Adriana.
“Is dit pajamas?”
“Ek dag Fifty Shades gaan in vir swepe en kettings.”
“Lyk dit vir jou of daar kettings in daai pakkie is?”
Die grappe is terug en Marissa kan weer asemhaal.
Mart lig ragfyn, blouerige chiffon uit die sneespapier.
“Sexy.” Adriana steek haar hand by die soom in om vir die ander te wys hoe dit deurskyn. “Nie gedink jy kan ook stout wees nie.”
“Nagrokke is nie my styl nie,” snip Grieta. “Gee my ’n T-shirt en ek’s happy.”
“Wat sê jou ouens van jou T-shirts?”
“Weet nie, ek’t dit nog nie op hulle getoets nie.”
“Wat my betref moet hy net iets hê om uit te trek en dan moet hy die lig afsit!”
“Móét hy die lig afsit?”
“Sê nou hy wil kyk?”
“Oh well, teen daai tyd worry jy seker nie meer oor jou foute nie.”
Mart vou die nagrok op. “Party mans soek sterk vroue.”
“Jou swepe en kettings, waar’s dit?”
“Dis Dawie se afdeling.”
Die gegiggel ken geen einde nie.
“Ernstig nou,” kom dit van Lizel se kant, “wat kos sulke speelgoed?”
Elsie tel ’n kantkamisool op, lees die prys op die kaartjie af en laat val dit op ’n hopie nylonbroekies. “Alles is so vrek duur, organise vir my ’n négligé-party in plaas van ’n kitchen tea.”
“Haai, Mart, ons kon vir jou ook!”
“Kan werk, maar ek moes hier en daar self aanpas.”
“XX-large vir my!” Adriana kry dit altyd reg om met haarself te spot.
“Stick around, julle kan nie glo hoe ek vir ’n nice swembroek gesoek het nie!”
Marissa wens die show wil ophou, maar dit gaan nie gebeur nie, want Mart is weer ten volle in beheer. Sy wys vir hulle haar nuwe swembroek en beduie hoe sy die verskeidenheid Indiese lappe om haar heupe gaan drapeer vir wanneer sy en Dawie op die strand is. Gewonder wat jy gaan doen om jou boude te verbloem, dink Marissa en skrik vir die venyn in haar hart. Is sy sowaar jaloers?
“Jy het darem mooi maer geword,” troos Lizel.
“My middeltjie is dun genoeg. Dis net die heupe. Ek kon dit nie afkry nie, dieet soos ek wil.”
“Ag, jong, dis ons kruis in die lewe – ouma Martha se heupe. Net Marissa het dit vrygespring, aard seker na haar ma. Marissa, was jy al ooit op dieet?”
“Ek eet wat ek wil.”
“Lucky you.”
“Ek glo jou nie.”
Marissa is nie lus om te stry nie. Sy eet wat sy wil, maar nie soveel soos hulle nie. Hulle laai hul borde met braaitjops en wors, aartappelslaai, drieboontjieslaai en penniewortels wat in die sous swem. Vieruur weer melktert by die koffie. Dan wil hulle maer wees? O, sy gaan hulle die waarheid vertel as sy ’n oomblik langer in hul geselskap vertoef. Uit, sy moet uit! “Sal julle my verskoon? Ek moet gou toilet toe.”
***
Marissa het skaars die kamerdeur agter haar toegetrek, toe raak die tonge los. “Shame, sy kan dit nie vat nie.”
“Vreemd dat sy ingestem het om vir jou te strooi.”
“Sy wil maak of sy nie omgee nie, dis hoekom.”
“Huil snags in haar kussing.”
“Waar hoor jy dit?”
“Dis net logies. Almal weet hoe sy en Dawie aan mekaar gehang het.”
“Altyd op die skoolgrond geloop en vry.”
“Saam Stellenbosch toe, seker die wêreld daar ook aan die brand gevry, till death do us part, en toe skop sy hom onder sy gat.”
“Wie sê hy het háár nie onder haar gat geskop nie!”
“Hy’t nie gras onder sy voete laat groei op pad na my toe nie!”
“Dat hy Marissa nie meer liefhet nie, is my pot sy deksel.”
“Hoekom sal hy met my wil trou as hy nog vir haar omgee?”
“Daar is iets soos … Ag, los dit.”
“Sê dit, Grieta, sê wat jy wil sê!”
“Niks, ons verander die onderwerp.”
“Jy het begin, maak nou klaar!”
Mart se stem styg hoër en harder. Sy is ontsteld en Marissa, wat staan en afluister by die deur, neem haar nie kwalik nie.
“Oukei, as jy dan wil hoor,” kom Grieta met haar antwoord. “Ek wou sê, dit het by my opgekom dat daar iets is soos ‘on the rebound’ – vir mans ook.”
“Jy is so … gemeen.”
“Haai, moenie jou goed so opbondel nie. Ons help jou om dit terug te pak.”
“Mart, moenie huil nie. Dis nie nodig om te huil nie.”
“Grieta het bedoel – mans in die algemeen, nie Dawie nie.”
“Julle weet niks … Niks.”
“Ag nee, julle ontstel haar.”
“Kom nou, Mart, jy het Dawie by Marissa afgevat. Dit wil gedoen wees!”
Marissa sluk die knop in haar keel en gee ’n groot tree van die deur af weg. As een van hulle nou moet uitkom en haar hier kom kry, so naby trane! Sy sal haar nie kan inhou nie, sy sal praat. Sy het Dawie weggestuur, sy het hom in Mart se arms ingejaag. Dis hoekom hy met haar gaan trou – “on the rebound”.
Wat maak sy hier? Sy moes nooit ingewillig het om ’n strooimeisie te wees nie. Sy behoort nie eens haar gesig op die troue te wys nie, en nou wil sy saam met Mart en Dawie voor die preekstoel staan. Dis gek, sy kan nie naby hom wees sonder om hom seer te maak nie, self ook seer te kry nie. Sy gaan haar onttrek en sy is seker Mart sal dit verwelkom.
Dankie tog, hy is nie
