is, kom nou dadelik uit.”
“Marissa? Is dit jy?”
“Hoor daar, hulle raai reg.” Dawie hou sy oor teen haar bors. “Jou hart, my hart.”
Sy kry hom jammer en vryf oor sy skouers. “Jy weet dis verkeerd. Hoekom doen jy dit?”
“Omdat …!” Hy kom so onverwags regop, sy skrik. “Ek kan nie meer omgee nie.”
Sonder om eers sy hemp in sy broek te steek, stap hy deur toe, draai die sleutel en gooi die deur wyd oop.
“Jy!” roep Grieta uit. “Well, I never.”
Hy staan in die oop deur en kyk by Grieta verby. “Dankie, Rissa, sien jou weer in ’n ander lewe.”
Sy het opgespring en die bed probeer regpluk, maar hulle vang haar nog so deurmekaar. Sy draai haar na hulle. “Dis nie wat julle dink nie.”
“Daai een het ek al gehoor.”
“Jy kan bly wees Mart is nie nou hier nie.”
Marissa trek haar klere reg, haar vingers deur haar hare. “Die een wat vir Mart vertel, vermoor ek!” sê sy en stap tussen hulle deur.
Toe sy wegstap hoor sy vir Elsie: “Ek het nie verniet gewonder hoe werk dit dat hy haar skielik nie meer liefhet nie.”
2
Ná ’n vroeë aandete, weer braaitjops en springbokwors met ’n verskeidenheid bykosse, tuisgemaakte roomys en sjokoladesous vir nagereg, ry Marissa en haar ma Irma terug Jakkalspoort toe. Dawie het nie weer sy verskyning gemaak nie. Niemand het ’n woord oor die voorval gerep nie, maar sy kon nie die spanning tussen haar en die res van die strooimeisies ignoreer nie. Sy weet wat die hoofonderwerp van die aand se slaaptydpraatjies gaan wees. Mart is ook nie doof nie en sy het haar suspisies.
Dankie tog, haar rok pas en sy hoef nie oor te slaap nie.
Irma bestuur. Marissa kyk deur die venster na die wye blou en pers Karoovlaktes. Al die verskillende bloue van die aandlug, die koppies en die veld is genoeg om haar keel te laat toetrek. Haar oog vang haar weerkaatsing in die ruit. Daar is ’n hartseertrek om haar mond.
Wat het sy verwag? Sy was geskok toe sy hoor dat Dawie en Mart op trou staan, sy kon nie glo hoe hy so gou reggekom het nie. Sy, wat hom weggstuur het, wat baiekeer nog verlang het, sy moes keer of sy bel hom en herstel die verhouding.
“Jy is stil,” sê Irma, nadat hulle al ’n ent van Poupan se afdraai is en sy die viertrek se spoed op die grondpad tussen die plase gerieflik kan opstoot.
“Ek dink.”
“Ek ook. Miskien kan ons gedagtes deel?”
“Mamma sal my kwalik neem.”
“Maak oop, kind, en praat. Iets pla jou. Ek kan raai wat.”
“Ek sien nie meer kans om vir Mart te strooi nie.”
“Jy het belowe.”
“Ek moes nooit.”
“Dis twee weke voor die troue.”
“Genoeg tyd vir tant Hester om my rok vir iemand anders te verstel.”
“Waar kry ons iemand met ’n lyfie soos joune in hierdie geweste?”
“Miskien op die dorp. Wat van Leandra?”
“Leandra?”
“Dominee se dogter wat so geswem het en nou drama swot.”
“Ag, ja! Sy is fyn gebou en sy is hier met vakansie, maar sy’s kort.”
“Tant Hester kan die rok korter maak.”
“Jy sal haar moet vra en jou verskoning reg hê, vir Leandra ook. Sy was mos saam met jou op skool.”
“Drie klasse onder my, en in die swemspan.”
“Tyd vlieg. Voel soos nou die dag toe julle Kimberley toe moes vir kompetisies.”
“En Bloemfontein, en Johannesburg.”
“Goed, dan bel jy haar eerste en maak seker voor jy vir Mart bel. Ek het ’n vermoede dat sy verlig sal wees. Glo my vry – sy wil haar ses strooimeisies hê.”
“Die ander is ook aan haar kant.”
“Dié dat jy vanaand by die ete langs my kom sit het en skaars met hulle gepraat het?”
“Ek was so bly Mamma is daar, anders het ek gemaak of ek siek is en in die kamer weggekruip.”
“Dit was nie so toe ons op Poupan aangekom het nie. Almal was bly om jou te sien.”
“Dis omdat …” Marissa moet lank stilbly en haar emosies onder bedwang kry voordat sy verder praat. “Iets slegs het gebeur … Noudat ons weg is, weet almal seker, tant Martha en oom Jan ook. En dis nie my skuld nie!”
“Wat, my kind?”
Sy kan haar trane nie meer inhou nie, al huilende snik sy die waarheid uit. “Dawie het my in die gang voorgekeer, my in die kamer ingedwing, die deur gesluit. Hy’t my so te sê aangerand, maar ek kan hom nie blameer nie. Mamma, ek is nog lief vir hom.”
Irma trap so skielik rem, die kar gly in die gruis aan die kant van die pad en ruk in die sloot tussen die pad en die veld tot stilstand. Sy steur haar nie daaraan nie, sy maak haar veiligheidsgordel los, buig na Marissa toe oor en neem haar in haar arms. “Ag, my kind, my arme meisiekind,” troos sy.
Marissa huil haar hart uit, sommer oor alles wat die laaste tyd met haar verkeerd gegaan het, ander verhoudings ook wat sy halsoorkop aangeknoop het: soos met Simon die wynboer en Jean-Luc die akteur. Toe, om alles te kroon, die professor na wie Dawie verwys het en sy vas geglo het ’n geheim was. Wie het haar agtervolg? Wie het haar en John afgeloer? Deur die venster gesien hoe lê sy in sy arms terwyl hy vir haar gedigte lees en hulle rooiwyn drink uit sy brandewynglase.
Op die ou end huil sy harder oor hom, haar digter wat van haar afskeid geneem het met Byron se gerieflike verontskuldiging: “And the heart must pause to breathe, and love itself have rest.”
Dít nadat sy hom genooi het om Kersfees plaas toe te kom en die feestyd saam met haar en haar ouers deur te bring. Dis nie dat sy hom aan haar wou vasmaak nie. Hy sou die aantreklike ouer man wees wat haar na die troue vergesel. Hy kon dit nog vir haar gedoen het, al het hy ’n reputasie van rondvry onder sy studente. So min het hy omgegee. Hy wou toe nie betrokke raak nie, nadat sy so gewillig was dat sy kaal vir sy kunsfoto’s poseer het. Haar fout. Sy het haar in die verhouding begeef om te vergeet en toe verlaat haar minnaar haar, seker klaar sy oog op iemand vir volgende jaar wanneer sy nie meer op Stellenbosch is nie.
“Marissa, ek vra …” Haar ma druk ’n snesie in haar hand, sy kyk haar streng aan. “As hy jou seergemaak het, is hy jou liefde nie werd nie.”
“Mart is pregnant, hy moet met haar trou.”
“Dawie!
