wat in die gang uitloop. Sy kan nie ’n geluid maak nie. Durf nie. Hy trek haar agter hom aan die kamer in, maak die deur toe. Draai die sleutel in die slot. “Hallo, Rissa.”
“Wat soek jy hier?”
“Kyk na my.”
Sy arms sluit om haar, bly om haar soos ’n staalharnas. Sy draai haar kop weg, maar hy dwing haar. “In my oë.”
“Nee, asseblief.”
“Jy het my lief.”
“Nee.”
Hy ruk en pluk aan haar, skud haar tot haar tande klap. “Word wakker, Rissa! Dis ek, jou One and Only. Onthou jy ons song?”
“Laat my gaan, ek smeek jou.”
“Sê eers dat jy my liefhet.”
“Jy staan op trou met Mart.”
“Ek het … jóú … lief.”
Hy sê dit so stadig, so verbete, dit maak haar bang. Sy wil mooi met hom praat, hom kalmeer, maar sy lippe is klaar op hare. Hy soen haar met ’n woede wat haar met doodsangs vul en tog bewus maak van sy pyn.
“Ek is jammer,” fluister sy, toe hy sy greep verslap en van haar af wegsteier.
Hy gaan sit op die bed, sy kop in sy hande. Sy skouers ruk. Hy huil. Dawie is nie die soort man wat huil nie. Hy word kwaad, soos netnou; hy vat wat hy kan kry, hy huil nie.
Sy gaan sit langs hom, haar hand op sy rug. “Wat is dit?”
“Ek moet met haar trou.”
“Móét?”
“Mart verwag my kind.”
Marissa proe die woord “kind” in haar mond, onthou hoe Mart gebloos het toe sy aangebied het om peetma te wees. So, dit het gebeur, met hom en Mart, nadat sy hom al die jare op sy plek kon hou, tot haar eie frustrasie ook. Is sy veronderstel om hulle jammer te kry of geluk te wens?
Tyd tik verby. Die laatmiddagson skyn spookagtig deur die kantgordyne, sif sag deur strepe stof tot op die dofgeblomde mat. Dawie draai na haar, raak met die agterkant van sy hand aan haar wang. “Dit moes óns kind gewees het.”
“Nou is dit egter júlle kind.”
Hy ruk hom op, raak opeens weer driftig. “Jou skuld.”
“Hoe kan dit my skuld wees?”
“Weet jy hoe ek gevoel het nadat jy my weggejaag het?”
“Ek het jou nie weggejaag nie.”
“Soos ’n hond … Toe kerjakker jy die wêreld vol saam met Meneer Karnaval. Moenie jou onskuldig hou nie, my ma het die koerantknipsels vir my aangedra. My kom wys hoe grênd jy saam met jou nuwe vriende pronk.”
“Ek het jou gesê hoe dit werk.”
“Almal wil die mooiste meisie op die kampus date. Lekker vir jou sonder ou doodgewone Dawid van die plaas. Ek kon jou netsowel vergesel het.”
“Dit was nie prakties moontlik nie, hoeveel keer moet ek dit nog verduidelik. Ek en Armand moes dit doen of ek en iemand wat nog op universteit is. Jy was afgestudeer.”
“Soos daai professor met wie jy die ding aangehad het.”
Marissa skrik. Niemand weet van haar en John nie. “Waar kom jy nou vandaan?”
“Ek het my spioene.”
“Ek wil niks meer hoor nie! En ek loop nou.”
Sy spring op, hy ook en hy gryp haar weer vas. “Waag dit om te loop voor ek vanmiddag met jou klaar is, dan vertel ek haar die troue is af.”
“En die kind?”
“Sy kan vir hom ’n ander pa gaan soek.”
“Jy is die pa en Mart is die ma van julle kind. Los hulle op die vlakte en ek verloor al my respek vir jou.”
“Nou toe nou, jy voel nog iets vir my – respek. Jy het respek vir my, maar jy respekteer nie my gevoelens nie.”
“Moet tog nie weer begin nie!”
“Ons het nog nooit opgehou nie!”
Hy ruk haar teen hom vas en gooi haar op die bed neer. Met sy hande om haar gewrigte hou hy haar arms bokant haar kop soos in die ou dae toe hulle mekaar nog liefgehad het, en tog nie. Want hy speel nie meer nie. Die glinstering in sy oë maak haar bang.
“Onthou jy hoe ons mekaar mal gemaak het?”
“Dawie, jy is verloof, jy gaan trou.”
“Ons was ook verloof.”
“Ek ken jou nie meer nie.”
“Jy is reg, ek weet nie wat met my aangaan nie. Help my, asseblief.”
Met ’n sug val hy op haar neer, druk haar dieper in die sagte matras. Nes in die ou dae versag sy gesigsuitdrukking, vou hy haar sagter in sy omhelsing toe, streel hy haar gesig en haar hare, haar nek, haar halslyn. Die ou passie sypel terug, sy ontspan en laat hom toe om haar te liefkoos. Hy snuffel met sy neus in haar nek. “Jy ruik nog soos jy altyd geruik het.”
Haar arms gaan om sy nek. “Dawie, ons mag nie.”
“Ek gaan van my kop af raak, ek kan nie met haar trou nie.”
Op daardie oomblik draai iemand aan die deurknop. Die strooimeisies praat in die gang. Een vra hoekom die deur nie wil oop nie. Dawie se gesig is so naby aan haar, sy kan die baard onder sy vel sien deurskyn. Sy hart klop teen hare. Hy soen haar met soveel teerheid, sy wil huil.
Iemand ruk aan die deurknop. Stemme meng soos wanklanke in ’n nagmerrie. “Gesluit.”
“Het jy die deur gesluit?”
“Hoekom sal ek die deur sluit?”
“Vra vir Grieta, sy slaap ook hier.”
“Wat nou, wat gaan aan?”
“Deur is gesluit.”
“Het jy dalk die sleutel?”
“Vir wat?”
“Om oop te sluit, stupid.”
Marissa voel sy vergaan.
Dawie fluister in haar oor. “Moenie worry nie, hulle sal nou-nou loop om die sleutel te soek.”
Sy wil wegkom, maar hy hou haar vas. Hy soen haar so hard sy kan nie asem kry nie.
“Snaaks!” sê Sandy. “Kyk hier. Die sleutel sit aan die binnekant.”
Hy lig sy kop, fluister teen
