die flaminke en nog eende en bleshoenders ook,” sê Irma.
“Vergeet nie die ou hamerkop nie.” Haar pa sug. “Asof ons nie genoeg moeilikheid het nie.”
“Flip, dis bygeloof,” maak Irma hom stil.
“Jammer, Marissa, ek maak maar ’n ou grappie.”
Maar die hamerkop spook al van kleins af by haar. Dis Mieta en Abram wat haar bang gemaak het met ou sprokies oor die voël wat glo onheil oor mense kan bring. “Ek gaan nie naby sy nes nie,” belowe sy en besluit heimlik sy moet dalk, al is dit net om een van haar vrese te besweer.
Flip sit sy koffiebeker neer. “Vat vir jou water saam,” sê hy toe hy opstaan.“Irma, ek ry solank, ek wil voor teetyd terug wees.” Hy soen vir haar en Marissa op die wang, gryp sy hoed van die kapstok af en draf by die agterdeur uit. “Abram!” hoor hulle op die agterstoep. “Saal vir Prinses op, Marissa wil gaan ry.”
“Koffie?”
“Dankie, Mamma, net ’n kleintjie.”
“Jy eet so min. Probeer Mieta se marmelade op roosterbrood.”
“Ek is nie lus vir brood nie.”
“Skep dan ’n teelepel en proe, sy sal dit geniet as jy haar komplimenteer.”
Marissa gehoorsaam net om nie verder oor marmelade te redeneer nie. “Baie lekker.”
“Jou ouma se resep wat sy aangepas het. Sy kan dit nog eendag vir jou ook leer.”
As ek ooit eendag terugkom, dink sy, maar glimlag vir haar ma. Buite skakel haar pa sy bakkie aan en trek taamlik vinnig weg. “Pa is haastig vandag?”
“Hy moet Gannavlei toe. Die man wat jou grond huur, het met sy trek aangekom en hulle ry glo vragte vol maer skape aan soontoe.”
“En Pappa sê my niks.”
“Die huurder het vanoggend douvoordag van Poupanstasie af gebel. Ek dink jou pa wil eers gaan seker maak of hy die kontrak reg gelees het. Hy kan ook nie die veld hier kom oorlaai nie. Netnou is daar struweling en hy wil jou nie daarby insleep nie.”
“Ek meng nie gewoonlik in nie. Hoekom sal ek nou?”
“Ek het voorgestel dat jy saamgaan, gedag dit sal jou aandag aftrek van gister se dinge. Toe sê jou pa ek moet los.”
“Dié keer wen hy. Laaste ding wat ek vandag wil doen is om gaaf te wees met ’n vreemdeling. Waarvandaan nogal?”
“Namibië, glo goeie skaapwêreld, behalwe vir die droogte.”
“Dit moet ernstig wees as hy sy vee verskuif.”
“Hy oorweeg dit om hier te koop.”
“My grond is nie te koop nie.”
“Hier is ander plase wat leeg lê – die Venters se grond.”
“Rooiwal? Ek dag Pa het sy oog daarop.”
“Jou pa word oud, Marissa. Hy praat, maar hy sien nie meer kans nie. Die vorige droogte het hom byna geknak.”
“Droogte is naar. Sal Mamma my verskoon? Ek gaan gou bel, dan ry ek.”
“Jy wil nie hê ek moet saamkom nie?”
“Ry Mamma nog?”
“Af en toe. Jou pa wil nie meer nie en ek wil nie alleen nie.”
“Gee Mamma om as ek vandag alleen ry? Ek moet dink.”
“Nêrens beter as in die oop veld nie.”
Marissa buig oor haar ma, gee haar ’n soentjie. “Dankie Mamma, dat Mamma verstaan.”
“Ons kan later weer praat. Gaan jy nou bel?”
“Ja, eers pastorie toe.”
“Die nommer is in die boekie langs die telefoon.”
Ná al die jare en al die aanbouings hang die telefoon nog in die gang. Marissa glimlag toe sy die boekie oopmaak en dominee Francois Burger en sy vrou Leatitia se nommer by die noodnommers opspoor. Sy haal diep asem en skakel die nommer. Dit lui en gaan oor na ’n antwoordmasjien. Die dominee nooi die inbeller om sy of haar nommer te gee, hy sal terugbel. Sy besluit om liewer later weer te probeer. Haar ma staan in die gang en beduie.
Marissa sit die foon neer. “Nie tuis nie,” sê sy.
“Moet ek netnou namens jou bel?”
“Ek sal as ek terugkom. Ek het gelukkig ’n dag se grasie. Tant Hester het gesê ek moet eers môre weer kom, vir die soom.”
“Nou toe, geniet jou uitstappie, en vat vir jou ’n bottel water in die yskas.”
In die kombuis kry Marissa vir Mieta aan die skottelgoed was. Toe sy die yskasdeur toemaak, raak Mieta se hande stil. Sy skud haar kop asof sy jammer is.
“Jou marmelade is baie lekker, Mieta.”
“Jou ouma het my gewys hoe om te maak. Waar gaan jy nou?”
“Ry. Abram het Prinses opgesaal.”
“Jy en Dawie het altyd gery.”
“Nie meer nie, Mieta.”
“Ai, dis nie reg nie.”
Mieta skud haar kop weer eens, maar bepaal haar dan by die skottelgoed.
Is dit hoe dit sal gaan? wonder Marissa op pad stalle toe. Vir die res van my lewe kry almal my jammer, asof ek nie ’n tree sonder Dawie kan gee nie?
Dieselfde gevoel heers by die stalle. Abram lyk of hy in trane kan uitbars, maar maak tot sy eer nie nog ’n Dawie-aanmerking nie. Prinses se oë blink, haar vel is satynglad, haar ore staan penregop. Sy is in goeie kondisie, maar selfs sy kyk Marissa aan met hartseer oë en druk haar neus vertroostend teen Marissa se nek.
Nee, betig sy haarself, dis my verbeelding, dis ek wat myself bejammer en dit moet end kry! “Dankie, Abram, jy sorg mooi,” sê sy so vrolik soos sy kan en spring terselfdertyd rats in die saal. “Kom, Prinses, ons gaan dam toe.”
Die oggend is nog fris en vars, en Prinses uitgerus en lus vir draf. Hulle kies koers in die regte rigting, maar hou dan verby. Die dam is vol. Tussen die pienk spatsels flaminke blink die water soos kwiksilwer. Alles groei en gedy. Die wilgerbome se takke sleep op die grond. Die hamerkopnes staan sy plek vol aan die oorkant, nie hier waar sy en Dawie mekaar altyd ontmoet het nie. Hy het, soos sy, te veel respek vir die groot voël, en het hom nooit gepla nie. Dawie is lief vir die veld, vir insekte, goggas, diere en voëls. Hy ken hul name en gewoontes, ook watter veldkos jy mag eet en watter nie.
“Kom Prinses, herinneringe hang hier die lug vol soos muskiete. Dis ’n plaag, dis gif, dis dodelik en ek wil lewe. Ons vat die veld, ons vlieg hier weg!”
Prinses het nie veel aanmoediging nodig nie. Sy is
