gekry wat sy nodig gehad het sonder om te sukkel nie? Wie is sy om vinger te wys?
Sy was darem nog nooit oneerlik nie en het hard gewerk vir haar kwalifikasies.
En haar broer is die een wat altyd agteraf met Arend Barnard gespot het, maar Arend het in matriek met ’n ou Volkswagen gery en hy het dit steeds gery toe hy by die Tygerbergkampus gaan studeer het.
Janus het in matriek al ’n nuwe BMW 1-reeks gekry en in die eerste jaar op universiteit het hy die ding laat rol en toe koop hulle pa vir hom ’n BMW 3-reeks. Toe druip hy daardie jaar, want hy het te veel partytjie gehou en niks geleer nie.
Janus se klere, sy sportuitrustings was altyd die duurste en beste. En die ironie is, hy was nie eens goed in sport nie.
Stella krimp ineen wanneer sy nou daaraan dink. Haar maats het gesien hoe bevoorreg hulle is, maar ook dat hy nie presteer nie.
Arend het ook alles gesien. En kyk waar trek hý nou in die lewe? In ’n praktyk waar hy groot geld verdien. Hy het hard gewerk daarvoor en op ’n eerlike manier gepresteer. Sy vrou sal nie tekorte ken nie.
“Het Pappa al vir Janus gekonfronteer?” vra sy kwaai.
“Ja, my kind. Hy is glo spyt, maar dit kom te laat. Veels te laat. Ek moet nou probeer red wat te redde is. Jou ma huil sonder ophou.”
Hy staan op en sug diep. “Ek moes jou kom vertel. Nou moet ek seker teruggaan.”
Stella staan ook op. “Ek is bly Pappa het my vertel. Ek sal help om aan oplossings te dink, en onthou, ek het ook ’n inkomste.”
Hy glimlag hartseer. “Dankie, my kind. Dit gee my gemoedsrus dat jy minstens vir jouself kan sorg.”
By die deur gee sy hom ’n drukkie en kyk hoe hy kop onderstebo in die tuinpaadjie af loop.
O aarde! Hy het sy baadjie vergeet.
’n Stuk papier val uit toe sy dit optel. ’n Dagvaarding vir skuld … Sy druk dit terug in die sak en draf uit: “Pappa, jou baadjie!”
Hy gaan staan.
Sy draf na hom. Gee hom sy baadjie. Moet sy iets sê van die dagvaarding? Liewer nie. Sy sal wel mettertyd van al die aaklige waarhede hoor.
Terug in haar huis gaan sit sy op ’n sitkamerbank. Haar eetlus is daarmee heen.
Dit voel asof die hemel op haar – op hulle – koppe val.
Mense praat altyd van die hoë bome wat val. Hoe val die Swifts tog nie nou nie!
’n Hele ruk sit sy so, verslae en bewegingloos. Toe besluit sy om vir Leonie te bel en haar te vertel voordat alles op die lappe kom. Sê nou net dit benadeel hulle praktyk wanneer almal besef sy is die dogter van Paul Swift wie se besigheid vir ongerymdhede ondersoek word? Mense kan so verdoemend wees.
“Haai,” kom Leonie se vrolike stem oor die foon. “Hoe is dit dat jy my bel? Nooi jy my vir ete, of iets?”
Stella is te swaarmoedig om te skerts. “Ek bel omdat hier ’n lelike ding opgeduik het. Ek het gedink jy moet onmiddellik daarvan hoor.”
’n Kort, swanger stilte.
“Hemel, dit klink nie goed nie. Wil jy oor die foon praat of sal ek gou oorry na jou toe?”
“Dis ver van Die Boord af Jonkershoek toe.”
“Ag nee, dis oukei. Daar is mos nie dié tyd van die aand verkeer nie. Ek kan hoor daar is ’n krisis. Ek kom.”
Stella is dankbaar. Leonie is altyd so ’n staatmaker. “Goed, dan maak ek vir ons spaghetti bolognese wat klaar sal wees teen die tyd dat jy hier aankom.”
“Lekker. Sien jou nou-nou.”
Stella staan op en gaan kombuis toe. Die uie en knoffel het net so ’n klein bietjie geskroei, maar dit is nog eetbaar. Sy kry die kookwater aan die gang en gooi die spaghetti in. Roer die maalvleis in die uie-en-knoffelmengsel, toe die tamaties en roer. Sy doen alles werktuiglik. Haar gedagtes is ver weg.
Nou begin sy dingetjies onthou wat waarskuwingstekens moes gewees het. Hoekom het sy dit nie reg vertolk nie? Sy was te besig met haar eie beroep, haar eie dinge. Haar pa koop elke jaar vir hom en haar ma elk ’n nuwe motor, maar hy het dit nie vanjaar gedoen nie. Hulle het minder onthaal as voorheen. Ook nie weer omtrent oophuis op Plettenbergbaai gehou nie. Voorheen het mense gedurig daar kom eet en bly.
Sy het altyd gekla dat dit te besig is, soos ’n miernes, wanneer hulle eintlik veronderstel is om te rus.
Deurentyd moes haar pa ’n gekwelde gees gehad het, maar hy het nooit gekla of iets laat blyk voordat die gemors in die waaier beland het nie. Sy het maar net gedink hulle skaal af omdat hulle nou ouer word en rustiger raak.
Janus gaan dikwels, tot Chanelle se ergernis, alleen weg. Stella het veronderstel dat hy dit vir die besigheid doen en Chanelle, wat die soet vrugte van die Swift-inkomste proe, moenie kla dat haar man hard werk nie.
Die kos is net klaar toe sy die interkom by die hek hoor lui, en sy antwoord.
“Ek is hier,” sê Leonie.
“Ek maak oop.”
Die gedreun van Leonie se Honda word al harder en sy hou voor die kothuis stil.
Stella gaan maak die deur oop.
Leonie is in ’n kortbroek en T-hemp, met plakkies aan haar voete. “Haai, my maatjie.” Sy kyk Stella ondersoekend aan. “Ek kan sien jy het ’n skok gehad.”
“Dankie dat jy gekom het.” Stella besef sy moet traanspore oor haar gesig hê. Noudat sy Leonie sien, wat soos ’n suster is, wil sy sommer begin huil, maar sy beheer haar. Sy is darem al ’n vrou van agt en twintig en moet regtig nie vou soos ’n kind wat seergekry het nie.
Hulle gaan kombuis toe en Leonie sit by die toonbank waar Stella se pa vroeër gesit het. Stella skink vir Leonie ’n glas wyn en maak haar eie glas weer vol. Sy skep vir hulle op en sit langs Leonie, wat haar heeltyd besorg dophou.
“Daar is groot moeilikheid in Pappa se besigheid,” val sy met die deur in die huis. Sy kyk af na die stomende bord pasta, maar kan nie eet nie.
Leonie sit haar glas neer. “Is dit iets soos bankrotskap?” Haar oë is groot.
“Nog nie heeltemal nie, maar hy het winkels verkoop.” Sy vertel vir Leonie wat sy weet. Leonie eet tussenin en luister aandagtig, sonder om haar te onderbreek.
Stella se kos word later koud.
“Die ergste vir my is dat dit lyk asof daar ongerymdhede was. Asof daar geld gesteel is, om dit kras te stel. Ek weet nie hoe my ouers so ’n skande sal verwerk nie. Ek het altyd gedink Pappa is ’n onkreukbare sakeman. Natuurlik wil ek glo hy het daardie reputasie gehad.”
Leonie sluk van haar wyn. “Ek skat dinge het begin skeefloop toe jou broer saam met hom in die besigheid gegaan het.”
“Ja, ek dink ongelukkig ook so.”
Leonie vee haar
