van die kinders op skool kon Janus nie verdra nie, maar ryk outjies het mos hulle aanhangers. Boonop was hy nog ’n boelie ook. Jy en hy verskil soos dag en nag. Ek kon nooit glo hy is jou broer nie. Jou pa moet erg ontnugterd wees. Hy moet ook bang wees vir wat nou gaan gebeur.”
“Ek het hom nog nooit so verwese gesien nie.”
Leonie knik. “Ek kan dit goed begryp.”
“As daar nou allerhande lelike wurms uit die Swift-blik peul, sal jy nog kans sien om my vennoot te wees?”
Leonie kyk Stella geskok aan. “Dink jy tog nie ek sal jou dalk drop nie? Dis nie hoe ek grootgemaak is nie.”
“Sal dit nie ons praktyk benadeel nie, Leonie?” Sy knipper trane weg.
“Ons boot sal deur die storm vaar, moenie jy worry nie.”
Stella wonder of Tiaan nog in haar sal belangstel. Sal so ’n skande hom nie afsit nie?
Dit sou ten minste ’n oplossing vir dáárdie probleem wees.
Maar watter nare oplossing sal dit nie wees nie.
4
Die daaropvolgende dae ontaard vir Stella in ’n nagmerrie. In al die media verskyn berigte oor die moeilikheid by Swift Meubileerders, een van die grootste meubelhandelaars met verskeie takke. Sy spreek pasiënte en wonder heeltyd hoeveel hulle van haar familie se ondergang en skandes weet. Dit voel vir haar asof die hele wêreld oor niks anders praat nie en sy haar kop hoog moet hou, terwyl hulle agter haar rug skinder en hulle hul dalk verlekker, of vir haar en die familie jammer kry.
Haar pa probeer die skade beperk en skuldeisers betaal. Die huis op Plettenbergbaai is in die mark. Baie mense het hulle werk verloor, en daar is eise teen Swift Meubileerders.
Een aand bel Stella se ma en sê sy moet oorkom vir ete dat die familie kan praat.
Sy trek haar werkklere uit, stort en trek sommer ’n denimbroek en ’n T-hemp aan. Met beklemming in haar maag stap sy oor na die groot wit huis. Haar ma, pa, Janus en Chanelle sit met drankies op die breë stoep aan die berg se kant.
Leanne en ’n maatjie swem in die kinderpoel langs die groot swembad en hulle hoë, vrolike stemmetjies weerklink oor die werf.
Alles lyk so normaal, afgesien van die grootmense se somber gesigte.
“Hallo, julle,” sê Stella, en klim die trappe op na die stoep.
“Ek skink vir jou ’n dop.” Janus staan op. Hy en haar pa het nog hulle werkklere aan: pakke en dasse, maar Janus se das is losgetrek en hy sweet.
“Net ’n spritzer, asseblief,” sê sy. “Witwyn met baie soda. My dag was so besig dat ek skaars kans gekry het om te eet en my maag is teen dié tyd gevaarlik leeg.”
Sy gaan sit en kyk na haar ma. Sy het haar nog nooit so bleek van onsteltenis sien lyk nie. Sy is so pragtig soos altyd geklee, maar dra skaars enige juwele, wat vreemd is vir haar.
Chanelle sit daar in ’n verkreukelde blou rok wat lyk of sy daarin geslaap het. Haar oë is geswel en rooi, sonder grimering.
Stella se moed sak in haar skoene. Wat nou aangaan, het dié twee vroue sleg getref. Sy het darem nog haar beroep, maar hulle is twee afhanklikes vir wie hulle mans se rykdom belangrik is. Val die een, val die ander; val almal soos die spreekwoordelike domino’s wat mekaar stamp totdat almal tuimel.
Stella kry hulle jammer.
Janus sit haar spritzer voor haar neer, en sy neem een lang teug. Kom agter sy is nie net honger nie, maar dors ook.
Haar broer is rooi in die gesig, asof hy reeds te veel gedrink het.
“Het jy vandag se koerant gesien?” vra Chanelle in ’n skril stem.
Stella kyk fronsend na haar. “Nee, ek het nie tyd gehad nie …”
Chanelle gryp die koerant wat langs haar op die vloer lê en gooi dit voor Stella op die lae tafel neer sodat sy haar wynglas moet gryp of dit word omgestamp.
Sy kyk na die voorblad en trek haar asem hoorbaar in: “Die ander vrou in Janus Swift se lewe,” lees sy. Op die foto staan ’n sexy blonde vrou langs ’n Mercedes-sportmotor.
Haar rok is kort en haar bene pragtig.
Stella kyk op na haar broer, maar hy kyk weg, sy gesig stuurs. “Die pers kan ook so blerrie lieg,” brom hy. “Hulle is nou net besig om vuil goed oor ons uit te grawe. Jy skop mos die hond wat lê.”
“Jy hét my verneuk,” skree Chanelle so hard dat almal wip van die skrik en die kinders by die poel omkyk. “Jy’s nog heeltyd met dié tert deurmekaar. Dis waarom jy aanmekaar Pretoria toe gaan. Nie vir die besigheid nie, vir háár.”
Stella kyk met afgryse van Chanelle na Janus, wat haar oë vermy, na haar ma wat lyk asof sy wil huil, na haar pa wat so woedend is dat ’n spiertjie in sy voorkop spring.
“Is dit waar dat dié vrou jou … e …?”
“Skelmpie is? Lees wat in die koerant staan,” bars Chanelle los. “Hy het selfs daardie kar vir haar gegee.”
“Jy het ons behoorlik in die skande gesteek, Janus,” sê hulle pa bars. “Hoeveel geld hét jy op daardie vrou uitgegee?”
“Jissis, Pa,” in Janus se stem is ’n huilklank, “dis mos ’n boel leuens daai.”
“Ons sal wel uitvind hoeveel is waar en hoeveel nie,” brul hulle pa.
“Hoe kon jy dit alles doen aan ouers wat net vir jou goed was, Janus?” vra hulle ma in ’n gebroke stem en vee haar neus met ’n snesie af. “Het jy nie genoeg gehad nie? Moes jy nog meer gaan soek het? Ek kry so skaam. Hoe moet ek ons vriende, die mense op die dorp, in die gesig kyk? Ons lewens is verwoes.”
“Dit lyk my ons sal alles moet verkoop om ons skuld te delg, en wegtrek,” sê hulle pa.
“Nou moet ons die huis verloor wat ons liefhet?” sê-vra hulle ma met ’n knak in haar stem.
Chanelle bars in trane uit en huil so hard dat haar dogtertjie naderkom en ook begin huil. Ontsteld hardloop sy na haar ouma, wat haar arm om haar sit.
“Dis als jou skuld dat ons nou in dié gemors sit,” skree Chanelle vir Janus. Sy vlieg op en hardloop by die stoeptrappe af, in die rigting van hulle huis.
Janus sit met sy kop in sy hande. Stella hoor hoe hy ’n string lelike vloekwoorde uitsis. Op daardie oomblik verafsku sy haar broer.
“Ek gaan vir my ’n ander blyplek soek,” sê sy.
Haar pa kyk haar spytig aan, maar sê niks.
“Kom, Adèle,” roep haar ma die dogtertjies. “Julle moet aantrek, anders kry julle verkoue. Dan kan julle eet en neem ons Adèle huis toe.”
Stella kyk haar ma en die dogtertjies agterna toe hulle by die huis ingaan. Haar ma het altyd die vermoë gehad om onaangename dinge te ignoreer en net aan te gaan. Is dit ’n
