het. So sê my – wat gebeur toe terwyl jy so bo-op hom lê?” vra sy ewe onskuldig.
“Niks het gebeur nie!” roep Livie ontsteld uit. “Wel, hy het gereageer, ek het so vinnig moontlik opgespring.” Dis amper die waarheid. Die paar sekondes wat sy stil bo-op hom gelê het, tel tog sekerlik nie. Dis nie asof sy op hom wou bly lê nie, dis net …
“… is Skim nou?” dring Leen se stem tot haar deur.
“Ek weet nie. Toe ons opstaan, was hy weg en as hy weet wat goed is vir hom, sal hy weg bly.”
“Hy’s baie oulik, moenie met hom lelik wees nie. Ek begin nou net regtig wonder hoekom hy met tye verdwyn en net opdaag wanneer daar ’n man naby een van ons is.”
“Ag, toe nou. Dis heel toevallig. Vertel my nou eers van julle honeymoon?”
Leen lag vrolik. “Al wat Steyn vooraf vir my gesê het, is dat ons na ’n plek toe gaan waar dit warm is en ’n mens nie baie klere hoef aan te hê nie. Dat dit toe nou sowaar die Seychelle moet wees. Wat ’n ongelooflike ervaring. Ons was op die eiland Mahé, die grootste een van die eilandgroep, maar ons was ook by van die ander eilande. Ek sal vir jou ook die pragtige foto’s wys wat ons op die kamera geneem het wanneer ons mekaar weer sien.”
Leen begin vertel van die mooi strande en Livie slaak ’n sug van verligting. Ten minste het sy vergeet van Skim en Bart en die bedding.
3
Saterdagoggend slaan Livie gefrustreerd haar skootrekenaar toe. Die ellendige internet. Sy het die flippen dingetjie gekoop waarop sy kon data laai soos wat Leen beduie het, maar dit wil nie werk nie.
Nie een van haar susters kan verstaan hoe sy ’n dokter kan wees, maar nie aldag rekenaars verstaan nie. Sy weet genoeg om haarself te help, maar wanneer iets nie wil werk nie, sukkel sy nie, maar kry eerder hulp. In Johannesburg is dit maklik. Daar is verskeie plekke wat ’n mens vinnig kan help, maar op Greyton is daar skynbaar net een mens. En volgens Leen is die kenner juis Bart Coetzee, die laaste mens vir wie sy om hulp wil vra.
As sy nie so angstig was om haar e-posse te lees nie, het sy sommer die rekenaar weggepak.
Sy het gedurende die vorige maand briewe uitgestuur na almal wat sy ken om te bedel vir bydraes vir die plek van veiligheid wat sy wil oprig. Om geld te bedel, was aanvanklik vir haar baie, baie moeilik, maar haar pa het haar gehelp om die regte mense te identifiseer, mense wat ook, soos sy, ’n passie het om ander te help. Sy hoop om darem nou al terugvoering van ten minste sommige te kry.
Daar is staatshulp beskikbaar vir dié soort plekke, maar sy wil nie net daarvan afhanklik wees nie. Sy het al taamlike rillerstories gehoor van soortgelyke plekke wat sekere maande net glad nie die nodige finansiering ontvang nie.
Tant Peet se erfgeld gaan baie help, maar dis nie naastenby genoeg nie. Die geld kan gebruik word vir die aankoop van ’n eiendom, een wat sy reeds in die oog het, maar daar is baie meer behoeftes as net ’n dak oor die kop.
Sy staan op en strek haar uit. Die idee om so ’n plek te begin het verlede jaar by haar posgevat. Die dag toe Mientjie Botha dood is, om presies te wees. Die mooi, fyn vroutjie se lyf kon net nie meer weerstand bied teen die genadelose vuishoue van haar man nie. Vandag sit hy agter tralies en Livie hoop dis waar hy die res van sy dae op aarde sal deurbring.
Dit was nie die eerste keer dat Mientjie in die hospitaal opgeneem is met beserings nie. Livie en van die ander dokters het alles in hulle vermoë gedoen om Mientjie sover te kry om haar man te verlaat, maar Mientjie het nie familie óf geld gehad nie en die plekke wat wel sulke vroue help, was vol.
Sy is terug na haar man toe. Toe sy ’n week later weer opgeneem word, het sy niks meer oorgehad om mee te veg nie – sy is dieselfde dag nog dood.
Livie trek haar asem diep in en kyk op haar horlosie. Dis halftwaalf. Daar is mos ’n plaaslike Saterdagoggendmark, as sy reg onthou. Toe sy en Bella in April vir Leen kom kuier het, was hulle daar. Wat sy van die oggend onthou, behalwe natuurlik Bart Coetzee se bruin oë wat nooit van haar af weggeskuif het nie, is die heerlike eetgoed.
O aarde, sy raak sommer weer bewerig as sy Bart en sy bruin oë onthou. Sy trek ’n baadjie aan, gryp haar handsak en sit lipstiffie aan terwyl sy uitstap.
Dit het vroegoggend bietjie gereën, maar dis nou aan ’t ooptrek. Haar oë val op die bedding waarin sy en Bart gisteroggend beland het. Dit lyk behoorlik of daar ’n stoeiery plaasgevind het. Haar wange word weer warm. Sy kyk rond en roep, maar van die hond wat gisteroggend die chaos veroorsaak het, is daar geen teken nie. Met ’n sug stap sy in die rigting van die kerktoring. Die blomme wat Leen nog geplant het, het seergekry, maar die bedding sal moet wag vir later vandag, sy is nou honger.
Die mark is in die hoofstraat regoor die kerk, ’n blok van tant Peet se huis af. Sy het nie ’n sambreel saamgebring nie, maar dit sal darem seker nie weer reën nie. En hopelik loop sy iemand raak wat vir haar kan sê of daar nie dalk tog iemand anders is wat haar met haar internetprobleme kan help nie.
Sy lig haar gesig op na die son en trek ’n diep skoot vars lug in. Die wêreld is skoongewas na die reën, die berge glinster groen in die son se strale. Dalk is dit nie so ’n slegte idee om ’n maand af te vat en teen ’n stadiger pas te leef nie. Die lewe in die stad is baie gejaag.
Binne ’n paar minute is sy by die markie. Die plek is vol laggende, geselsende mense, en die donkiekar wat sy van die vorige keer onthou, staan weer gereed om belangstellendes op ’n rit deur die dorp te neem.
Sommige stalletjies verkoop eetgoed, enigiets van tuisgemaakte pasteie tot plaasvars brood en botter. ’n Paar plaaslike kunstenaars se werk word ook te koop aangebied, en daar is interessante klere en serpe. Om haar gesels mense oor die weer, die regering, die waterskaarste.
Pannekoek. Sy loop al agter die reuk van kaneel aan tot by die tou voor die tafels waar pannekoek gebak word.
“Livie?” vra ’n manstem agter haar.
Sy draai om en glimlag. “Hallo, Wian,” groet sy vrolik en leun vorentoe om hom ’n drukkie te gee. Sy en Bella het die apteker met die mooi glimlag ontmoet toe hulle vir Leen kom kuier het. Hy was ook op Leen en Steyn se troue.
“Dis lekker om jou weer te sien,” glimlag hy. “Ek het gehoor van tant Peet se bepaling dat julle elkeen hier kom bly vir ’n maand. Uhm … jou suster Isobel – wanneer kom sy?”
“Ek weet nie. Sy moet nog besluit. Ek hoop sy kan skilder wanneer sy hier is. Sy het soveel talent en hopelik dien die omgewing as inspirasie.”
Wian maak sy mond oop, maar pers sy lippe weer op mekaar. “Kan ek vir jou ’n pannekoek koop?” vra hy sonder om die frons op sy voorkop te verduidelik.
Livie sluk haar glimlag. Dit was duidelik met haar en Bella se vorige besoek dat Bella die apteker ietwat verkeerd opvryf. Dit lyk nie of dit al verander het nie. “Dit klink heerlik. Ek het juis kom soek na iets om te eet. Tot my susters en ons pa se verleentheid kan ek glad nie kosmaak nie. Toebroodjies is al wat op my spyskaart is. Ek is gelukkig mal oor toebroodjies,” lag sy.
“Ek wonder waar Bart vanoggend is?” sê Wian. “Ons kry mekaar gewoonlik hier vir pannekoek op ’n Saterdag. Het jy hom al gesien?”
“Nie vandag nie. Hy het gister stoele kom aflewer,” sê sy kortaf.
“Ek hoop nie sy rug lol weer nie. Hy sukkel
