…”
Wian skud sy kop. “Hy was nie by my nie.”
Sy rol haar oë. Hardekwas mansmens. “Wel, as hy nie die anti-inflammatoriese middel gekry het nie, aanvaar ek die pyn was nie so erg nie. Terwyl ons nou van hom praat, is daar iemand anders op Greyton wat kan help met internetprobleme? Ek wil nie vir Bart pla terwyl sy rug seer is nie.”
“Daar is ander mense, maar Bart is die beste. Ek het baie probleme in die apteek gehad totdat Bart en sy span my gehelp het. Vra hom in elk geval, ek is seker –”
“Nou toe, ek kwyl al, kan ons pannekoek kry?” val sy hom glimlaggend in die rede. Sy sal maar eers een van die ander mense vra. Iemand anders as Bart Coetzee kan tog seker ook help.
“Natuurlik,” sê Wian ewe galant en val in die tou voor die tafel.
Hy moes die medisyne gister gekry het. Bart skuif stadig agter sy bakkie se stuurwiel in. Wian sal wonder waar hy vanoggend is, maar om uit die bed te klim, te stort en aan te trek, het baie energie geverg. Sy huis is net ’n blok van die mark af, maar om vandag te probeer stap is buite die kwessie.
Gister was hy wel by die fisio en Simon het hom ook aangemoedig om die middel te kry wat Olivia voorgeskryf het, maar hy drink nie maklik medisyne nie. Dit laat hom net slaap en gisteraand was daar nog werk om te doen. In die middel van die nag, toe die pyn hom behoorlik opkeil, het hy eers besef hoe onnosel hy was.
Die feit dat hy weereens bitter min geslaap het, help ook nie. Olivia Mulder se sagte kurwes op sy lyf het hom heelnag uit die slaap gehou.
Hy sal kyk of Wian by die mark is en dan apteek toe ry vir die voorskrif.
Gelukkig is daar feitlik reg voor die mark parkering. Vrolike, harde musiek begroet hom toe hy sy deur oopmaak. Met moeite klim hy uit en sluit. Elke beweging is ’n pyniging, maar hy glimlag en wuif vir almal. Op so ’n klein dorpie ken almal mekaar. Hy was al in die meeste mense se huise om met die een of ander rekenaarprobleem te help.
Hy sien Wian se wit kop voor die pannekoektafel waar hulle mekaar gereeld kry. Hy is amper by hom toe Wian afkyk na iemand agter hom en glimlag. Bart herken dadelik die ligrooi hare wat vanoggend laag teen haar rug afhang. Is sy die rede vir Wian se warm glimlag?
Terwyl hy kyk, vou Wian sy hand om Olivia se elmboog. Voor enige boodskap by sy brein uitkom, beur Bart vorentoe totdat hy langs Olivia staan.
“Môre,” sê hy en glimlag stram.
Livie knik in sy rigting.
“Bart!” roep Wian vrolik uit. “Ek het so pas vir Livie gesê ek wonder waar jy is. Ek hoor jy het jou rug seergemaak. Wat het gebeur?”
“Ek het hulle eetkamerstoele afgelewer en wel, die hond wat sy verskyning gemaak het terwyl Leen in tant Peet se huis gebly en toe ná die troue spoorloos verdwyn het, was skielik op die stoep. Ek het hom nie verwag nie, hy was al tussen my voete en …”
“… toe beland jy in die bedding?” glimlag Wian en gee vir hom ’n pannekoek aan.
“So iets. Dankie vir die pannekoek.”
“Kan jy al werk? Want Livie hier het internetprobleme. Ek het vir haar gesê sy moenie eens moeite doen om enigiemand anders as jy om hulp te vra nie.”
“Watse probleme?” vra Bart terwyl hy sy pannekoek eet.
“Ek weet nie. Leen het gesê hier is nie internet nie, ek moet ’n …” beduie sy met haar hand, “dingetjie kry, een met data op. En dis wat ek het, maar dit wil nie werk nie.”
Bart sluk sy lag in. Wanneer iemand na ’n modem as ’n “dingetjie” verwys, beteken dit net een ding – die persoon weet hoegenaamd niks van rekenaars af nie. Natuurlik kan hy haar help, maar hy weet hoe minder hy in die vroumens se geselskap is, hoe beter vir hom. “Daar is gewoonlik ’n wagwoord of –”
Livie lig haar skouers geïrriteerd op en val hom in die rede. “Dit help nie om vir my te beduie wat om te doen nie. Ek werk op ’n rekenaar, maar as dit nie wil doen wat ek wil hê nie, kry ek iemand om te help. Van die binnegoed verstaan ek net mooi niks. Kan jy help?”
“Ja, ek kan help, maar ek is seker daarvan jy kan –”
“Vergeet daarvan, ek sal regkom,” sê sy kortaf en gooi die papier waarin haar pannekoek was in ’n drom. “Dankie vir die pannekoek, Wian, ek gaan kos soek vir vanaand, sien jou anderdag.” En met ’n wuif van haar hand verdwyn sy tussen die mense.
“Wat is fout met jou?” vra Wian geamuseer. “Hier is ’n kans om ’n mooi girl te help en jy sê sy moet haarself help. Jy sal nooit ’n vrou kry as dít jou houding is nie.”
“Sy’s mooi ja, maar so vol draadwerk!” roep hy uit.
Net Wian was veronderstel om sy woorde te hoor, maar die musiek stop in die middel van sy sin en toe raak dit eers duidelik hoe hard hulle nog heeltyd praat om hoorbaar bokant die musiek te wees. Skuins voor hom draai die rooikop vinnig om en blou oë blits een maal in sy rigting voor sy vinnig wegstap.
Wian lag en slaan hom op sy skouer. “Nou’s jy in die moeilikheid.”
Pyn skiet opnuut tot in sy lae rug en hy kreun. “Eina, vrek.”
Wian klik sy tong. “Oukei, jy kan anderdag macho wees, nou kom jy saam met my sodat ons vir jou die medikasie kan gee wat Livie voorgeskryf het. Is jou bakkie naby?”
Bart knik. “Hoe weet jy van die voorskrif?”
“Livie,” sê Wian terwyl hulle tussen die mense deur stap na Bart se bakkie toe.
“Is daar nie meer iets soos dokter-pasiënt-vertroulikheid nie?” brom Bart.
“Ons het oor jou gepraat, jou rug het ter sprake gekom. Klim in, ek sal bestuur,” sê Wian en maak vir hom die deur oop.
Bart wil eers stry, maar hy sak dankbaar terug teen die leuning.
4
Dit het liggies begin reën teen die tyd dat Bart sy medikasie het en terugstap na sy bakkie. Hy kan nie wag om hom horisontaal op sy bed uit te strek nie. En flip, ja, hy sal die bleddie pille drink. Wian kan so te kere gaan.
Hy maak die bakkie se deur oop en wil inklim, maar skielik is daar weer ’n wriemeling tussen sy bene.
“Hond!” raas hy en gryp die deur vas in ’n poging om regop te bly. Hy wil beslis nie weer val nie. “Waar de hel kom jy nou weer vandaan?”
Die hond gaan lê met sy kop op die grond en sit sy pote oor sy snoet. Dis so ’n patetiese gesig, Bart kan nie help om te lag nie. “Dis jou skuld dat ek rugpyn het. Ek kan nog nie uitmaak of jy Skim is of nie …”
Die hond spring op en blaf vrolik.
“So jy ís Skim,” grinnik Bart. “Jy’s so vuil, ek was nie seker nie. En wat maak ek nou met jou?”
Voor hy nog klaar gepraat het, spring die hond in die bakkie en gaan sit op die passasierskant van die sitplek. Bart skud sy kop en klim ook in. Die hond kan saamkom huis toe, hy kan hom net beslis nie nou bad nie. Hopelik voel hy môre
