vul klanke dadelik weer die klein ruimte van sy motor.
And when you smile
The whole world stops and stares for a while
’Cause girl you’re amazing
Just the way you are
Met ’n swetswoord druk hy die musiek dood. Die woorde laat hom verdomp weer aan Olivia dink. Wanneer sy smile, sien hy niks anders raak nie. Nie dat sy dit al ooit in sy rigting gestuur het nie, maar hy het op Leen en Steyn se troue amper oor sy voete geval toe hy haar die eerste keer sien glimlag. Dis asof ’n lig aanskakel en alles ligter, helder en moontlik lyk.
Bart draai links in die hoofstraat en kyk vinnig na Skim. Die hond sit met sy snoet teen die ruit, kompleet asof hy na iets soek. Dit reën nou harder en die voorruit slaan aan. Bart probeer met sy hand die vogtigheid wegvee – dis darem nie te ver wat hy moet ry nie, sy huis is net om die draai.
Langs hom begin Skim verwoed blaf.
“Wat gaan met jou aan?” raas Bart, maar Skim kyk na hom oor sy skouer voor hy sy snoet weer teen die venster druk en aanhou blaf.
Bart ry ál stadiger en terwyl hy voor hom in die pad kyk, loer hy ook na die sypaadjie om agter te kom wat Skim so laat blaf. En toe sien hy haar. In die linkerkantste truspieëltjie. Dis Olivia. Livie. Hy kan net haar buitelyne uitmaak, maar hy weet dis sy – daai silhoeët sal hy in enige omstandighede herken.
Geïrriteerd met sy reaksie op die vroumens, hou hy stil en druk die knoppie wat die ruit afdraai. “Klim in,” beveel hy.
Maar natuurlik steur sy haar nie aan hom nie. Sy is papsopnat en stap met haar arms om haar lyf gevou. Dis heelwat kouer as vroeër vanoggend toe die son nog geskyn het. Haar hare hang in slierte oor haar rug.
Hy hou stil. “Livie, klim in die bakkie. My rug is vrek seer, my moermeter baie hoog en as ek moet uitklim om jou in te laai …”
Voor sy sin klaar is, vlieg die deur oop. Skim blaf opgewonde. Livie se oë blits weer bliksemstrale na Bart se kant toe voor sy die deur hard toetrek.
“Ek het nie gedink jy sal iemand vol draadwerk wil oplaai nie.” Sy pers die woorde tussen dun lippies uit en sit twee sakke en haar handsak voor haar neer.
“As die skoen pas …” prewel hy wrewelrig. Skim het van die sitplek af gespring en sit by Livie se voete. Sy kop beweeg heen en weer tussen Bart en Livie terwyl hulle praat.
Bart trap die petrol in en die bakkie skiet vorentoe. Hy wil so gou moontlik die vroumens aflaai. Hoe dit moontlik is dat susters in een gesin so kan verskil, gaan sy verstand te bowe. Leen is vriendelik, behulpsaam en vrolik. Dié suster, daarenteen, het gedurig haar swaard omhoog en soek net baklei. Wel, sy moet maar verder soek.
Teen die tyd dat hy voor tant Peet se huis stilhou, is die temperatuur in die bakkie by kookpunt. Livie pluk die deur oop en spring uit, Skim agterna. Sonder om weer om te kyk, sluit sy die huis oop, storm in en trek die deur hard agter haar toe.
Moerig sit hy die bakkie in trurat. Behoede hom van beneukte vroumense. Voor hy egter die pedaal kan trap, sien hy die handsak langs hom raak.
Bliksemblerriehel. Hy trap die rem, maak die deur oop, klim met moeite uit terwyl hy verder onderlangs swets. Sy het die sakke opgetel, maar in haar viesgeit nie haar handsak gevat nie.
Hy is halfpad teen die trappies op toe die voordeur oopvlieg.
Livie stop in haar spore en haar asem haak in haar keel vas. Sy was skaars in die huis toe sy besef haar handsak is nog in Bart se bakkie. Haar foon is in haar handsak en haar hele lewe is op haar foon, sy kan nie daarsonder nie. Maar hier is Bart nou op pad om dit vir haar te bring en sy was so bitchy.
Hy klim die laaste paar trappies en stap tot voor haar. Dis vir haar duidelik elke tree wat hy gee, is pynlik. Sy wil nog vashou aan haar irritasie, maar sy kyk af na haarself, trek haar top van haar lyf af weg en begin lag. Sy kan net dink hoe sy lyk. Skim blaf opgewonde saam.
“Wat is so snaaks?” vra Bart met ’n frons en druk haar handsak in haar hande.
Sy wil praat, maar ’n volgende lagbui oorval haar en dit neem ’n rukkie voor sy die woorde kan uitkry. “Ek kan nie baklei wanneer ek soos ’n nat hoender lyk nie,” lag sy. “Ek is jammer ek was so katterig en gemeen vroeër. Kom in. Ek het heerlike brood by die mark gekoop. Ek kan nie kosmaak nie, maar ek maak ’n mean toebroodjie. Wag net ’n oomblik, ek gaan net droë klere aantrek.”
Terwyl sy praat, begin stap sy in die rigting van haar kamer, maar sy kom agter Bart het nog nie beweeg nie. Sy kyk oor haar skouer. “Kom in, hoekom …?”
Sy oë is amper pikswart, die vieserige trek van netnou weg en vervang met … Haar asem raak sommer weg. Begeerte. Dís wat sy in sy oë lees.
Sonder om sy oë van haar af te haal, stap hy in, trek die deur agter hom toe en stap tot voor haar. Hy lig sy hand en raak aan die punte van haar nat hare. “Jy’s beautiful.” Sy stem is heserig. “Ek het nog altyd so gedink, maar wanneer jy lag …” Hy laat sak sy hand en trek sy asem diep in. “Wel … wanneer jy lag, Olivia Mulder, ruk jy my hart uit my borskas.”
“Sê vir my Livie,” kry sy deur droë lippe uit.
Bart draai weg en stap in die rigting van die kombuis. “Ek sit die ketel aan. En as jy nie gesoen wil wees nie, moet jy ander klere gaan aantrek wat nie so deurskyn nie.”
Livie vlug kamer toe. En in die spieël sien sy wat Bart bedoel. Die toppie wat sy vanoggend aangetrek het, is roomkleurig en omdat dit nat geraak het, feitlik deursigtig. Hoe op aarde het sy dit nie besef voor sy hom ingenooi het nie?
Met vlammende wange pluk sy haar nat klere uit en trek ’n paar jeans en ’n ligblou rolnektrui aan. Sy kyk weer na haarself in die spieël.
Bart dink sy’s beautiful. Hy het dit sowaar wéér vir haar gesê. En hy praat van ’n soenery. Sy druk haar vingers teen haar lippe. Soen. Vir Bart soen. Sy wil haar eers vererg, maar sug dan. Dis nie asof sy nog nooit daaraan gedink het nie. Inteendeel. As sy nou eerlik moet wees, het sy al baie daaroor gedink. En gedroom. Dis hoekom sy altyd vies is wanneer sy hom sien. Want sy wíl nie voel wat sy voel nie, sy wíl nie dink hoe dit kan wees as hy haar soen nie.
Maar dis dalk maar die line wat hy by alle vroue gebruik. Sy sal vir hom sy toebroodjie maak en hom bedank, en hopelik hoef hulle mekaar nie weer te sien nie.
Die hond sit en kyk aanbiddend op na Bart toe Livie terugstap in die kombuis. Bart het die koffiemasjien aangesit en is besig om die kaste een vir een oop te maak. Sjoe, die man het breë, breë skouers, kyk hoe styf span sy T-hemp.
“Die bekers is in die kas bokant die koffiemasjien,” beduie sy en trek die brood vinnig nader. Dis baie beter vir haar gemoedstoestand om brood te smeer as om na Bart se skouers te staar. Wat ís dit met haar? Sy is ’n dokter. Die manlike lyf is nie vir haar vreemd nie, sy het al honderde gesien. Almal is nou wel nie breed geskouerd nie, maar goeiste, sy hoef darem nie so te staan en kwyl nie.
“Sal ons sommer hier sit?” vra sy terwyl sy van die ham en tuisgemaakte mosterd wat sy by die mark gekoop het, op die brood sit.
“Dis makliker om te staan,” sê hy en bring twee bekers met stomende koffie nader.
Sy sny die brood en skuif een bordjie tot voor
