op. “Ek het iemand gereël, dit was nie ’n probleem nie. Jy’s reg, dis ’n mean broodjie,” glimlag hy en vat ’n hap. “Dankie, ek besef nou eers hoe honger ek is.”
“Sê asseblief net vir my jy was by die apteek?” vra sy.
“Jou boyfriend het my saamgesleep, ek het die voorskrif.” Bart tik teen sy broeksak.
“Boyfriend? Praat jy van Wian? Waar kom jy –?”
“Dit lyk so,” val hy haar kortaf in die rede. “Hy vat aan jou.”
“Wian is nice. Hy’s ’n vriend. Dis al,” kners sy uit. Sy sit haar broodjie neer en maak ’n glas vol water. Vies sit sy dit voor hom neer. “Drink die medikasie.”
“Ek sal by die huis …”
Sy hou haar hand uit. “Gee vir my die houer.”
Hy haal die houer uit sy sak, gee ’n tree nader en sit dit in haar hand. Sy kyk vinnig af, die man is darem nou baie naby aan haar. Hoendervleis slaan op haar arms uit. “Neem met etes,” lees sy en druk die houertjie terug in sy hand voor sy vinnig wegbeweeg en voor haar bord gaan sit.
Sonder om sy oë van haar af te haal, sluk hy die tablette af.
Haar mondhoeke pluk-pluk weer boontoe en sy glimlag breed. “Jy’s nes ’n stout kind, weet jy dit?”
Sy oë vernou, maar hy reageer nie op haar woorde nie, eet net sy toebroodjie klaar. Hy draai weg, sit sy beker en bordjie in die wasbak. “Ek moet gaan.”
Verbaas sit Livie haar halfgeëte broodjie terug in die bord. “Ek is nog nie klaar nie,” sê sy, maar hy is reeds uit die kombuis.
Skim blaf en wag totdat sy opstaan voordat hy agter Bart aandraf. Die man het beslis ’n paar hang-ups, lyk dit vir haar. Wel, sy het nie gevra hy moet haar oplaai nie en as hy nie ’n broodjie wou hê nie, kon hy lankal gery het.
“Dankie dat jy my opgelaai het en dankie vir my handsak,” sê sy styf.
Met sy hand op die deur draai hy terug en skielik is hulle weer baie naby aan mekaar. Sy wil terugtree, maar Skim blaf al wriemelend tussen haar voete en sy steier eenkant toe. Bart se hand skiet uit, hy gryp hare vas, ’n kreun ontsnap tussen sy tande.
“Skim! Wat dóén jy? Gaan lê!” raas sy oorbewus van Bart se groot hand om haar arm. Hy moes weer sy rug seergemaak het.
“Is jy oukei? Jou rug?” vra sy bekommerd en sit haar ander hand simpatiek op sy skouer. “Ek is jammer oor die hond, ek weet nie …”
Haar woorde droog op. Bart se bruin oë is warm sjokolade. Gefassineer hou sy sy mond dop. Haar hart gee ’n allemintige skop teen haar ribbes en vanuit ’n diep-diep plek glip ’n sug uit.
Sy asem blaas oor haar gesig. “Jy moes nie agter my aangestap het nie. Dan sou die hond nie onder jou voete beland het nie en ek nie jou hand gegryp het nie. Maar nou het jy, die hond het en ek het en nou …” Sy hand vou om haar nek en hy trek haar nader. “Nou gaan ek doen waaroor ek al maande lank droom.” Hy buk af en vang haar lippe met syne vas.
Hemels. Dis hoe sy smaak. Die geur op haar lippe is suiwer, soet en vol beloftes. Haar hand het teen sy bors beland, so asof sy hom wil keer, maar sy druk hom nie weg nie. Hy was seker sy sou, hy het gehoop sy sou, dan was dit maklik om weg te stap. Maar sy ontmoet sy dringende soen vol passie van haar eie.
Hy hou op dink. Dis in elk geval onmoontlik met haar lippe, haar hande, haar lyf teen syne. Hy lig sy kop, sy hand nog verstrengel in haar hare. Hulle albei se asems jaag. Haar oë is kobaltblou, haar lippe geswel. Iets wat vir baie lank styf opgerol binne hom was, gee skiet.
Dis nou die oomblik om weg te draai en by die voordeur uit te stap, maar hy kan nie beweeg nie.
“Ek het jou gesê jy’s beautiful wanneer jy glimlag. Ek het nie die reg nie, maar ek kan nie anders nie,” prewel hy voor hy haar weer soen.
Sy skouers is styfgespan, sy wil sy angstigheid wegvat, maar hy gee haar nie kans nie. Soos netnou, jaag sy mond haar na ’n plek waar die lug swaar hang, ’n plek waar net sensasie saak maak.
Nou weet sy: Sy mond is ferm, meedoënloos en onweerstaanbaar. Sonder om te huiwer, sonder ’n gedagte aan selfbeskerming, maak sy haar mond vir hom oop, vat gretig wat hy aanbied en gee onselfsugtig waarop hy aandring.
Op die een of ander manier het haar rug teen die muur langs die voordeur beland. Die ferm lyne van sy lyf hou haar in posisie. As dit moontlik was, sou sy hom nóg nader aan haar trek.
Sy baard krap-krap teen haar gesig, ’n heerlike rilling gly deur haar lyf. Half desperaat byt sy sy onderlip. Hy kreun, opwinding bruis deur haar terwyl hy die bodemlose soen verder verdiep.
Haar lyf smag na sy aanraking. Sy wil vir hom sê waarna sy soek, maar al wat sy uitkry, is ’n kreun. Haar behoefte na hom is ’n kloppende pyn. Net die gedagte dat sy hande oor haar lyf kan gly, laat haar sidder. Onder haar vingers klop sy hart teen dieselfde wilde, ongetemde ritme as haar eie.
Vir een heerlike oomblik vou sy hand om een bors voor hy sy mond wegskeur en agteroor steier. Hy druk sy hande in sy hare. “Bliksem, vroumens. Ek moes dit nie gedoen het nie, ek is jammer. Jy’s net hier vir ’n paar weke, ek …” Hy skud sy kop. “Ek het ’n wavrag vol bagasie. Jy … ons … Dit kan nie werk nie.” Vir ’n oomblik brand sy blik ’n pad tot in haar hart voor hy ’n swetswoord afbyt en by die voordeur uitstap.
Haar bene weier om verder saam te werk en Livie sak af op die grond. Skim is dadelik by, sy snoet teen haar gesig. Sy snik ’n lag uit. “Jy stink, sies,” raas sy, maar druk die hondelyf styf teen haar vas.
Hoe is sy nou veronderstel om ná daardie soen enigiets konstruktiefs te doen? Sy staan stadig op. Lyflike lus. Dis al. Hy was miskien ook, soos sy, lanklaas so naby aan iemand. Wel, sy wou mos weet hoe hy soen, nou weet sy. Hopelik sal hy nie meer so by haar spook nie en kan sy begin met haar beplanning vir die plek van veiligheid.
Skim blaf. Kompleet asof hy “yeah, right” sê.
“Kom ons gaan bad jou.” Sy tel die hond op en stap met rubberige bene na die opwasbak in die waskamer.
Een ding is egter baie duidelik: al word sy honderd, dié soen sal sy nooit vergeet nie.
Dit was ’n fout. Om te dink hy kon Livie soen en ewe vrolik met sy lewe aangaan. ’n Helse fout.
Bart hou voor sy huis stil, maar hy klim nie uit nie. Dis ’n plek wat hy huur. Dis nie sy huis nie. Toe hy vier jaar gelede hier aangekom het, sou dit tydelik wees. Baie dinge is nog onseker, maar een ding is vir hom kristalhelder – hy wil nooit weer lewe teen die tempo wat hy in Johannesburg gelewe het nie. Hierdie klein dorpie aan die voet van die berge is waar hy wil woon en werk, hier wil hy vir hom ’n huis koop.
Hy klim uit, vir ’n oomblik skoon lighoofdig. Hy het wragtig ’n besluit geneem.
Wat ook vir hom duidelik is, is dat hy uit dokter Olivia Mulder se pad moet bly. Sy laat hom dink aan dinge wat hy tog voor sy siel weet nooit gaan gebeur nie. Dinge soos ’n gesin, ’n hond of ’n kat en …
Met ’n swets sluit hy sy motor en stap huis toe.
Конец
