Anelia sien Henry uit die hoek van haar oog waar hy saam met medewerkers staan. Hy staar haar skaamteloos aan. Sy draai liewer om en kyk anderpad.
“Ek …” Die volgende oomblik stort Anelia die warm koffie amper oor haar hand uit. Sy verstik en haar keel trek heeltemal toe, want aan die ander kant van die vertrek staan hý.
Bernice het die beker intussen uit haar hand gevat en klop haar liggies tussen die blaaie.
O genade, hy is op pad hierna toe, besef Anelia. Dié idee laat haar selfs hewiger hoes.
Wat ’n spektakel maak sy nou! Selfbewus vryf sy oor haar nuwe rooi rok.
Leon vou sy sterk vingers om haar elmboog. “Is jy OK, Anelia?” vra die bekende warm stem.
Anelia kan net knik terwyl sy die trane uit haar oë vryf.
“Ek gaan kry gou vir jou ’n glas water,” bied Bernice aan en stap wasbak toe. Anelia wil nog verduidelik dat dit regtig nie nodig is nie, want die ergste is verby, maar Bernice is klaar vort.
“Jy lyk beeldskoon,” fluister Leon saggies in haar oor.
“Ek het nie verwag om jou hier te sien nie,” is al waaraan Anelia kan dink om te sê.
“Gewoonlik sê mens dankie vir ’n kompliment,” grinnik hy weer saggies.
Die kuiltjie in sy wang toor haar stem heeltemal weg.
“D … dankie, Leon,” kry sy dit uiteindelik uit.
“Ek is bly om te sien jy onthou nog my naam.” Sy vingers streel hoër op teen haar kaal arm.
Vir ’n oomblik voel dit asof sy weer aan die hoes wil gaan.
“Ken julle mekaar?” Bernice is terug met die water. Dankie tog, Leon neem sy hand van haar arm af.
“Dankie.” Dankbaar vat Anelia die glas by Bernice en neem twee groot slukke.
“Anelia het in my vasgewaai,” sê Leon bondig met ’n skewe glimlag.
En amper gaan Anelia weer aan die stik.
“Dit was met die storie van die suidooster waarheen jy my twee weke gelede gestuur het,” verduidelik sy.
“Say no more,” knipoog Bernice vir haar. “Hier is Lewis nou. Tata, mense.”
“Kom eet vanaand saam met my,” nooi Leon hier langs haar.
“Vra jy my of sê jy my?” Anelia besluit om hom van sy eie medisyne te gee.
“Ek vra groot asseblief, Anelia.”
Die manier waarop hy haar naam sê, laat haar bene so week voel dat sy knik.
Hy stu haar aan die elmboog na die hoofingang. Sy moet eers ’n paar sekondes gaan stilstaan voordat sy onthou wat sy veronderstel is om te doen.
“Ek wil net my handsak uit my locker gaan haal,” beduie sy toe, en kies koers na die aantrekkamers.
Leon wag op dieselfde plek toe sy terugkom. Gelukkig raak hy nie weer aan haar nie en stap hulle in stilte oor die parkeerarea tot by haar motor. Dit is asof haar brein in watte verander wanneer hy aan haar vat.
“Kan ons eers jou motor huis toe neem, dan ry jy sommer saam met my?” vra hy galant.
Sy huiwer ’n oomblik voordat sy antwoord, want sy dink dis nie ’n goeie idee om hierdie vreemdeling nou al na haar veilige nessie te neem nie – hy het haar wêreldjie klaar van die as af gekantel.
“Kom ek ry agter jou aan.”
“Goed so. Daar is ’n oulike eetplek in Observatory.”
Weer eens knik sy net.
Leon wag by haar motordeur totdat hy die deur hoor sluit voordat hy na sy motor stap.
Sy kyk na sy lenige lyf, die denimbroek wat styf om sy ferm agterstewe vou, en besef sy moet konsentreer toe hy begin ry.
Wat vang sy tog aan? Sy herken haarself amper nie.
Pre-Leon sou sy nooit enige man se uitnodiging vir ete so maklik aanvaar het nie. En hier klap hy net sy vingers, en sy volg hom soos ’n marionet. Haar gedagtes dwaal sodat sy by ’n robot vinnig rem moet trap om te voorkom dat sy in die agterkant van Leon se motor vasry.
Konsentreer, Anelia. Dié man maak dit onmoontlik om te fokus.
Tot haar verbasing hou Leon voor He/Brew’s stil. Hy kom na waar sy haar motor parkeer en hou die deur oop.
“Hoe het jy geweet?”
“Dit is my gunsteling …” gesels hulle byna gelyk.
Hulle glimlag vir mekaar.
“Jy eerste,” bied hy aan.
“Dit is my gunsteling-koffieplek. Niemand maak beter cappuccino’s as He/Brew’s nie.”
“Ek weet. Ek kom baie hierheen. Ek is bevrees koffie is my downfall.”
Beslis iets wat hulle gemeen het. Sonder koffie sal sy sowaar sterf.
“Dis vreemd. Hoe is dit moontlik dat ons mekaar nog nooit voorheen hier raakgekuier het nie?”
“Ag, seker verkeerde plek, verkeerde tyd, jy weet,” trek hy sy skouers op.
Net daar besef Anelia dat sy Leon al voorheen moes gesien het: hiér, dis ál verklaring vir haar drome. Dit maak mos nie sin dat sy net sommer van ’n vreemde gesig sou droom nie; sy moes hom al voorheen hier gesien het, en sy beeld moes diep indruk op haar onderbewussyn gemaak het.
“Kom ons gaan in,” stel Leon voor. “Dis koelerig hier buite.”
Christiaan kom groet hulle by die deur. “Haai, Anelia. Hoe gaan dit met jou?”
“Vra my weer wanneer ek klaar van julle lekker koffie inhet,” skerts sy.
Christiaan neem hulle na die hoekie van die restaurant. Toe gesels hy nog ’n rukkie. Opgewonde vertel hy van die koekkompetisie wat hy wil hou om ’n nuwe bakker te soek.
“My ma het my van die kompetisie vertel. Sy gaan beslis inskryf!” gesels Anelia geïnteresseerd saam. “Haar gebak is uit die boonste rakke. As jy wil, Christiaan, kan ek dalk probeer om iets by die ateljee te reël oor die kompetisie? Miskien ’n bietjie reklame?”
“Dis sal wonderlik wees.” Christiaan vat liefdevol aan haar arm.
Die blik in Leon se oë ontgaan haar nie. Sy hoop nie hy dink …
“Ek belowe niks nie, maar ek sal my bes doen.” Gelukkig groet Christiaan en kan sy haar volle aandag weer aan die aantreklike man oorkant haar gee.
“Klink my jy is ’n regular hier?” vra Leon, effens afgetrokke, nie oorlopend van vriendelikheid nie.
