Wat verkies jy?” vra Leon.
“Rosé, asseblief. En vir poeding, beslis ’n mocca chocca.”
Anelia kyk onderlangs na Leon terwyl hy die bestelling plaas. Die sterk kakebeen. Die bruin hare is ietwat verwaaid. Die lippe vorm ’n glimlag toe die kelner hom uit die voete maak.
“Wat het jy vanaand by @Media gedoen? Ek het jou nog nie vroeër daar gesien nie?” vra Anelia belangstellend, nou meer op haar gemak.
“Ek doen so nou en dan kontrakwerk vir Nuus-Direk. Wanneer ’n belangrike saak meer intensiewe ondersoek vereis, roep hulle my in om navorsing te doen en seker te maak van die feite voordat die storie loop.”
“Is jy dan ’n privaat speurder?”
“Nee, ek is ’n spesialis in bedrogondersoeke. Vir enigiets wat met finansies, data-ontleding of korrupsie te doen het, ontsyfer ek die dokumente en verifieer feite. Gewoonlik neem prokureurs of ouditeurs my in diens, maar soms doen ek ook kleiner kontrakwerk soos vir Nuus-Direk.”
“Nou waarvoor is jy nou aangestel?” Haar nuuskierigheid kry die oorhand.
“Jy, met al jou vrae, is beslis in die regte beroep,” glimlag hy. “Ongelukkig kan ek nie vertroulike inligting laat uitlek nie.”
Die kelner verskyn weer tussen hulle. Terwyl hy skink, heers daar stilte.
“Vir iemand wat dikwels op die kassie is, is jou lewe nie baie in die media nie. Ek dink nie ek het al ooit iets van jou op enige sosiale media gehoor nie,” vervat hy die gesprek.
“Ja, ek probeer my privaat lewe so hou, maar vertel my eerder van jou vorige ondersoeke,” versoek Anelia.
Leon brei uit oor van sy vorige kontrakwerk. Anelia vind sy geselskap interessant en stimulerend. Iets wat sy selde ondervind het in die geselskap van Zack wat eintlik altyd net oor homself gepraat het.
Die kelner maak weer sy verskyning om hulle bestelling te neem.
“Weet jy miskien wat jy wil hê, Anelia? Ons het nog glad nie na die spyskaart gekyk nie.”
“Dis nie nodig nie. Ek sal die Engelse muffins vat met ham en avokado en ’n medium eier, asseblief,” plaas sy haar bestelling.
Leon kyk na haar asof sy iets snaaks gesê het, maar hy bestel die special van die dag van biefstuk, eier en skyfies.
“Ontbyt vir aandete?” vra Leon met geligte wenkbroue nadat die kelner verdaag het.
“Ja, moenie vir my lag nie,” verduidelik sy ernstig. “My ma was, hoe sal ek sê, nie altyd die gewilligste kok op aarde nie. Sy is die beste bakker wat ek ken, maar boerekos maak was nie haar idee van ’n lekker tydverdryf nie. Ons moes baie keer ontbyt vir aandete eet wanneer sy nie lus was om te kook nie. Sy het dit altyd ‘brinner’ genoem, breakfast for dinner. Ek het die slegte gewoonte ongelukkig ook aangeleer.”
Leon lag heerlik. “Dit klink … lekker. Jy sal dit maar een aand vir my moet maak.”
Praat hy sowaar al klaar van ’n tweede afspraak?
“Sê net wanneer. Ek is ’n professional in brinners,” skerts Anelia saam.
Skielik word Leon se gesig ernstig. “Hoekom wou jy nie nou die dag jou nommer vir my gee nie? Is daar iemand spesiaal in jou lewe en is vanaand net jou manier om dit vir my te sê?”
“Ja … Nee.”
Leon bly haar vraend aankyk.
“Ek sou nie jou afspraak aanvaar het as daar iemand was nie.”
Die arme Zack het nie nou die dag die trekpas verwag nie. Hulle het in die onpersoonlike koffiewinkel ontmoet. Hy het haar op die lippe gesoengroet en dadelik weer oor Western Werne se miljoene begin uitwei.
Al wat sy eintlik nou van die afspraak kan onthou, is die ondrinkbare filterkoffie. Amper het sy nog die flou skottelgoedwater in die beker teruggespoeg. Uiteindelik moes sy Zack onderbreek om ’n spreekbeurt te kry.
Hy het haar verslae aangestaar, sy gesig vanaf die nek bloedrooi. Sy mond het net ’n paar keer oopgegaan soos ’n vis wat na lug soek. Kinderagtige tiener wat hy in wese is, het hy toe op haar geskree, sy baadjie gevat en by die deur uitgestorm. Die vent het haar sowaar met die rekening gelos sodat sy vir die slegte koffie, waarvan sy slegs een sluk gevat het, moes betaal.
Maar watter verligting was dit nie! Dit het gevoel of ’n las van haar skouers af is. Daar is ’n rede waarom hulle verhouding nooit tot ’n dieper vlak ontwikkel het nie. In ’n verhouding, het sy ontdek, kan “veilig” en “vervelig” sinoniem wees.
“Hoekom is daar niemand in jou lewe nie?”
Anelia weet nie hoe om hierdie vraag te beantwoord nie. “Ek weet nie.” Wat kan ’n mens nou eintlik sê? Sy begin ongemaklik raak oor die rigting waarin hierdie gesprek afstuur. “Ek raak nie sommer by enige man betrokke nie.”
“Dan voel ek opreg geëerd dat jy my vanaand die geleentheid gegun het om jou uit te neem.”
Spot hy nou met haar?
“Hoekom is ek dan die uitverkorene?” vra hy belangstellend.
“Ek weet nie,” antwoord sy ontwykend. Sy kan nie juis vir hom sê dat hy haar voete vanaf hul eerste ontmoeting heeltemal onder haar uitgeslaan het nie. Mmm … Eintlik al in haar drome!
“Ek hou jou nie in kruisverhoor nie,” verseker Leon haar. “Dis net moeilik om te verstaan hoekom jy nog nie deur iemand opgeëis is nie?”
“Ek weet nie,” is al wat sy werktuiglik antwoord.
Leon neem haar hand in syne. Dit voel asof geen man haar hand al ooit tevore so sagkens, so liefdevol aangeraak het nie. En vir ’n oomblik weet sy ook nie hoe om te reageer nie
“Ek is bly daar was nog nie so iemand nie,” hervat hy die gesprek. “Kan ek jou asseblief na vanaand weer uitneem?”
Die vraag is so ernstig, so opreg.
Sy byt haar onderlip vas en knik haar kop stadig. Weer eens kry hy dit reg om haar net “ja” en “amen” op alles te laat sê. Is sy nie in staat om hom te weerstaan nie?
“Ek sal jou nie in die steek laat nie,” belowe hy. Hy laat haar hand gaan toe die kelner met hul kos te voorskyn kom.
Nou sing haar hart die ongelooflikste melodie.
“Jou ontbyt lyk lekkerder as my aandete,” kla Leon toe die borde voor hulle neergesit word.
“Brinner,” korrigeer sy hom glimlaggend.
Die res van die aand sweef Anelia op ’n wolk. Die geselskap, die kos en natuurlik, die mocca chocca, word ’n sprokie.
Leon is ’n regte heer. Hy laat haar op haar gemak voel en luister met eerlike belangstelling wanneer sy gesels. Sy is eintlik teleurgesteld toe die kelner aankondig dat He/Brew’s wil toemaak.
Leon betaal die rekening terwyl Anelia vir hom by die voordeur wag. Sy hou hom dop toe hy sy beursie weer in sy
