nog een vraag,” waag Felicity dit nog ’n slag met vernoude blou oë versigtig loerend van agter haar wynglas.
“Wát?”
“Watse offer is dit wat ou Patrick Muelle jou gaan aanbied? Die een wat jy glo nie sal kan weier nie? Asof hy die bleddie Godfather self is?”
Fransi trek haar skouers op. “Nie ’n clue nie.”
4
Fransi kry die volgende oggend al die kans om die foto vir haar ongelowige Thomas-vriendin te neem, toe Matt Delmayer sommer voor teetyd weer by die studio se deur instap. Patrick Muelle is nou wel by hom, maar dit sou nie saak maak nie. Flippet. En die man lyk juis weer na iets uit ’n ander wêreld. Met sy hare vandag blinkbruin sonder toutjies argeloos agteroor gewaai, sy geborduurde swart Spaanse bomber jacket bo-oor ’n spierwit T-hemp en ’n halfmasbroek met gerafelde rante om sy gespierde bruin kuite, staan hy daar. Behalwe dat Fransi net daar besef sy het haar foon by die huis vergeet. Sy kry egter nie lank tyd om haar daaroor te verknies nie, want hulle kom dié keer reg op haar afgepyl.
“As ek nou die soort was wat sou sê, ‘I told you so,’” hoor sy Vernon fluister waar hy oorkant haar by hul werkstafel besig is om moulds los te wikkel, “kon ek nou beslis gesê het, ‘I told you so.’”
“Sharrup, Vernon,” sis sy net toe die twee by hulle kom.
“Hi, juffrou Fouché,” groet Matt Delmayer asof als hunkybleddiedory is.
Fransi knik streng in sy rigting en plak dan dadelik ’n ander uitdrukking op.
“Goeiemôre, Mister Muelle!” Sy draai die sjarmekraantjie volstroom oop. Matt Delmayer mag wees wie hy is, maar Patrick Muelle wil sy beslis nie affronteer nie. Muelle betaal haar salaris en sy moet eet en iewers woon. Buitendien is hy een van die min mense vir wie sy respek het. Hy mag dalk bruusk en afsydig wees, maar hy is die een wat vir haar werk gegee het. En hy hou per slot van rekening die hele plek aan die gang te midde van ’n sukkelende ekonomie. Daarvoor het sy groot waardering. Veral nadat sy dit self nie eens kon regkry nie.
“Ja, goeiemôre, juffrou Fouché,” groet Muelle saaklik, “soos ek verstaan, is jy reeds ingelig omtrent die takie op hande?”
“E … e …” Fransi gluur in Delmayer se rigting, maar hy stel skynbaar op daardie oomblik intens belang in die proses waarmee Vernon besig is en kyk nie eens haar kant toe nie. Van hom gaan daar duidelik geen hulp kom nie. Haar kop werk vinnig. Sê sy nee, sy weet niks van die verdomde offer nie, klink sy dom. Sê sy ja, en sy weet nie wat dit is nie, klink sy dommer. En as daar een ding is wat sy verpes, is dit om dom te lyk.
“Kyk,” sê Muelle, “ek kan verstaan dat jy huiwerig is, dit is ’n groot verantwoordelikheid om so ’n delikate proses te onderneem, maar ek sal dit vir jou die moeite werd maak. Dubbel jou gewone salaris wanneer dit voltooi is?”
“O … ja … ek …” Fransi sluk twee keer. Wat dit ook al is wat sy moet giet, dit kan tog nie so moeilik wees nie. En dink net wat dit aan haar bloedrooi bankbalans kan doen.
“In die haak,” sê sy met haar vingers agter haar rug gekruis.
“Goed. Dis dan reg so,” sê Muelle wat woorde ewe min as geld mors.
“Ahem, ugge, ugge,” maak Vernon vreemde geluide oorkant die tafel en rol sy oë vir haar.
Fransi verstaan dadelik. “Ek mag dalk Vernon se hulp nodig kry, Mister Muelle,” sê sy, “vir sulke ingewikkelde gietsels het ek gewoonlik ’n assistent nodig.”
“Hm,” sê Muelle en krap oor sy bles, “wel … dit is nogal iets buitengewoons … so … e … dieselfde aanbod geld dan vir jou, Vernon.”
“Thanks, Mister Mue!” sê Vernon en lig wys-jou-net-wenkbroue vir Fransi.
“Right,” sê Muelle, altyd haastig, in sy superster se rigting, “kom jy saam?”
“Nee dankie, Patrick,” sê Matt Delmayer en wys met die stroopsoetste glimlag na die gietsels op die tafel voor Vernon, “hierdie dinge is so fassinerend, ek dink ek bly ’n rukkie hier.” Hy draai na Fransi. “As dit in orde is met juffrou Fouché?” Die oë vonkel en die kleinste laggie pluk-pluk aan sy mond.
Die bliksem, dink Fransi. Maar sy weet wanneer sy in ’n hoek gedruk word.
“Natuurlik!” straal sy in Matt Delmayer se rigting.
Sy hou net uit totdat Muelle behoorlik uit hoorafstand is. Toe laat waai sy.
“Met watter speletjie is jy besig?”
Vernon kan dit duidelik nie meer hou nie. “Ons moet ’n cast van sy gesig maak,” blerts hy dit uit.
“Wát?”
“Ja. Is dit nie amazing nie? Dit gaan Silver Eagle Studios genuine op die map sit. Om van die ekstra ching nie eens te praat nie!” juig Vernon.
Franscheska wys na Matt Delmayer. “Van sý gesig?”
“Jip,” sê Vernon, “that very face!”
“Hoekom,” vra Fransi, “hy is dan self hier?”
“Ja, maar hy sê dis oor party van sy stunts in die nuwe movie so gevaarlik is dat even die stuntman dit nie kan doen nie. Daarom moet daar ’n dummy gemaak word met Mister Delmayer se gesig op. And this honour is ours! Vir die stunts. Is dit nie amazing nie?”
“Oor my dooie liggaam,” sê Fransi.
“Nou wat is fout met my gesig?” vra Matt Delmayer, en sy beroemde wenkbroue styg byna tot by sy ewe beroemde haarlyn verby.
“Nie net jou gesig nie … Eintlik sommer jou,” Fransi wys van sy kop na sy voete met een ergerlike handgebaar, “jou hele … als.” Sy skep haastig asem en vervolg toe hy nog gaap na woorde. “Om mee te begin, die feit dat jy hier staan in jou volle Hóllywoodness en Afrikaans met my praat. En dan is daar die feit dat –”
“Wag nou!” Hy hou ’n gesaghebbende hand op – die hand van iemand wat gewoond is mense luister. Daardie een. Met die fyn tatoes op die vingers. “Dit lyk of jy heelwat vrae het. Dalk kan ek help?”
“Ekskuus? Help? Jý?” Fransi is meteens intens bewus van die feit dat haar hele span die petalje met ingehoue asems in stilte staan en volg met koppe wat draai soos toeskouers by ’n tenniswedstryd. Niemand werk ’n steek nie.
“Beter as teevee!” giggel Vernon. Fransi gee hom een verskroeiende kyk, maar Matt Delmayer roer geen spier nie. Sy gesig is doodkalm en so verdomp onbeskryflik beeldskoon toe hy sy hand vertroostend om haar boarm vou dat sy geen woord uitkry nie.
“Kom,” sê Matt, “ek vat jou vir ’n lekker koppie koffie en beantwoord ál jou vrae. Ek belowe.”
En Fransi voel hoe sy hand effens stywer om haar arm sluit terwyl hy haar sagkens maar stewig in die rigting van die studio se deur stuur. En sy weet sy het finaal elke grein gesag vir die dag verloor toe die hele span spontaan begin hande klap.
“Oukei, shoot,” sê Matt Delmayer toe hy oorkant haar sit by ’n weggesteekte
