ons is nie nou in een van jou skop-skiet-en-broek-aftrek-movies nie, meneer Delmayer.”
Hy lag saggies. “Nee, gelukkig nie. Of dalk ongelukkig nie?” sê hy met ’n vreemd uitdagende trekkie om sy mond. “Hang af waar jy staan.”
Fransi se mond word kurkdroog en haar hart maak snaakse spronge teen haar ribbes.
“Jy wou vra?”
“Die Afrikaanspratery?” vra sy toe sy haar tong kan loskry. Hoekom weet sy nie, want waddehel maak dit saak of die man Grieks of Swahili praat. Dis Matt Delmayer hier oorkant haar en hy is die mooiste skepsel.
“Ek is hier gebore,” sê hy uiteindelik, “op ’n plaas naby Upington van alle plekke, maar dis ’n baie lang storie.”
“Ek luister,” sê Fransi.
“Nou ja. Die verkorte weergawe is, dat ons bitter arm was. Ek wou in film en media of drama studeer en my pa wou dit nie toelaat nie. Toe my ma my pa los, het haar ouer broer ons kom haal. Ons is Amerika toe, waar hy reeds ’n suksesvolle besigheid in LA bestuur het. Hy en sy vrou was kinderloos. Hy het groot planne vir my gehad en ek moes opsluit ná skool eers in New York en toe in Londen gaan swot.”
Hy buig ’n verlate blikteelepeltjie heen en weer. Net om daarna te kyk maak Fransi heeltemal lam. Daardie hande. Is alles aan die verdomde man dan perfek?
“Dis nie iets waaroor ek gewoonlik praat nie. Ek was rebels en het nooit die kursus voltooi nie, maar is tog raakgesien en het my eerste werk in die filmbedryf gekry.
“My ma het geglo taal is van onskatbare waarde. Daarom moes ek Frans en Duits aanleer en het sy boonop seker gemaak dat ons net suiwer Afrikaans by die huis bly praat. Sy wou nie hê ek moes dit verloor nie. Ek kan selfs steeds Xhosa en ’n bietjie Zoeloe praat.”
Die nors kafee-eienaar sit twee dikboomkoppies vol ghrieserige swart vloeistof voor hulle neer.
Matt Delmayer sit terug. “Dis dan dít,” sê hy en sy oë daag haar uit om nog te vra terwyl hy die halfvol bekertjie melk en ingeduikte bliksuikerpotjie vir haar aangee.
“En nou?” vra Fransi toe hulle uiteindelik klaar geroer en geproe het.
Hy grawe in sy agtersak en kom met ’n blikkie van sy ewige sigaartjies te voorskyn voor hy verder praat. Hy speel daarmee tussen sy mooi vingers en haar gedagtes gaan draai op ongeoorloofde plekke.
“Wel … my oom en sy vrou is ook ’n paar jaar gelede kort na mekaar dood. Toe Miramax my die werk aanbied in ’n aksiefilm wat meestal hier afspeel, het ek die aanbod aanvaar. Deels omdat ’n vriend van my die draaiboek geskryf het en … wel … ook omdat ek self antwoorde wou kom vind op al my vrae oor die land waar ek gebore is.”
Hy maak sy blikkie peinsend oop. Fransi staar openlik toe hy die bruin sigaartjie tussen sy lippe sit, aansteek en behaaglik inasem. Hy leun terug met sy kop teen die muur agter hom, sluit sy oë en blaas die rook uit die hoek van sy mond boontoe. Sy doen haar bes om elke skeutjie van die soeterige tabakgeurtjie in te suig wat na haar oorwaai, maar sy vrek voor sy vra.
Dis hoe hy sal lyk wanneer sy die afgietsel van sy gesig moet maak, dink sy, terwyl sy haar oë nie ’n oomblik van sy gelaatstrekke kan afhaal nie. Eintlik is hy nie perfek nie. Maar niemand op aarde sou die geheel enigsins anders wou aanmekaarsit nie. Soos die werk van enige asemrowend boeiende skepping deur die beste beeldhouer wat daar is.
“Nou wat maak ons nou met die baard?” vra Fransi sonder om te besef dat sy hardop gepraat het.
Sy oë vlieg oop. “Watter baard?”
Sy beduie. “Ja. Die baard sal moet af.”
“My baard? Hoekom?”
“Mens kan nie baard giet nie. Die hare sit vas in die mengsel.”
Hy sit vorentoe, skreef sy oë en frons.
“Die afgietsel. Van jou gesig,” verduidelik Fransi en skuif haar koppie weg oor die tafel.
“O. Dit. Ja.” Hy soek rond na iets om sy sigaar in dood te druk, vind ’n leë koeldrankdoppie langs ’n stoelpoot.
“Vertel my weer, asseblief?”
“Die baard sal moet af.”
“Oh no. Onmoontlik. Jy praat van ’n man se baard hier asof dit niks is nie.”
“Wel, dis nie …”
Sy mond is onversetbaar. “Non-negotiable. Vra liewer jou volgende vraag, juffrou Fouché.”
“Dit wás my volgende vraag, meneer Delmayer.”
“Hm,” hy vryf nadenkend oor die baard onder bespreking, “daar moet ander maniere wees om so ’n gietsel te maak. Ons kan tog immers nie my wenkbroue ook afskeer nie, kan ons?”
“Wel …”
“Nee wat, juffrou Fouché, dalk moet ons maar die hele proses laat vaar. Ek …”
“Is jy te bang? Dit kan nogal pynlik en ongemaklik wees.”
Sy moet ’n senuwee geraak het, want hy staan op en boor die punt van sy klaar gerookte sigaar met ietwat meer drif as wat nodig is tot as in die doppie.
“Glad nie,” sê hy, “bang was ek nog nooit nie. Jý klink vir my na die bang een. En ek wonder nou maar net of jý die nodige kennis en ervaring het om so ’n afdruk te kan maak.”
Fransi rig haar met soveel ergernis tot haar volle lengte op dat die lamlendige stoel se pote oor die sementblad protesteer.
“Jy mag dalk die mees bekroonde akteur in Hollywood wees, maar dit gee jou geen reg om my vermoëns te kom staan en betwyfel nie. Ek het die naam as dié virtuoso in gietwerk in my finale jaar op universiteit verower. Cum laude geslaag. Dit sal dus nie die eerste keer wees dat ek so iets skep nie en ek weet presies wat ek doen. Maar wat ek so pas besluit het, is dat ek dit nie wíl doen nie. Famous ofte not, jou gesig staan my skielik nie aan nie.”
Sy swaai op haar stewels om. “En die beloofde lekker koffie was allesbehalwe dit. Dit was ondrinkbaar.” Sy los hom net daar waar hy staan.
“En nóú?” vra Vernon hand in die sy toe Fransi minute later die studio binnestoom.
“Die deal is af,” grom sy en gryp haar koffieflessie en kosblikkie in die verbygaan op pad uit na haar boot toe.
Sy sit skaars, toe is Vernon by.
“Praat ons dalk van die deal of the century met Mister Mue om Matt Delmayer se gesig te cast? Daai deal?”
“Wat anders?” blaf Fransi. Sy oorweeg dit om binne by die manne ’n ciggie te gaan bedel.
Sonder om te vra, sak Vernon dramaties op die punt van die stuk blou brander langs die boot neer. Kompleet soos ’n passasier wat so pas gehoor het die Titanic gaan sink, laat sak hy sy kop prewelend op sy hande. “Oh my word! Daar gaan my hele future.”
“Ag, asseblief, Vernon,” brom Fransi hoewel sy nes Vernon voel. Net, sy kan dit nie wys nie. “So erg
