bunions laat sny en die medical aid weier om te betaal en ek is al een wat …”
Fransi staar mismoedig na die spreiende nat kol op haar bobeen terwyl die laaste staat van haar eie kredietkaart oor die flikkerende skermpie van haar geestesoog verbyrol.
“Oukei, Vernon. Gee net kans, asseblief.”
“Kans? For a short moment there, dog ek dís my kans. En nou …”
“Asseblief, Vernon. Jy maak my mal. Gaan net eers weg. Sodat ek aan iets kan dink.”
“Oukei, ma’am,” sug Vernon en strompel so pateties weg deur toe soos ’n swaar gewonde duif. Toe draai hy om. “Ek sal net laaik om te weet hoekom?”
“Hoekom wát, Vernon?”
“Hoekom is die deal in sy moe- … agge … in sy glory?”
“Want Matt Delmayer is ’n arrogante poeph-”
“Not in my book, Miss Fouché. Vir my lyk hy soos ’n very nice ou. En ek is after all fifty-fifty in die ding. So, ek is entitled om te weet wat is die problem.”
“Jy is seker reg, Vernon. Dit gaan oor die baard.”
“Die báárd?”
“Ek het verduidelik dat hy sy baard sal moet afskeer. Om die gietsel te maak.”
“Maar dis mos crazy, Miss Fouché?”
“Ek weet. Maar hy wil nie verstaan dat die hare in die mengsel sal vassit en –”
“No, ma’am. Dis crazy om te verwag Matt Delmayer moet sy famous baard afskeer. Hy speel in ’n movie. Mét sy baard. Hy kan mos nie een dag baard en in die next scene zero baard hê nie? Dit sal fake lyk. Dis mos te verstane! Besides. Dis Matt Delmayer se baard waarvan ons praat. Elke stoppel is probably insured. Vir miljoene! I mean Jeesh!”
Fransi sug. Vernon is reg. Sy het al weer oorreageer, haar ego die oorhand gegee. Sy weet sy’s goed, maar as daar een ding is wat haar oor die randjie stuur, is dit wanneer haar vermoëns bevraagteken word. Miskien omdat Chris dit altyd gedoen het. Hy kon nie die gedagte verduur dat haar IK of vermoëns dalk syne in die skadu sou stel nie. En nou het hierdie man ook al die regte knoppies gedruk om haar blitsvinnig die duiwel in te maak.
Ai tog. Daar moet darem seker oplossings wees vir die baardstorie? Daar is altyd. Soms so voor die hand liggend dat mens bo-oor dit kyk. Sy moet net dink.
5
Die oplossing daag eers die volgende dag op. Nogal nie uit die oord waarvan sy dit verwag het nie. Dit werk mos maar so. En soms is mens net te koppig om dit te aanvaar. Veral as dit nie jou idee was nie.
Toe Fransi teen tienuur haar verposing in die boot neem, gebeur alles gelyk. Die eerste ding wat sy nie verwag het nie, is Matt Delmayer in al sy glorie. Maar toe sy gaan sit met haar broodjie staan hy daar. Met ’n stomende houer koffie in elke hand.
“Ek hoop dit smaak beter,” sê hy en oorhandig die een beker aan haar, “direk van The Coffee Company. Hulle sê dis die beste koffie in Kaapstad. Om op te maak vir gister se drek.”
“Dit gaan nie net oor die koffie nie,” sê Fransi, maar sy vat die houer by hom.
“Ek weet,” sê Matt, asof hy elke dag vir meisies soos sy askieskoffie bring, “ek was onnodig dwars ook.”
“Hmm.” Fransi neem ’n behaaglike slukkie. Sy is nie soggens baie goed voor koffie nie en die melk bo-op haar yskas was vanmôre suur.
“Lekkerrr,” sug sy en sluk weer, “maar hoe het dit warm gebly? Coffee Company is in die Waterfront.”
“Wel, soos jy my gister ingelig het oor jou virtuositeit, is daar ander terreine waarin ék weer die meester is. Ek kan sekere dinge organiseer,” sê hy en plak hom sonder seremonie met een boud oorkant haar op die buitekant van die boot se punt neer. Die hele spul wieg onder sy gewig, en ’n paar druppels kosbare vloeistof spat oor Fransi se ken. Sy vee vervaard met haar mou.
Toe leun hy vorentoe en vee die nattigheid versigtig met sy wysvinger van haar ken af. Die amandelswart oë wyk geen oomblik van hare nie. Franscheska Fouché haal nie asem nie. Asof die effense deining van die boot nie genoeg is nie, gebeur daar allerhande heerlik opruiende verskuiwings onderkant haar naeltjie. Maar toe hy genoemde vinger nog ’n keer onder haar onderlip verbyveeg om ’n verdere druppeltjie koffie weg te vryf, moet Fransi hard op haar tande byt om geen geluid te maak nie.
Sy was nog nooit so bly om Vernon te sien as toe hy by die deur instrompel nie.
“I think I’ve got the solution!” Hy klink of hy so pas die gloeilamp uitgedink het. Vernon kom uitasem voor hulle staan.
Fransi stop haar houer koffie in Matt se verbaasde hand en vlie op. Hier sit sy en koffietjie-koffietjie speel en intussen maak Vernon ’n gemors van een van haar beste moulds.
“Watse solution, Vernon? Die resin? Die thixotropy? Wil iets nie stol nie? Wát?”
“Vir die probleem met die baard!”
“Vertel ons asseblief, Vernon. Wat gaan ons nou doen?” vra Matt Delmayer geamuseer terwyl hy oor die problematiese deel op sy ken en bolip streel.
Vernon laat nie op hom wag nie, want dis nie aldag dat hy ’n wêreldberoemde ster met sy idees kan beïndruk nie.
“Kyk, ek het so gedink,” sê hy, “Miss Fouché free sculpt Mister Delmayer se gesig in klei en ons maak ’n cast daarvan. Easy peasy.”
“Ai, Vernon,” sug Fransi, “dink jy nou werklik ek het nie heel eerste self daaraan gedink nie? Nee. Dit moet gegiet word. Jy weet hoe lyk pogings om beelde van mense se gesigte te maak en dan maskers daarvan? Soos cartoons. Dit is nie ’n beeldhouwerk dié nie. Dit is ’n funksionele masker wat presies identies moet wees.”
“Kan ek iets sê?” Matt steek sy hand soos ’n skoolseun op. “Kan die twee prosesse nie gekombineer word nie?”
“Dit was my next idea,” sê Vernon ietwat afgeblaas. “I was going to suggest ons maak die cast en plak as usual die hare, die baard en ooghare en snor met clingwrap toe. Eyelashes gevaseline en so. Dan cast ons. Eers die negative, dan die positive soos altyd, ’raait, Miss Fouché?”
Franscheska knik.
“’Raait. Dan vat Miss Fouché daai positive en bewerk hom. Fix al die problems. Sit hare en baard en oop oë en als in. Sculpt als, want Miss Fouché is mos ’n sculptor. Dan maak ons weer ’n mould van daai perfect een en cast die final van hóm af.”
“Wag nou, Vernon,” sê Matt kopskuddend, “jy het my al verloor by die clingwrap en die eerste positive.”
“Nee, Vernon is reg,” sê Fransi, “dis presies hoe dit gedoen moet word. Ek weet nie hoekom ek dit self nie so mooi agtermekaar kon uitdink nie.”
“En kom ek ook darem iewers in die hele proses in?” vra die model soos een wat nie genooi is om saam te speel nie.
“O ja. Jy lê doodstil en haal asem deur strooitjies in jou neus,” belowe Fransi.
Matt
