moes sy vrolik gelag het en hom verseker het dit maak glad nie saak nie, solank sy gehelp word. Nou bly sy egter teen die grond vaskyk, teen haar opvallend rooi toontjies in die verspotte sandale wat sy spesiaal vir hom aangetrek het.
Hy druk die hysbak se knoppie. “Ons is baie besig by die hospitaal. Drie van ons kollegas is siek en die sale is vol.”
Rede kan sy darem insien, maar ai. “Jy sê mos hy is bekwaam …”
“Sy,” sê Pierre. “Sy is hoogs gekwalifiseerd, beter as ek.”
Die hysbak stop voor hulle en maak ’n pieng-geluid. Sy! ’n Vrou, hy het ’n vrou vir ’n vennoot! Die hyserdeur gaan oop.
“Weet jou verloofde waar die spreekkamer is?” vra Pierre.
“Hy weet, ja.”
“Moet ons nie vir hom wag voor ons opgaan nie?”
“Hy sal kom.”
Magriet skuifel vooruit. Toe sy opkyk, kyk sy reg in die hysbak se spieël vas. Sy lyk soos ’n voëlverskrikker, ’n skewe een wat aan twee stokke hang. Geen wonder die mooie man kan nie gou genoeg van haar ontslae raak nie! Sy lyk of ’n stormwind haar verrinneweer het. Haar hart is ook verkeerd, so swaar soos ’n klip. Hier ry sy hysbak saam met ’n engel en die stilte hang soos ’n ystergordyn tussen hulle.
Magriet verbeel haar sy hoor glad haar eie asemhaling. Sy parfuum is vaag en tog is sy hiperbewus daarvan. Wat sê ’n meisie vir ’n man wat haar so benoud kan maak?
“Hoe gaan dit met jou bene?” vra hy skielik.
“Dis ongemaklik.”
“Nie pyn nie?”
“Ek drink pynpille en slaappille.”
“Dis goed – vir nou.”
“Ek was gister skool toe.”
Die hyser stop, die deur gaan oop en Pierre keer met sy hand dat dit weer toegaan. Sy sien hoe hy vlugtig op sy horlosie kyk, terwyl hy vir haar beduie om voor te loop.
“Jy was by die skool?”
“Van agtuur tot twaalfuur.”
“Jy het siekteverlof, het jy nie?”
Eintlik behoort hy haar te prys dat sy haarself nie by die huis sit en jammer kry nie, maar hy klink ontevrede.
“Is jy van plan om my by my dokter te verkla?”
“Nee, maar dis goed dat ek weet jy is so onverantwoordelik. Doen jy jou oefeninge?”
“Gereeld.”
“Jy moet dit nie oordoen nie.”
“Ek werk volgens jou lysie.”
“Jy behoort nog tuis te bly.”
“Ek gee klas vir graadeentjies. Hulle het hul onderwyser die eerste paar dae nodig.”
“Het jy darem hulp?”
“Die skoolhoof is baie simpatiek, my skoonsuster is in die klas langsaan én ek het ’n student wat my vir twee maande help.”
Hy lewer geen kommentaar nie, het seker nie verwag dat sy voorsorgmaatreëls sou getref het nie. ’n Naambord met sy naam wys na regs en hy beduie ook dat sy daarheen moet draai. Hulle loop ’n entjie tot by ’n staalhek met ’n klokkie, en nog ’n naambord. Pierre de Meyer en Nicola Leyden: Fisioterapeute.
Pierre druk die klokkie en die hek glip dadelik los. Dit swaai wyd oop.
“Stap deur.”
Sy moet by hom verbyskuur. Die hitte van sy lyf is soos ’n energieveld wat van ’n reusevuur af kom. Haar hart klop vinniger. Sy word bloedrooi toe haar skouer teen syne skuur. Die hek klik agter hulle toe en hulle staan in ’n ruim ontvangslokaal. Daar sit ’n bloedjong meisietjie agter ’n rekenaar.
“Môre, mevrou!”
“Dis júffrou Vlok, Thandi!” korrigeer Pierre.
“O, jammer.”
“Sit solank, juffrou.”
Dit pla Magriet vaagweg dat hy so al die praatwerk doen. Sy gaan sit met ’n gesukkel. Haar bene is stokstyf en die krukke is al in die pad. Pierre staan by die ontvangstoonbank en praat saggies met Thandi.
Regs van Magriet staan een deur oop en een deur toe. Iemand klink ernstig, ’n helder vrouestem – die ander fisioterapeut, Magriet se voorland. Daar is afdrukke van seetonele teen die mure, uitgestrekte strande met vissersbote en seemeeue. Die rusbanke is babablou-en-wit met prente van skulpe op die kussings, herhaling op herhaling. Is Pierre oorspronklik van die kus iewers, en het hy sy kantoormeubels saamgebring?
Is hy dalk ook so vreeslik lief vir visvang? Magriet gee hom een minuspunt.
Die deurklokkie lui. Dis ’n uitasem Walter met haar skouersak, wat hy so ongemaklik aan die hingsel vashou dat dit op die grond sleep. Pierre steek sy hand na Walter uit. Walter lyk vir Magriet lomp en onafgerond teen Pierre.
“Pierre de Meyer, aangenaam.”
“Hallo.” Walter kyk hom wantrouig aan.
“Ek is Magriet se fisioterapeut, maar vandag se sessie sal by my kollega Nicola wees.” Pierre kyk Walter op en af. Dit lyk asof hy iets wil byvoeg, maar hom bedink. “Sal julle my verskoon?”
“Reg so,” sê Walter verlig. Hy gaan sit langs Magriet en oorhandig die skouersak. “Ek het agter onkologie parkeer, sal moet omry en jou kom oplaai.”
“Jy kan in die stegie langsaan stilhou om op en af te laai.” Magriet maak haar sak oop en haal haar bottel water uit. “Hy … iemand het my gesê.”
“Daar’s water,” sê Walter en wys na die groot waterbottel in die hoek.
“Hierdie is byderhand,” sê sy.
“Cool plek,” sê Walter te hard. “Cool vissersbote.”
Die meisie agter die rekenaar kyk op en frons. Magriet glimlag vir Walter, al dink sy die dekor is kitsch en onvanpas en al het haar bewondering ’n knou gekry. Pierre is nou wel aantreklik, maar sy binnehuisversiering is nié.
“Verlang jy ook see toe?” vra Walter.
Hy sit driekwart van die bank langs haar vol met sy breë lyf. Die rottang kraak as hy roer en Brut-walms styg van hom af op soos stoom uit ’n kookpot.
Nee, sy verlang nie see toe nie. Dalk as sy nie heeldag moet visvang nie. Sy glimlag net weer vir Walter.
Eindelik gaan die toe deur oop. ’n Vrou met ’n stut aan haar been kom saam met ’n man uitgestap, gevolg deur ’n ouerige vrou met ’n wilde grys boskasie.
“Donderdag oor ’n week,” groet die
