vir die strate?” vra hy. “Jy lýk reg.”
Het sy dalk nou te veel grimering aan?
“Ek wil nie my ma laat wag nie,” sê sy gemaak ongeërgd.
“Ek sou verkies het dat jy nog ’n nag hier bly, maar as dokter Faure reken dis veilig – wie is ek om te kla.”
“Ek sal meer rus kry by die huis.”
“Almal sê so, maar dan moet jy jou mense se samewerking hê.” Hy hou sy arm vir haar om aan vas te hou wanneer sy opstaan. “Jy moet konsentreer daarop om te balanseer. Op is jy.”
Vanoggend is haar bene nogal seer. Maar toe Pierre haar optrek, bult sy armspiere so sexy dat sy vergeet van die pyn en amper ophou asemhaal. Haar hart klop iets vreesliks. Sy manlike parfuum maak haar lighoofdig.
Hy hou een van die krukke regop en meet dit teen haar lyf. “So ja … Jy kan eers weer sit.”
Hy verstel aan die krukke se hoogte en kom sit langs haar. “Kyk gou,” sê hy, “as jy wil opstaan, draai jy jou kruk om en jy doen dit só. Sê my bietjie, daardie kindertjies wat gisteraand hier was … Is hulle joune?”
Magriet snak amper na asem. Hoor sy reg? “Ek is júffrou Vlok, nie mevrou Vlok nie!”
“Jammer, mens weet deesdae nie altyd nie, en die goedjies was die hele bed vol. Woelige spulletjie, lyk dit my.”
“Hulle is my broer s’n.”
“Julle is ’n hegte gesin, ’n groot familie?”
“Ja.” Waarna mik die man?
“Jy wonder seker hoekom raak ek so persoonlik?”
“Ek vermoed dit het dalk te doen met my krukke en so aan.”
“Jy vermoed reg, juffrou Vlok.”
Magriet vererg haar liggies. Wil hy nie maar tot die punt kom nie?
“My ma en pa het ’n groot huis. Ek gaan soontoe tot ek beter is.”
“Ek sien, mooi. Pas jou ma die kleintjies bedags op?”
“Nee, net vir spesiale geleenthede.”
“Dan is jy taamlik veilig. Wees versigtig as hulle in die omgewing is. Een stampie en jy lê op jou rug. Jy mag nie val nie.”
“Ek wil ook nie val nie.”
Genade, dink die man sy weet nie vanself om uit woelige kleintjies se pad te bly nie? Sy is immers ’n onderwyseres!
“Kan ek nou probeer om met die goed te loop?”
Hy oorhandig die krukke. Sy trek haarself regop soos hy beduie het en hulle stap saam deur toe. Dis baie maklik. Pierre gaan wys haar hoe om trappe te klim – ook verbasend maklik, al het sy twee af bene.
“Wees versigtig,” sê hy weer. “Bly weg uit die winkels, los die inkopies vir jou ma of jou vriendinne.”
“Maklik, ek haat inkopies.”
“Is dit? Julle vroumense kan dan gewoonlik nie die winkels weerstaan nie?”
Magriet is van kleins af gekondisioneer om mans se aanmerkings te ignoreer, anders sou sy nooit oorleef het tussen al die broers nie. Sy maak dus asof sy hom nie hoor nie en loop by hom verby terug na haar kamer toe.
“Hoe lank sal ek op die krukkelys wees?” vra sy toe sy weer op haar bed sit.
“So ses weke na twee maande. Jy sal gou regkom. Is jy sportief?”
“Ja, ek spring mos trampolien.”
Hy grinnik. “Goed, en wat nog?”
“Ek speel tennis en gholf en ek skopboks, en ek rig die skool se senior netbalspanne af.”
“Hoërskool?”
“Laerskool.”
“Jy sal vir jou ’n hulpafrigter moet kry.”
“Ja, klaar gedink, Santie du Preez en Walter kan help.”
“Walter?”
“My verloofde.” Waar kom sy nou daaraan? Sy het nie eens ’n ring om te wys nie! En buitendien … dis Walter!
“O.”
“My ring is by die juwelier, een van die steentjies het uitgeval,” sê sy vinnig en vryf haar leë ringvinger.
“Dit gebeur maklik,” sê Pierre en voeg by, tot haar ontsteltenis: “My verloofde se ring moes ook teruggaan. Sy’t gelukkig gesien hoe die diamant loskom, toe keer sy betyds.”
Hy is verloof en sy maak of sy verloof is! Wat ’n ramp. Die kanse raak ál skraler dat haar vriendskap met Pierre de Meyer verder as haar krukke en spalke sal vorder. Sy het ’n kaartjie met sy naam en telefoonnommers in haar beursie, ja, maar dis nie om piekniekafsprake mee te maak nie. Dis alles streng professioneel.
Pierre staan langs haar bed en maak aanstaltes om te loop. “Nou ja, juffrou Vlok, hierdie is geen piekniek nie.”
Amper kap sy om van die skrik. Lees die man haar gedagtes?
“Jy het jou krukke en jou lys oefeninge. Loop asof jy op eiers loop, oefen drie maal per dag en onthou jou afspraak met my volgende week.”
“Dankie,” sê sy heserig.
Hy raak liggies aan haar elmboog en stap uit. Magriet sit nog ’n rukkie in skok voordat sy die klokkie lui vir ’n verpleegster.
“Ja, wie gaan huis toe?” vra sy ewe vrolik met die intrapslag.
“Ek kan nie wag nie.”
Die verpleegster giggel. “Al die vroue is altyd spyt hulle kan nie vir Pierre de Meyer saamvat nie.”
Magriet hou haar dom. “Hoekom?”
“Hy’s so mooi! Is hy nie vir jou ook alte sexy nie?”
“Nie sleg nie,” sê Magriet.
“Net jammer van sy verloofde.”
So, hy is regtig, egtig verloof!
Die verpleegster gee Magriet se omvouromp vir haar aan. Dis al wat oor haar dik bene pas.
“Dié Alice! Jy moet haar sien,” gesels die verpleegster, “sy’s ’n skoonheidsdeskundige en model. Trek aan soos Lady Di. Trippel soms hier in die hospitaal agter hom aan. ”
Die verpleegster pak Magriet se goed en knip die tassie toe. “Wie kom jou haal?”
“My ma.”
“Wat dan van jou kêrel?”
“Walter
