Vlok?” vra die gryskopvrou.
Sy het ’n T-hemp aan met dieselfde logo as op Pierre s’n, ’n sweetpakbroek en stapskoene. Sy lyk energiek en seningtaai. Tot Magriet se verligting is die vrou veel ouer as wat sy verwag het.
“Ek is Nicola Leyden,” sê sy en hou haar hand uit. Haar naels is blou geverf.
“Moet ek saamkom?” vra Walter.
“As jy haar met haar oefeninge gaan help, ja.”
“Dis eintlik haar ma se werk …”
“Dan moet julle haar volgende keer saambring.”
Die sessie is nie te pynlik nie. Die lys oefeninge is dieselfde as wat Pierre voorgeskryf het en Nicola stel net vas of Magriet alles verstaan en korrek uitvoer.
“Kan nie eintlik sien hoekom Pierre die afspraak gemaak het nie. Ons sal jou later harder druk. Dan kry jy liefde met gevoel, my skattie. Wanneer sien jy weer jou dokter?”
“Oor ses weke.”
“Wie’t gesê jy moet vandag hier wees?”
“Pierre, ek bedoel meneer De Meyer. Hy’t my ’n kaartjie gegee.”
“Daai man het muisneste,” grom Nicola. “Doen jou oefeninge gereeld, ons sien jou oor ses weke.”
Daarmee is dit afgehandel en begin die langste, mees troostelose ses weke in Magriet Vlok se hele lewe.
8
Magriet kom in ’n roetine van soggens vroeg opstaan om haar oefeninge te doen, was en aantrek met haar ma se hulp en skool toe gaan met haar pa s’n. Walter bel en kuier en kuier en bel die eerste week gedurig. Maar toe die skoolatletiek aan die gang kom, raak hy betrokke by die middagoefeninge en sy hoor nie meer so gereeld van hom nie. Hy kom eet ook nie meer elke aand by hulle nie.
Wanneer hy wel opdaag, stel hy nie veel belang in haar vordering nie. Hy spog wel met Johan en Carol se tweeling wat soos blits kan hardloop en met klein Caroline wat die voortou neem by die onderagts.
“Mens sou sweer hy’s familie,” sê Magriet se pa een middag toe hy haar by die skool kom oplaai en Walter aangedraf kom om te sê hy sal laat wees vir aandete omdat die reëlingskomitee sesuur vergader.
“Dit sal dalk tot ná seweuur aanhou en Santie du Preez het gevra of ek haar kan huis toe neem, haar kar is in vir ’n diens.”
“Ek sal vir jou kos uitskep,” sê Magriet.
“Ek kom so gou as moontlik. Jy lyk moeg.”
“My bene pyn,” jok sy.
Haar bene pyn selde. Dis veral snags styf en ongemaklik en sy mis dit om te kan stap en hardloop soos sy gewoond is, maar pyn is nie die woord om dit te beskryf nie.
“Is dit waar, Meiskind?” vra haar pa. “Het jy pyn?”
“Nee, ek moet seker net die uitdrukking op my gesig verklaar. Walter maak asof hy ons ’n guns doen om te kom eet.”
“En sy bord is skaars leeg, dan’s hy haastig om weg te kom. Wanneer gee jy die man die trekpas?”
Magriet sug. “Ek is bang hy oorreageer en laat my atletiekkinders in die steek. Hy is goed met die afrigting en hy doen dit vir my. Ek word ’n salaris betaal en ek doen nie die helfte van die werk nie.”
“Teen die prys van die kos wat hy verorber, kan ons ’n professionele afrigter in sy plek huur,” sê haar pa reguit.
“Hou nog net ’n paar weke uit. Volgende kwartaal is die atletiek iets van die verlede en ek van my krukke af.”
“Hmmm,” brom hy. “Ek verstaan jou nie. Jy loop met ’n lang gesig en maak jouself ongelukkig omdat jy van plan is om hom af te sê, maar jy doen dit nie. Wat gebeur as hy jou met ’n verloofring verras? Sal jy dán die moed hê?”
“Ek weet nie, Pa.”
Eintlik wens sy sy kán Walter se verloofring vir ’n tydjie dra sodat sy vir die arrogante Pierre de Meyer kan wys sy is nie verleë oor hom of sy terapie nie.
“Hoe lyk dit my jy ken nie jou eie hart nie?”
“Soms kry ek hom jammer.”
“Wil jy hê ek moet met hom praat?”
“Seblief nie! Ek sal self, wanneer ek gereed is.”
“Jy word maer, Meiskind,” sê haar pa toe hulle by haar ouerhuis se oprit indraai. “Jy is my enigste dogtertjie, ek hou nie daarvan om jou ongelukkig te sien nie. Dit maak my so moeilik, ek sukkel om Walter in my huis te ontvang.”
“Moet ek teruggaan na my eie huis toe?” vra Magriet moedswillig.
Haar pa hou stil en draai na haar. “Ek ken jou nie so nie. Wat gaan aan met jou?”
“Jammer, Pa,” sê sy. “Ek het dit nie so bedoel nie. Dis net moeilik om te besluit as almal vir jou kyk.”
“Wie is almal?”
“Carol en Johan weet ook hoe ek voel. Hulle het belowe om niks vir Walter te sê nie, maar iets gaan nog uitglip. Dit maak my op my senuwees.”
“Kry dan end met die man,” sê haar pa en gooi sy motordeur taamlik hard agter hom toe.
Magriet byt op haar tande en maak die deur aan haar kant oop. Die gesukkel om uit te klim hou haar en haar pa ’n ruk lank besig. Dis ’n verligting om nie verder oor Walter te redeneer nie.
Daar is tien dae oor voor sy haar dokter moet sien en weer by haar fisioterapeut uitkom. Háár fisioterapeut … Was hy maar hare in die ware sin van die woord! Maar Pierre de Meyer het lankal vergeet dat daar enigsins iemand soos Magriet Vlok op sy lys is.
Sy moet hom uit haar sisteem kry, vir hom en Walter albei. Dalk is dit goed om weer vry en enkellopend te wees, miskien kry sy só ’n flentertjie van haar ou vrolikheid terug. Sy is bedruk vandat sy deur daardie trampolien geploeg het. Dit is per slot van rekening nie maklik om op krukke oor die weg te kom nie, en dis nie al wat pla nie.
“Neem beheer oor jou lewe,” por haar pa nog vir oulaas toe hulle in die ingangsportaal staan.
“Ek gaan my hande was.”
Magriet vlug so vinnig soos sy kan na die badkamer langs haar slaapkamer. Sy wil nie in die spieël bokant die wasbak kyk nie, veral nie ná ’n oggend se vermoeiende skoolhou en dié soort gesprek met haar pa nie, maar sy kyk outomaties op. Sy lyk asof sy tandpyn, griep en hoenderpiep het, als ineen. Kry mense hoenderpiep? Mense kry iets soos voëlgriep. Hulle gaan sommer dood daarvan. Ja, sy sal nog doodgaan van voëlgriep en verliefdheid op ’n skim.
Kan sy so onnosel wees om ernstig verlief te raak omdat sy haar in haar narkosebeswyming verbeel het sy sien ’n engel? Pierre is inderwaarheid net nog ’n onbeskofte man wat nie omgee of hy sy afsprake nakom nie.
“Vergeet van
