zijn woeste baard kon Keira een strakke kaaklijn ontwaren. Sterker nog, zonder zijn haar, dat nodig geknipt moest worden, en zijn groezelige kleding, zou Shane een knappe vent zijn. Keira geneerde zich dat ze zoiets dacht, helemaal nu niet zo lekker ging met haar en Zach, maar toen dacht ze aan Bryns motto: Kijken mag.
“Je lijkt niet erg op een Joshua,” zei Shane terwijl hij haar de hand schudde.
“O, heeft niemand dat aan je gezegd?” zei Keira. “Er kwam iets tussen, dus ik ben in zijn plaats hierheen gestuurd. Sorry.”
Shane keek haar schalks aan. “Wat nou sorry? Ik breng liever dertig dagen door met zo’n mooie dame als jij. Niet lullig bedoeld tegenover die Joshua ofzo, hij zal vast een enorm lekker ding zijn, maar hij klinkt niet helemaal als mijn type. Man zijnde, weetjewel.”
Keira slikte. Ze had niet verwacht dat Ierse mannen zo recht voor hun raap zouden zijn. Maar ze dacht weer aan Zach, en herhaalde de mantra in haar hoofd dat ze alleen maar wat zat te kijken.
Terwijl Shane op de kruk naast haar ging zitten plaatste Orin een pint Guinness voor elk van hen op de bar. Keira kreunde inwendig. Zoveel alcohol kon ze niet aan!
Shane dronk diep van zijn drankje, en spreidde toen wat documenten over de bar.
“Het Festival van de Liefde duurt dertig dagen,” legde hij uit. “De meeste activiteiten vinden ’s avonds plaats, dus ik heb een programma gemaakt van plaatsen die we kunnen bezoeken terwijl je hier bent, zodat je een beter idee krijgt van het hele land. We beginnen met de Burren voor de bergtaferelen, dan de Klippen van Moher om naar de oceaan te kijken, en dan gaan we naar het volgende graafschap, Kerry, naar een prachtig landhuis in Killarney, en dan door naar Dingle.”
“Ik dacht dat je me alleen door het festival zou leiden,” zei Keira. “Niet door het hele land!”
“Als je overdag niet een beetje afstand neemt van Lisdoonvarna wordt je gek,” legde Shane uit. “De hoeveelheid mensen die komt en gaat, het wordt wat teveel.”
Keira lachte inwendig. Ze betwijfelde ten zeerste dat Lisdoonvarna tijdens het festival zo hectisch zou zijn als New York City op een doordeweekse dag.
“Er wordt enorm veel gedronken,” vervolgde Shane. “Sommige feestjes gaan door tot de kleine uurtjes van de volgende dag. Ik zeg sommige, ik bedoel de meeste.”
Keira dacht aan het rumoerige vrijgezellenfeestje waarmee ze de vlucht had gedeeld en vroeg zich af of ze de komende maand volledig verstoken zou zijn van slaap.
“Dit ziet er geweldig uit,” zei ze, terwijl ze het programma doorlas. “Maar ik heb iedere dag wat tijd nodig om te schrijven. Het kan niet allemaal lang leve de lol zijn.”
Shane grijnsde naar haar. “Je bent hier net, en nu al denk je aan werken?”
“Ik moet wel,” legde Keira uit. “Dit is enorm belangrijk voor me. Ik wil het niet verprutsen.”
“En niet verprutsen staat gelijk aan geen plezier?”
Keira was niet in de stemming om haar levensbeslissingen te verdedigen. Ze had daar al ruimschoots genoeg van na Zach en haar moeder.
“Het betekent alleen dat ik iedere dag wat tijd reserveer om te schrijven,” sprak ze hem tegen, met een ietwat snibbige toon.
Shane’s gezicht bleef evenwel vertrokken in een geamuseerde grijns. Hij nam een trage slok van zijn pint. “Jij bent een van die keurige types, of niet?” grapte hij. “Het werk gaat altijd voor.”
Keira keek hem meewarig aan. “Ik weet niet hoe het mogelijk is dat je me denkt te kennen,” zei ze. “Je kent me net vijf minuten.”
Shane bleef maar grijzen. Hij antwoordde niet, alsof de discussie al afgesloten was.
Keira werd gespannen. Hij was weliswaar een knappe vent, maar als hij zo doorging zou hij haar flink op de zenuwen werken. Ze wist niet of ze dertig dagen van plagerijen en drank en geen ruimte om te schrijven wel aankon.
Misschien zou deze opdracht moeilijker worden dan ze verwacht had.
Rond middernacht wist Keira zich eindelijk te excuseren. Ze was de tel kwijtgeraakt van de pinten Guinness die Orin en Shane hadden gedronken, maar ze waren gelukkig opgehouden met hun pogingen haar over te halen hen bij te houden. Desondanks tolde haar hoofd terwijl ze de trap opliep naar haar kamer.
Ze deed de deur dicht, maar het dreunende geluid van de muziek en vrolijkheid beneden hield niet op. Keira voelde zich gespannen, alsof ze te strak was opgewonden. Ze bekeek haar telefoon, maar zag geen bericht van Zach. Nu zou hij toch echt de kans hebben gehad om haar berichtjes te lezen. Dat betekende dat hij haar negeerde. Lekker volwassen, dacht Keira.
In ieder geval had ze berichtjes terug ontvangen van Nina en Bryn, met een hele rits aan vragen. Ze sms’te Nina – die het stuk zou redigeren – om haar te vertellen dat ze een propvol programma had en ze de eerstkomende tijd geen schrijfwerk kon verwachten. Naar Bryn sms’te ze een korte beschrijving van Shane’s lichaamskenmerken en wat emoji’s van vlammetjes.
Hij is wel een eikel. Een van die arrogante figuren die denkt dat het leuk is om je te pesten.
Bryns antwoord liet niet lang op zich wachten. Het IS ook leuk.
Keira lachte en stopte haar telefoon weg. De muziek beneden zou haar zeker een paar uren wakker houden, dus ze kon evengoed wat tijd op haar laptop besteden. Ze pakte het uit haar tas en begon een e-mail naar Elliot te schrijven met wat eerste ideetjes over de invalshoek van het artikel. Dankzij al die pinten Guinness merkte ze dat ze nog een sarcastischere toon aansloeg dan ze had verwacht.
Als je je ooit hebt afgevraagd hoe een tapijt ruikt waarin gedurende tientallen jaren oude Guinness is gestampt, dan kan je je hart ophalen in het St. Paddy’s Inn in Lisdoonvarna in County Clare. Als exotische Amerikaan wekte mijn komst een stortvloed aan verstikkende Ierse gastvrijheid op. Ik zeg verstikkend, want het is gewoon niet mogelijk om de overweldigende hoeveelheden alcohol af te slaan. Vandaar dus ook de bovengenoemde geur van oude Guinness in iedere groef van deze groezelige, bedompte, aftandse kroeg. Sterker nog, deze tent is zo doordrenkt van Guinness dat de tapijten, gordijnen en het behang allemaal plakkerig aanvoelen. Laten we maar zeggen dat het me niet zou verbazen als het water van mijn ochtenddouche (in de ouderwetse, pietepeuterige aangrenzende badkamer) er zwart met een schuimkraag uitstroomt…
Op die bijtende toon ging ze nog een tijdje door. Ze wist dat het gemeen was om de B&B en de vriendelijke mensen die ze tot nu toe had ontmoet zo van langs te geven, maar ze kon zichzelf gewoon niet tegenhouden.
Ze beëindigde haar schrijfwerk en verstuurde de e-mail. Elliot antwoordde vrijwel direct met een complimenteuze e-mail.
Ga zo door, Keira. Dit is goud!
Op dat moment ging Keira’s telefoon af. Het was Bryn. Keira zuchtte, beseffend dat ze vanavond geen werk meer gedaan zou krijgen. Ze sloot haar laptop en nam op. Intussen klom ze het bed in.
“Hoe is het?” vroeg ze aan haar zus.
“Ik heb net een waardeloze date gehad,” legde Bryn uit. “Dus ik dacht je even te bellen om wat meer te weten te komen over die lekkere gids.”
Keira lachte. “Nou ja, hij heeft teveel haar. En zijn kledingsmaak is om te huilen. Maar met een beetje schrobben komt hij wel goed uit de bus.”
“Ik denk
