style="font-size:15px;"> S. Borowicz, Obrazy, które trwają po drugiej stronie ognia [w:] S. Borowicz, J. Hobot-Marcinek, R. Przybylska, Anty-Beatrycze. Studia nad kulturową historią obrazu pijanej i szalonej staruchy, Kraków 2016, s. 25 i n.
79
Dzieło to powstało ok. 1330 r., drukiem ukazało się w 1474 r. w Ulm. Zob. A. Radzimiński, Kobieta w średniowiecznej Europie, Warszawa 2012, s. 65.
80
Zwłaszcza we włoskiej poezji lirycznej XIII–XV w. P. Betella, The Ugly Woman: Transgressive Aesthetic Models in Italian Poetry from the Middle Ages to the Baroque, Toronto 2005.
81
S. Shahar, The Old Body in Medieval Culture [w:] Framing Medieval Bodies, red. S. Kay, M. Rubin, New York 1994, s. 163. „Zatrzymanie krwi takowej [menstruacyjnej – przyp. S.B.] czyni obfitość złych humorów, i że w starych niewiastach ustaje ciepło przyrodzone trawiące taką materyją, a osobliwie w ubogich żywiących się pokarmem grubem, które dopomagają do takiej materyjej zarażonej. A te niewiasty więcej zarażają się, bo krew ta idzie dla czyszczenia się przyrodzenia ich” – Pseudo-Albert Wielki, O sekretach białogłowskich, przeł. J. Kroczak, J. Zagożdżon, Wrocław 2012, s. 141; zob. D. Jacquart, C. Thomasset, Sexuality and Medicine in the Middle Ages, Oxford 1988, s. 75.
82
G. da Cingoli, Utrum species sensibilis vel inteligibilis habeat virtutem alterandi corpus ad caliditatem vel frigiditatem [w:] M. Grabmann, Gentile da Cingoli, ein italienischer Aristoteleserklärer aus der Zeit Dantes, München 1941; A. Guaineri, Opus praeclarum ad praxim, Pavie 1518; Nicole Oresme and the Medieval Geometry of Qualities and Motions: A Treatise on the Uniformity and Difformity of Intensities Known as Tractatus de configurationibus qualitatum et motuum, red. M. Clagett, Madison 1968.
83
Jest to definicja starości pochodząca z De sanitate tuenda Galena.
84
S. Krüger, Die Werke des Konrad von Megenberg: Ökonomik (Yconomica), Stuttgart 1973.
85
Jest to przysłowie starofrancuskie z XIII w. Zob. A. Le Roux de Lincy, F. Denis, Le livre des proverbes français, t. 2, Paris 1842, s. 184.
86
„Vetula, anima peccatrix quae currit ad confessionem – Bon mot n’épargne nului. Ut ubi Johannes Baptista: Genimina viperarum”. Manuskrypt 1149 (HL 6), Bibliothèque Sainte-Geneviève (BSG), XIV w., zbiór kazań, cyt. za: A. Martin, Sources principales ou puisait l’art ecclesiastique du Moyen Âge, „Nouveaux Mélanges d’Archéologie, d’Histoire et de Littérature sur le Moyen Âge” 1874, nr 1, s. 278.
87
Np. egzemplarz przechowywany w National Library of Wales w Aberystwyth. Na miniaturach towarzyszących tekstowi cnoty zostały zilustrowane w postaci pięknych, młodych niewiast (Skrucha, Miłość, Miłosierdzie, Rozsądek), przywary i wady natomiast jako stare, brzydkie baby (Opieszałość, Pycha, Obżarstwo, Chciwość, Pochlebstwo, Zawiść, Hipokryzja, Zdrada, Złość, Lubieżność, Uciemiężenie, Choroba oraz Starość). Zaznacza się tu wyraźna retoryczna opozycja figur virgo (‘młoda kobieta’) – vetula (‘starucha’), które służą za cielesne (czy też widzialne) podłoże alegorii i wykorzystywane są w określaniu tego, co pozytywne i negatywne. Podział ten nie był jednak sztywny. Dobrym przykładem może być tu drzeworyt Hansa Burgkmaira Starszego (1473–1531), niemieckiego artysty z pogranicza późnego średniowiecza i renesansu, zatytułowany Die Fresikeit (Obżarstwo), pochodzący z ok. 1510 r. i przedstawiający jeden z siedmiu grzechów głównych. Postawna matrona w bogatej, aż nazbyt zdobnej szacie trzyma duży kielich oraz talię kart. U jej stóp, spod których wydobywają się płomienie, śpi potężny dzik. Kobieta jest pulchna, raczej młoda i powabna seksualnie, choć w swym wyrazie dość sprośna (na co wskazują ostentacyjnie wyeksponowane piersi). Podobnie w przypadku sceny w karczmie obrazującej grzech obżarstwa umieszczonej na tzw. Stole Mądrości Hieronima Boscha (Siedem grzechów głównych i cztery rzeczy ostateczne) z Museo Nacional del Prado w Madrycie (ok. 1480 r.) – tu młoda karczmarka wnosi półmisek z pieczonym drobiem.
88
Tzw. legenda Hédroit: G. Schmidt, A Fell Woman and Full of Strife: The Legend of Hédroit, the Smith’s Wife, „Mediaevalia” 1985, t. 11, nr 2, s. 47–61; zob. tzw. Biblia Holkham (ok. 1325), Psałterz królowej Marii, Godzinki Joanny z Évreux (ok. 1325), Godzinki Jolanty Flandryjskiej (1353).
89
W. Langland, Widzenie o Piotrze Oraczu, przeł. P. Mroczkowski, Kraków 1983, s. 67–68.
90
Podstawą takiej konceptualizacji jest głupota rozumiana jako brak wiedzy. Należą tu herbariae – zielarki, zbierające lecznicze rośliny, czy vetulae carpinantes i vetulae carminatrices – staruchy szeptające rozmaite zaklęcia (incantationes), vetulae et ignaras lub maledicte vetulae. Medycyna empiryczna (ludowa) była przestrzenią działania rustici illiterati (idiotae, stolidi), wśród których odnajdujemy rozmaitych cyrulików (barberii), wróżbiarzy (sortilegi), oszustów (falsarii), alchemików (alchemistaei), baby-akuszerki (obstetricae), Żydów (iudei) i Arabów (sarraceni). Jest to swoisty katalog „figur niewłaściwych”, które cechuje simplicitas, głupota i jednocześnie, co znaczące, odstępstwo od Boga. W pismach średniowiecznych kaznodziejów, moralistów oraz lekarzy stare kobiety (vetulae) wiązano najczęściej z guślarstwem – miały one leczyć niepłodność, impotencję i dokonywać aborcji. A. de Villanova (XIII-wieczny kataloński teolog, lekarz, astrolog i profesor Uniwersytetu w Montpellier), De consideracionibus operis medicine sive de flebotomia; J. Agrimi, Ch. Crisciani, Savoir médical et anthropologie religieuse. Les représentations et les fonctions de la vetula (XIIIe–XVe siècle), „Annales. Économies, Sociétés, Civilisations” 1993, t. 48, nr 5, s. 1281–1308. Po przeciwnej stronie sytuują się vetulae medicae, sagaces matronae czy probe mulieres et experte. R. Bacon, Secretum secretorum, cum glossis et notibus (XIII w.).
91
Babka diabła to popularna figura folklorystyczna, charakter znany z niemieckich podań ludowych i bajek zebranych przez braci Grimm, np. Diabeł i trzy złote włosy czy Diabeł i jego babka, oraz z wielu niemieckojęzycznych przysłów, np. „Idź do diabła i jego babki”, „Diabeł tańcuje ze swoją babką”, „Babka diabła mogłaby na tym zatańczyć”, z których niektóre można datować nawet na okres sprzed XIII w. Pełna lista przysłów: I. Cushman-Chamberlain, The Devil’s Grandmother,
