toe dit gebeur het. Toe sy vrou beswaar maak, verander hy en oupa Koen van koers en herinner mekaar aan doerie jare se goeie vangste. Ouma-hulle luister nie meer nie, hulle ontleed Huisgenoot se jongste kerrievisresep.
Ouma Leen het nie ’n nuwe resep nodig nie, sy het al emmers vol ingelê: “Totdat ek naderhand nie die visreuk onder my naels kon uitskrop nie.”
Bennie leun na Janine toe oor. “Nes ghries. Onthou jy die Mustang?”
Jessie het haar vertel dat die vriendskap tussen Bennie en Herkie doodgeloop het. Sy maak of sy nie weet nie. “Loop hy nog?”
“Weet nie, ek hou nou my hande skoon.”
“So, jy en Herkie restoureer nie meer karre nie?”
“Hy’s getroud.”
“Ouma Leen het gesê.”
“Sy’s ouer as hy, so ’n opgesmukte vroumens, praat net Engels, rook dat die blou dampe staan. Sy’t die garage op die dorp gekoop, toe hoor ons sy en Herkie ken mekaar. Ryk, haar pa het glo ’n goudmyn iewers in die Vrystaat. Toe hulle trou, gee hy hulle nog ’n garage op Clanwilliam of Citrusdal, een van daai plekke. Hulle het Herkie-hulle se huis gerestoureer, jy moet dit sien om te glo. Sy ouers is in Lambertsbaai in die ouetehuis, dis nie reg nie. Noudat die huis omgebou is, wil Jane trek. Herkie kom net winkel toe om te spog. Hoekom eet jy nie?”
“Ek is nie honger nie.”
“Gee jou tjoppie, ek maak dit klaar. Mens mors nie met kos nie.”
“O, as ’n man uit ’n vrou se bord begin eet …!”
Jessie terg skaamteloos, maar Kersvader het opgedaag. Vet en vrolik pyl hy op Jenny af wat verskrik by Janine kom skuiling soek.
4
Om Jenny se warm lyfie op haar skoot vas te hou en die kinderlike opwinding met haar te deel, is vir Janine oorgenoeg. Vrede is al wat sy vir die res van die aand begeer. Die feëliggies wat oupa Koen met Bennie se hulp opgehang het, is aangeskakel en het die skemer tuin in ’n towerland omskep. Selfs Riekie kraai van plesier en klap handjies met aunty Anny se hulp.
Ou Kersvader, wat seker besef hy raas te veel, laat sak sy stem, praat gerusstellend, prys die kinders wat heeljaar deur soet was en die grootmense wat nog aan stories glo. Sy rooi jas is nie gemaak vir die Weskus se somerweer nie, hy sweet vreeslik.
“Nou ja,” sê hy, “ek het nog baie huise om te besoek. Laat ons dus voortgaan met ons verrigtinge by hierdie adres. Ernest, bring die presente.”
’n Vrolike kabouter in ’n grasgroen pakkie sleep ’n sak nader, grawe een uit, skuif sy bril reg en lees. “Jenny Walker!”
Jenny is skielik so skaam, sy kan nie beweeg nie.
“Toe, gaan,” por Janine.
“Is sy die mooi dogtertjie met die goue krulle? Is jy Jenny?” Die kabouter gee ’n paar treë en wink haar nader.
Jenny gly stadig van Janine se skoot af, gryp die pakkie, spring terug en fluister hoorbaar: “Kan ek oopmaak?”
Maar haar naam word weer gelees, en nog ’n keer, tot die groen kabouter haar vra om gou eers te help met die uitdeel.
“Heidense gebruike,” fluister ouma Leen, “maar kinders hou van feëverhale.”
Almal kry arms vol geskenke. Jessie bedank Kersvader en sy kabouter, in die regte lewe Bakkies Bakker en sy vroutjie, Tienke, elkeen met ’n bottel tuisgemaakte aarbeikonfyt. “Daar is nog braaivleis as julle wil bly vir ete.”
“Baie dankie,” sê Bakkies, “ons verkas liewer voor die klok twaalfuur slaan.” Hy gooi die leë sak oor sy skouer. “Tot volgende jaar!”
Tienke voer ’n paar bokspronge uit en huppel agter hom aan.
Toe hulle weg is, hoor Janine by Jessie dat hulle vroegaand by pastoor Willemse-hulle se gemeentelike Kersboom opgetree en gou die guns vir die Kowalski’s kom doen het. Bakkies, Bennie en oom Hermaans Bezuidenhout borg elke jaar geskenke en eetgoed vir behoeftige kinders. Janine onthou die dorp se Kersbome uit haar kinderdae. Sy het nie geweet dat die Kowalski’s ook bydra nie. Lief vir kinders en onselfsugtig, dis wat hulle is. Riekie het op aunty Anny se skoot aan die slaap geraak. Jenny is, danksy Jessie se hulp, gebad en in die bed, omtrent toegepak onder haar presente.
Janine maak verskoning by Bennie: “Ek moet Riekie in die bed gaan sit.”
“Jou geskenke,” keer hy. “Kan ek dit vir jou saambring?”
Sy kyk na die hopie langs haar stoel. Bennie het vir haar ’n bottel Yardley gegee, verleë omdat hy nie weet watter geur sy verkies nie. “Maak nie saak nie,” was Jessie se kommentaar, “hy het jou nou vir hom gemerk.”
Sý het vir Janine die jongste Danielle Steel gekoop, ’n roman met ’n suggestiewe titel – Second Chance – wat Janine blitsvinnig in die sakkie teruggeprop het.
“Kerk, môre agtuur,” waarsku ouma Leen. Sy is besig om flenters toedraaipapier op te tel en in ’n mandjie te stop.
Janine wil help, maar Bennie tree tussenbeide.
“Dankie, Bennie, kyk asseblief wat jy kan red. Vermorsing is vir my een te veel. Kinders kan jy nie kwalik neem nie, maar volgende jaar is nog ’n jaar en dié soort papier raak al hoe duurder.”
Ouma en oupa Koen s’n is platgestryk en opgevou, aunty Anny s’n daarnaas. Janine sit haar arms om ouma Leen.
“Myne het ongelukkig in die slag gebly. Jenny het gehelp om oop te maak.”
“Als reg, liefieding, dis belangriker dat sy dit geniet.”
“Dankie, Ouma, vir alles. Maar Ouma moet nou tot rus kom.”
“Ja, my bene wil padgee. Ai, my kind, ek hoop jy kan vannag van jou verlore slaap inhaal.”
“Die tande wat moet uit, is uit. Ek’s vol moed.”
“Onthou net om jou wekker te stel dat julle betyds is vir kerk, die mense weet jy’s terug.”
“Ek belowe, maar Ouma moet kom kyk of ons op is.”
Uit haar eie sou Janine nie môre haar voete in die kerk gesit het nie. Sy doen dit vir ouma Leen en oupa Koen, al verwag sy dat hulle aangestaar gaan word.
Bennie wals verby met die opgehoopte mandjie. Sy waag ’n vlugtige nagsoentjie – nie op sy mond nie, langs sy mond op sy wang. “Dankie, Bennie. Jy kan die res van die presente op die eetkamertafel neersit.”
Versigtig tel sy die slapende Riekie van aunty Anny se skoot af op. Riekie se krulkoppie is natgesweet, haar lyfie klam van heelaand in aunty Anny se arms. Janine druk haar teen haar vas. Riekie ruik na die roospoeier wat aunty Anny so mildelik gebruik.
Die ouer vrou raak vir oulaas aan die kind se wangetjie. “So ’n oulike ou dingetjie en stroopsoet.” Haar oë blink. “Wens sy was my kleinkind.”
Janine waag geen antwoord nie.
Oupa
