na jej powitanie.
– Jest minus dwadzieścia siedem – zdążył jeszcze wymamrotać, chociaż nigdy nie trzymał termometru w ręce.
Dokładnie tyle, ile lubię najbardziej – pomyślał z przypływem zadowolenia i pociągnął wzrokiem po dalekim moskiewskim krajobrazie, nad którym gdzieniegdzie, nad kominami elektrociepłowni, widać było białe, waciane pióropusze.
Ciepło jest teraz w rosyjskich domach. Przyjemnie i bezpiecznie. Ale już czas do pracy, rodacy. Wstawaj, strana ogromnaja – przeszło mu przez myśl. Aaaaa… Jelena Wajenga, jak ona ryknie! To jakby cała armia rosyjska dała głos, a świat przed nią klęknął. Eeee… dzisiaj może lepiej będzie Wstawajtie, ludi ruskije – zamruczał jakby na próbę i spojrzał na odkryte nagie ciało Gali, która spała na brzuchu, pokazując wytatuowaną na plecach żyrafę. Leżała ze skrzyżowanymi nogami, rozrzuconymi ramionami, przekrzywiona lekko w prawo, więc nie było widać jej skoliozy. Pewnie dlatego żyrafa się wyprostowała – pomyślał.
No, nie jest to Jelena, prawdziwa rosyjska kobieta… no, nie jest, a szkoda. Przyjrzał się uważniej. Ciekawe, Gala nigdy nie śpi na brzuchu – zadumał się, splótł dłonie na plecach, wygiął ręce do tyłu, aż zatrzeszczały mu stawy, postał tak chwilę i w oczekiwaniu na wschód słońca wrócił do rozmyślań o Aminie.
Najpierw pojawił się wyraźny, płonący słoneczny kawałek i Jagan wiedział już, że dzisiaj będzie wyjątkowo piękny dzień i że powinien go godnie przywitać. Nabrał powietrza w płuca aż do ostatniego pęcherzyka, rozłożył ręce w chrystusowym geście, uniósł wysoko podbródek, jakby stał w paradnym szyku na placu Czerwonym, i wydał z siebie przeraźliwy gardłowy krzyk składający się z mocno przeciągniętych i powtarzanych samogłosek a, e, u i najdłużej wytrzymanej samogłoski iiiiiii. Smok na plecach zjeżył się i wyprężył dziko, zadowolony z porannej modlitwy i dumny z kolejnego dnia straży nad świętą Rusią, w braterskim uścisku z nieśmiertelnym Jaganem…
– Andriusza! – Gala przerwała jego okrzyk na samogłosce e. – Andriusza! Na litość boską! Ochujałeś? Jest sobota! Zobaczysz, że cię zamkną w domu wariatów, a ja więcej nie zostanę na noc…
Urwała, bo w tym samym momencie odezwało się co najmniej pięć pięter w bloku, informując kaloryferowym telegrafem, identycznym na całym świecie: „Ciiiiisza, kurwa”, a za moment zza cienkiej ściany jakiś ochrypły męski głos całkiem wyraźnie powtórzył tę frazę, akcentując mocno rozciągniętą samogłoskę iiiii.
– Wstawajtie, ludi ruskije – zamruczał Jagan po swojemu z lekką złością i jak zbity pies wrócił do łóżka. – Ludzie są głupi i nic nie rozumieją – stwierdził z głębokim przekonaniem i wyciągnął się obok Gali, zakładając ręce pod głowę.
– Ależ oczywiście, Andriusza! – Pogładziła go delikatnie po ogolonej na łyso głowie. – Oczywiście, że są głupi, tylko o tym nie wiedzą, ale w taki sposób im tego nie wytłumaczymy, staną się tylko jeszcze głupsi, mój ty wojowniku.
Podciągnęła się trochę wyżej, położyła na nim swoimi piersiami à la Milla Jovovich i delikatnie zaczęła całować go po głowie, centymetr po centymetrze, od lewej strony nad uchem i dalej w kierunku czoła. Robiła to po raz pierwszy, bo Jagan dopiero niedawno zdecydował się na nowy wizerunek, bez włosów.
Przyjemne. Hm… chce mnie uspokoić czy co? – pomyślał niepewnie i zamknął oczy, ale wbrew temu, co pomyślał, poczuł, że smok sprężył się wyjątkowo mocno, jak jeszcze nigdy wcześniej, więc nie miał wyjścia i podążył za jego wezwaniem. Najpierw westchnął głęboko i zaraz potem wyszeptał na wstrzymanym wdechu: Uch żesz ty, Galuszka moja… – prosto w jej ucho, bo właśnie przemieszczała się z pocałunkami do jego prawej skroni, którą miał bardziej wrażliwą.
Rosyjskie słońce wysunęło się już całe znad Uralu i zatrzymało w oknie pokoju na dziewiątym piętrze domu przy ulicy Krasnodarskiej, wypełniając wnętrze intensywną czerwienią, jak jakiś luksusowy burdel. Jagan i Gala, spleceni w miłosnym uścisku, nawet tego nie zauważyli, ale na pewno spodobałby im się ten obraz, chociaż był nieprawdziwy. Gali pewnie bardziej, przecież studiowała malarstwo.
– Mamy poważne przesłanki, by uznać, że ostatnia podziemna próbna eksplozja ładunku atomowego w Korei Północnej… w istocie – Gordon wyraźnie dawkował napięcie – była techniczną próbą małego ładunku… ale nie koreańskiego, tylko irańskiego.
– Ta z szesnastego? – zapytał Konrad z niedowierzaniem.
– Tak. Właśnie ta.
– No to ładnie! Znaczy, że mają już bombę? – skomentował wiadomość szef. – Ale dlaczego w Korei? Przecież mogli u siebie…
– Przygotowania do próbnej eksplozji w Iranie nie dałyby się ukryć przed Mosadem i oznaczałoby to de facto natychmiastowe uderzenie Izraela, a tak kontrolowany przeciek agenturalny wkomponowuje się w ich strategię przeciągania sprawy, jak to robią dotąd z Szóstką i MAEA, aż do momentu, kiedy będą mogli ogłosić, że posiadają broń jądrową i zamierzają dokonywać własnych prób. Wtedy będzie już za późno – tłumaczył Gordon.
– Inteligentni Irańczycy, niebezpieczny przeciwnik, można było ich o to podejrzewać – włączył się Konrad. – Czyli komunikują światu: „Nie mamy bomby, ale tak jakbyśmy ją mieli. Co teraz zrobicie, zależy od was”. Chińczycy i Rosjanie przyklepią status quo…
– Właściwie to tylko jedno mocarstwo atomowe więcej w regionie, mógłby ktoś powiedzieć, i z punktu widzenia Rosjan nic się nie zmieni. Dla nich ważne jest utrzymanie sankcji na Iran, wtedy rosyjski gaz ma mniejszą konkurencję w Europie.
– Zresztą jeżeli my wiemy, jak mówisz, George, to Rosjanie wiedzą o tym już dawno i nic nie zrobili, by powstrzymać Irańczyków… przerwać ich współpracę z KRL-D.
– Takiej pewności nie mamy – odpowiedział wezwany do tablicy Gordon. – Brak jest też danych wywiadowczych z Moskwy na ten temat. Oczywiście, że rosyjski wywiad ma największe możliwości w Iranie, ale co Kreml wie, pewności nie mamy. Nasz premier nie zrobi nic przeciwko Rosjanom bez twardych dowodów, że wiedzieli o irańskiej broni atomowej. Pracujemy nad tym mocno i CIA też, ale wolelibyśmy, żeby Rosja zachowała dziewictwo, bo inaczej skruszy się obecny porządek polityczny i trzeba będzie podjąć działania represyjne wobec Moskwy. Komu to potrzebne?
– Skąd wiecie, że to nie dezinformacja? Wspólna zagrywka Koreańczyków i Irańczyków? – zapytał szef.
– Ależ oczywiście, że to może być wspólna zagrywka, tyle że nie dezinformacja, lecz inspiracja. Korea z bronią atomową w zasięgu Japonii, a być może niedługo i USA, to poważny problem dla świata, a jeszcze Iran na dodatek – to już katastrofa. Dla Pjongjangu irańska bomba atomowa oznacza ratunek dla reżimu, bo odsuwa zagrożenie od ich programu i granic. Bez wsparcia Rosji i Chin nic nie zrobimy, nie mamy tyle sił. Oni nic by nie stracili, a musiałoby nastąpić nowe rozdanie kart na świecie i legitymizacja obu reżimów. A co potem…? Bóg raczy wiedzieć!
– Z jakiego źródła pochodzi ta informacja? – zapytała Magda.
– Informacja pochodzi od podwójnego agenta irańskiego,
