і гукі мітусні.
Ён вярнуўся да працы. На паддашшы зрабілася душна. Якуб апусціў жалюзі і запаліў лямпу. Потым зрабіў некалькі спроб уключыць вентылятар, але той трымаўся цвёрда.
– Гаўно кітайскае! – злосна прашыпеў Якуб, пацягнуўся па кед і пульнуў ім у вентылятар. Трапіў у лопасць, якая на колькі секунд раскруцілася.
Наступную гадзіну Якуб кодзіў.
Паабедалі яны на тэрасе, не ўспамінаючы ранішняй сваркі. Надзя не згадвала назвы няшчаснай кнігі, праз якую ўсё пачалося.
Пасля абеду дзяўчына вярнулася да падлікаў, патрэбных Карыне, а Якуб памыў посуд, адрамантаваў зашчапку на брамцы, скасіў траву і спецыяльным секатарам падрэзаў шарападобную тую, што расла на клумбе пасярод палісадніку.
У другой палове дня яны ўзялі ровары і паехалі на сажалку. Гарачыня не спадала. На беразе тлуміліся людзі, бегалі задыханыя сабакі, верашчалі спацелыя дзеці, на якіх пакрыквалі бацькі. Якуб з Надзяй адразу ўцяклі на сваё месца: бакавымі алеямі абышлі сажалку, перакацілі ровары праз невялікі гаёк і па драўлянай кладцы трапілі на травяністую водмель, якая вясной і восенню ператваралася ў балота. Людзі бывалі тут рэдка. Якуб з Надзяй селі пад ніцай вярбой, чые галіны дакраналіся да паверхні сажалкі і былі такія густыя, што служылі натуральнай заслонай. «Іх месцам» назвала аднойчы гэтую парослую травой пустку Надзя.
Тады акурат скончылася маёўка. На апошні сеанс у кінатэатр яны пранеслі віно. У вялікай зале было ўсяго некалькі чалавек. Якуб з Надзяй селі на апошні рад. Калі святло пагасла, Якуб абняў дзяўчыну і прынік вуснамі да яе рукі. Бутэльку яны адкаркавалі, яшчэ калі ішла рэклама. Надзя схілілася да яго і пачала цалаваць. Калі яна расшпільвала Якубу кашулю, на падлогу ўпаў тэлефон. Хлопец споўз з крэсла, каб навобмацак пашукаць гаджэт. Надзя задрала доўгую сукенку, накрыла ёю галаву Якуба і асцярожна сціснула яго каленямі. Потым аслабіла захват, развяла ногі і прыцягнула хлопца да сябе.
– Хадзем адсюль, – са стогнам прашаптала яна.
Найкарацейшая дарога дадому вяла ўздоўж сажалкі. Паркавыя алеі разыходзіліся мноствам сцежак, адна з іх нырала ў гаёк. Якубу з Надзяй гэта і трэба было – яны прабеглі па траскучай кладцы, трымаючыся за рукі, і зноў апынуліся ля вярбы. Надзя расставіла ногі і абаперлася аб ствол дрэва. Калі Якуб задраў ёй сукенку – паднялася на пальчыкі. Спачатку ён цалаваў выгнутую спіну, а потым укленчыў на траве – прыкусваў ягадзіцы, рассоўваў галавою сцёгны і ўрэшце ўстаў, моцна схапіў Надзю за валасы і прыціснуў да дрэва.
– Гэта юр, Куба. Звярыная пажада, – выдыхнула яна яму ў вуха, калі яны апусціліся на траву.
Якуб усё яшчэ дрыжаў, намагаючыся выраўняць дыханне і не ў стане выціснуць з сябе хоць нешта.
– Ведаеш, чаго я не адчуваю? – неўзабаве спытала Надзя, прыціскаючыся да яго. – Ну вядома, не, не можаш ведаць. Акрамя таго, што мне цяпер цудоўна і спакойна, я не адчуваю ніякага сораму. Нават найменшага. Хаця і падставілася табе, як самка баноба
