итеп, эштән куып чыгара аласыз».
«Юк инде, кадерле Әхтәм Ядкаревич! Зират директорын кулдан ычкындыру акыллылык булмас, минем тынычлап үләсем килә… Синдәй образлы фикер йөртүчеләрнең урыны нәкъ бездә… Шаяртуыгыз бик күңелле булды, рәхмәт. Эшләгез!»
Әйе, башлыкка үпкәләү урынсыз. Көр күңелле, теләсә нәрсәне шаяртуга бора белә…
– Рәхмәт, Чулпан Исхаковна… – Әхтәм янтаеп урыныннан тора: олеандр чәчәгенә орынсаң, башлыкның йөзе чалшаючан.
– Авылыгызда берәрсенең урман мәтрүшкәсе юк микән, сораш әле. Күп түгел, бер уч кына. Авторлар кергәндә, мәтрүшкә чәйгә бик тансык. Оригиналь дә була.
Апкилер Әхтәм, ник апкилмәсен. Кочагы белән апкилер…
Фирдәвес көтеп тора инде. Баскычтан менеп, бинаның соры колонналы ышыгы астында, кибетнең зур тәрәзәләрен саклап сузылган тимер торбага терәлгән. Бүлтәйгән портфелен бетонга куймыйча, шул торбага утыртып тоткан. Кызыл чәчәкле кара яулыгын кысып бәйләгән, ак плащ (бүтән ни кисен инде – өч ел шул плащ) якасын күтәргән, аягында кызыл резин итек. Портфеленнән кала, кулына ниндидер төргәк тә тоткан.
– Бусы ни? – дип сорады Әхтәм, целлофан төргәкне капшарга үрелеп.
– Ой, киттек тизрәк! Билетка чират инде!..
Портфелен Әхтәм тотарга өлгергәнме-юкмы икәнен дә, артыннан киләме-юкмы икәнен дә карамастан, ул, ике баскычны бер итеп, тротуарга төште, аннан гына аны култыклап алды.
Урам аша чыктылар, кинотеатр почмагыннан сулга борылып, Болакка юнәлделәр. Тимер юл вокзалына шуннан якын.
– Төргәгеңдә ни дим?
– И-и, Ләйсәнгә лә инде!
– Ә-ә!.. Әле ярый коры, – диде Әхтәм. – Безнең бәхеткә.
– Юк, Ләйсәннекенә, Ләйсәннекенә.
– Явачак.
– Каян беләсең?
– Җил юк.
Әхтәм инде ничәнче кат күккә карады. Болытлар тоташ, түбән, шиферларга орынырлар да кер тактасына ышкылгандай сыгып-сыгып явар төсле. Әз генә суытса да, су парлары тәмам оешып, тәгаен шулай булачак.
Әхтәм, аның йөрәген көйдергәнен белсә дә, аңлатып бирде.
– Яуса әллә! Станциядә берәр машина очрар әле.
– Очрар сиңа! Без кайтып төшкәндә дөм караңгы була – эт тә йөрми.
– И-и, Ләйсән көтәдер инде!
– Көтми ни! Әнкәңнәр кайталар дип котырткач!..
Алар Болакның Татар күперен уздылар, урамны аркылы чыккач, тагын туры киттеләр. Аяк астында сары яфраклар, кәгазь кисәкләре. Узып киткән машиналар төтене әче, кузгаткан тузаны сөремле, тынны кыса.
– Әллә кайтмыйбыз гынамы соң? – диде Әхтәм, хатынын үгетләргә тырышып.
– Кит әле! Булмаганны… Баланы үз насыйбына тиеш ризыгыннан өзепме? Менә ни алдым бит әле мин сабые- ма! – диде Фирдәвес, керфекләре белән генә төргәгенә ишарәләп.
– Нәрсә соң ул?
– И-и, ярар инде, өз… Безнекеләр мунча якканнардыр…
– Мунча, анысы шәп инде. Суынмаса.
– Белмиләр
