генә, хәтта әле Дим өстенә карап тезелгән биек йортлар Дәүләкәнне бик матурлар дип сөенеп тә куйдым.
Минем яхшымы-начармы бер гадәтем бар, җитәкче кеше янына керсәм, вакытын күп алмыйм дип борчыла башлыйм. Менә хәзер дә мин сүземне чикләп, рәхмәтемне әйтеп кузгалырга булдым. Иптәш Тартыков та артык кыстамады, ләкин кайчанрак китүем белән кызыксынды, тагын шулай кергәләргә кушты. Шул чакта, инде урыннарыбыздан торгач, минем ничектер тәвәккәлләп беренче секретарьга әйтәсем килде:
– Сез гаеп итмәгез инде, – дидем, – мин әле бер нәрсәгә аптырап торам.
– Әйтегез, нәрсә икән ул?
– Әллә ни зур нәрсә түгел, ләкин шулай да… – дидем мин, әз генә икеләнеп. – Эш шунда, Казанга кайткач, якын дуслар миннән: «Дим кымызын эчтеңме?» – дип сораячаклар. Эчтем дисәм, ялганлау була, эчмәдем дисәм, ышанмаячаклар.
– Әлбәттә, ышанмаслар!
– Ләкин юк бит… Дәүләкәндә кымыз юк. Хәтта Көрмәнкәйдә дә булмады.
– Ник булмасын, бар, табабыз аны! – диде иптәш Тартыков катгый рәвештә, һәм шунда ук телефон трубкасын алды. – Кем бу? Синме?.. Давай, тиз генә монда кил әле… Бер эш бар.
Озак та үтмәде, озын буйлы бер егет кабинетка килеп тә керде. Бу райкомның өченче секретаре икән.
– Гараждан машинаны алып чык, – диде Тартыков аңа. – Менә иптәш Еникеевне утырт та Көрмәнкәйгә сыздыр. Безобразие, безгә кунакка кайтып, кымыз да эчми китсә, ояты кемгә?! Абдуллиннан кәрзине белән алып бир!
– Була ул! – диде озын егет өлгер генә.
Шулай итеп, мәсьәлә бик оператив хәл ителде, һәм миңа кабатлап рәхмәт әйтүдән башка эш тә калмады. Ә бер биш-ун минуттан без киндер түбәле «газик» машинасында Көрмәнкәйгә китеп тә бардык. Элек, мин малай чакта, Дим күпере «Якир» буасыннан аз гына түбәнрәк иде, ә хәзер шактый еракка күчкән икән. Шул сәбәпле күп кенә җир әйләнеп, урап барырга туры килде. Көрмәнкәйгә җиткәч, машина туп-туры выжлатып авыл читендәге ялгыз кымыз өенә барып туктады. Егет машинадан төшүгә, өйдән эшләпәле бер агай килеп чыкты.
– Әзер кымызың бармы? – дип сорады егет аңардан, бернинди кереш сүзсез.
Агай каушабрак калды:
– Ни бит, кем иптәш, прсидәтелдән башка…
– Әйдәле! – диде егет, аның сүзен бүлеп, һәм беләгеннән тотып, өйгә алып кереп тә китте. Мин мыштым гына үз урынымда утырып калдым.
Өч минут та үтмәгәндер, агай бер кәрзин кымызны көчәнә-көчәнә күтәреп чыкты да машинаның йомшак урындыгына әйбәтләп кенә куйды.
– Булды бу, – диде егет, рульгә утырып һәм, борыла төшеп, миннән сорады: – Инде кая, Дәүләкәнгәме?
– Юк, – дидем мин, – монда минем бер дустым бар, шуңа илтегез.
– Кем ул?
– Хәмит Акбердин.
– Өен беләсезме?
– Беләм.
– Киттек, алайса!
Һәм күз ачып йомганчы Көрмәнкәйнең
