сурат чизадиган юпқа мато сингари қуруқ ва совуқ эди.
– Ҳенри Ҳайдн, – деди у, бу сўзни худди ўйин3 номи каби талаффуз қилиб. – У қадар машҳур бўлмасам ҳам, исмим таниқли бастакорнинг исмига ўхшайди.
– Ҳенри, – такрорлади Зои.
Уни энди таниди. Бу – ўша бариста.
– Ўйлаганингиздан кўра машҳурроқсиз.
Эркак “Йўғ-э?” дегандек бошини бир томонга эгди.
– Бошлиғим менга сиз ҳақингизда гапирганди, – тушунтирди Зои. – Айтишича, бу ерга келиб, сиз билан гаплашиб олишим керак экан.
– Шундайми? – деди эркак. – Нима ҳақида?
Зои жавоб бериш учун оғиз жуфтлади, лекин жим қолди ва кулимсиради.
– Биласизми, очиғи, ўзим ҳам билмайман.
Ҳенри жилмайиб суратга ишора қилди:
– Бу сурат кўп эътибор тортганини кўрмадим. Биласизми, аксарият одамларни кўпроқ драматик суратлар ўзига жалб этади. Тоғлар, даралар, шиддатли дарёлар ва шунга ўхшаш нарсалар.
Зои у нима ҳақида гапираётганини тушуниб турарди.
– Лекин айнан мана шу фотосурат… ниҳоятда жонли кўринади, – деди Зои.
Ҳенри бош ирғади ва:
– Шахсан менга ҳам бу сурат қолганларидан севимлироқ, – деди.
Зои атрофидаги барча нарсани кўриш учун турган жойида аста-секинлик билан гир айланиб, кейин яна Ҳенрига қаради.
– Менга ҳам шундай.
Ҳенри яна бошини бироз эгди:
– Айтганча, кўриб турганингиздек, у ҳали сотилмаган.
Зои кулиб юборди.
– Қанийди, сотиб ололсам! Қўрқаманки, бунга қурбим етмайди.
Ҳенри Зоининг қўлидаги латтега ишора қилди.
– Агар бу латтени сотиб олишга қурбингиз етган бўлса, – деди сўнг, кейин орқадаги деворга боши билан имо қилди: – унда мана бу фотосуратни сотиб олишга ҳам имконингиз бор.
– Кечирасиз, нима дедингиз? – сўради Зои.
У тўғри эшитдими ўзи? Лекин бундан ҳеч қандай маъно йўқ.
– Балки, ўйлаганингиздан кўра бойроқдирсиз, – дея қўшимча қилди Ҳенри.
Зои ҳайрон бўлганча жилмайиб қўйди. “Бу қандай ғалати гап бўлди?!” Аммо Зои ундаги ғайратни, некбинликни ёқтирди.
– Бу жуда ажойиб фикр, – жавоб берди Зои. – Лекин мен суратни шунчаки томоша қиляпман.
У суратга яқинроқ эгилиб, тафсилотларини кўздан кечира бошлади: тош ётқизилган тор кўчалар, оқланган уйлар, шоҳона мовий эшиклар ва деразалар.
– Бу сурат… Миконосда олинган деб ўйлайсизми?
Ҳенри ҳам суратга эгилди, кейин секин бош ирғади:
– Ҳа, шундай деб ўйлайман.
– У жуда гўзал…
Зои хўрсинди.
– Чиндан ҳам энг яхши кўрганим… – деди сўнг ўзига гапираётгандек оҳисталик билан, – мана шу ерда бўлиш, шу шўр томчилар нафасини ҳис этиш, чайкалар овозига қулоқ тутиш. Мана шу бутун манзарани ўз кўзларим билан кўриб, қулоқларим билан эшитсам…
У
“Hide-and-seek” – бекинмачоқ.
