Eşber. Abdülhak Hamit Tarhan

      Nefsimce benim değil bu da’vâm;

      Maksûd hep ittihâd-ı akvâm;

      Emlâkime olsa mülkü merbût

      Elbette olur idâre mazbût

      İllâ bu harîk olunmaz ıtfâ.

      Fikrimce benim, ne lâzım ihfâ!..

      Bir Pâdişeh elverir cihâne.

      Feth etmek için ne hoş bahâne…

      Ben feth-i cihan azîmetinde,

      Rabteylemedim mi Rûmu Hinde?..

      Deryâları etmedim mi tezvîc,

      Şâhıkları kılmadım mı tetvîc?..

      Oldu, taşınub ulûm-i Yûnân,

      Nevreste-i Hinde ayni cânân;

      Etti, dökülüp letâif-î Sind,

      Allâme-i Kûmu âşık-î rind.

      Az çok nefes aldı ehl-i irfân;

      Meyl-i heves etti feylesûfân.

      Düştü, işi hatmedince ordu,

      Her bir ere bir nigâr-ı Hindû.

      Bir de bana gel; ya ben ne buldum?..

      Sultân-ı cemâle nâil oldum…

      Ben mülkünü aldım ondan; ammâ

      Efkârımı da o etti yağmâ.

      Kılmakla bana nigâhı rağbet,

      Dünya kadar eyledim mahabbet…

      İskender’e, böyle anlı şanlı,

      Dünyâ gibi sen de ol nişanlı.

      Sultân-ı cemâl… Aceb o kimdir?..

      Sevmez beni; çünkü sevdiğimdir.

      Rokzan mı?..

      Hayır!.. Tecâhül etme.

      Öyleyse, sakın, teehhül etme.

      Dünyâ dediğin nişanlıdan geç.

      Emrin güzel; amma âh, pek geç!..

      Denmezse de bi-t-tamâm o cismen,

      Âğûşuma dâhil oldu kısmen;

      Va’deyler iken tamâmı Hallaak,

      Câiz mi olur o kısmı ıtlaak?..