Eşber. Abdülhak Hamit Tarhan

      Âheste revan nesîm-i gülbîz,

      Asvâtı da eylemezdi tehzîz;

      Hâmûş idi nâle-î seher-hîz.

      Bir sohbet idi sükûnet-engîz,

                                      Hoş yatmışıdık çemende bî-hâb!..

      Çökmüştü havâya reng-i sünbül,

      Her gonce verirdi neş’e-i mül,

      Girmiş idi cûybâra bülbül.

      Sandım ki eder tebessüm ol gül,

                                      Vurmuş yüzüne meğerse mehtâb!..

      Bir feyz-i latîfi varki, bilmem!..

      Çeşmimden akan sirişk-i pür-sem,

      Vechinde dururdu ayn-i şebnem;

      Leb-beste iken o şûh-ı gülfem,

                                      Dendânı olurdu dürr-i nâyâb.

      Geçmezdi o gönce gülşeninden,

      Hoşnûd idi ya’ni meskeninden;

      Rengâver idi nişîmeninden,

      Etmezdi güzâr gerdeninden,

                                      La’linde dururdu bâde-î nâb.

      Hem âlemi fêth matlebinde,

      Hem nâzik o rütbe meşrebinde;

      Kim nısfı kalır iken lebinde,

      Bir nısfı da zîr-i gabgabinde,

                                      Yek cür’a ile düşerdi bîtâb!..

      Oldukça karîb-i bezm-i işret,

      Ruhsârını setr ederdi humret;

      San humret ederdi kesb-i sûret;

      Çeşmâne gelüb nıkâb-ı hayret,

                                      Görmezdi o nâzenîni ahbâb.

      Meyden kızarıp o vech-i mahzûn,

      Gûyâ ki olur hicâbı efzûn.

      Arz eyler, edüp onunla meşhûn,

      Mînây-ı tehîyi câm-ı gülgûn:

                                      Bir bûse demek o ayn-i nûşâb.

      Gülbûse-i iltifâtı gûyâ

      Ol sûret ile ederdi îmâ;

      Ben de buna karşı, bi-mehâbâ,

      Kılmakla peyâpey arz-ı sahbâ

                                      Sûz-i dilimi ederdim işrâb.

      Ol şâh-ı cihanı Zât-i Yezdân10

      Kılmış bu cihanda şâh-ı hûbân;

      Vîrân-ı celâli hüsn-i Îrân,

      Nâlan gazabiyle mülk-i Efgan,

                                      Kalsa nola pençesinde Pencâb?..

      Vechi görünürdü ahterinde;

      İklîl idi kevkebi serinde;

      Bahtı yazılıydı efserinde;

      Zâhirdi cemâl her yerinde,

                                      Esyâda misâl-i Rabb-ül-erbâb.

      Ben hemdem idim o mehle bir şeb;

      Olmuşdum o nûr ile lebâleb;

      Gelmişdi vücûda rûh-ı matleb;

      Hurşîd idi tâli’imde kevkeb.

                                      Mehtâb idi âleminde şebtâb!..

      Ol şû’le-i dilfirîbi gûyâ

      Kesb etmeğe serbeser müheyyâ,

      Nâzır duruyordu cümle eşyâ

      Olmuşdu bana rakîb dünyâ,

                                      İskender idi ne lâzım ıtnâb!..

      Dikkatde devâmı ol cemâle

      Bahşetmede kuvvet ihtimâle!..

      Bir gün edecek bu bî-necâbet

      Rokzân’a da gaalibâ rekaabetî…

      Mevki’leri âşıkaane mevki’,

      -Ma’şûkaane desem de vâkı’-

      Olmuş idiler çemende hemdem!..

      Eyler mi buna tahammül âdem?..

      İşte yine, kim bilir, ne bekler?..

      Mev’idleri hep de böyle yerler!..

      Bilmem ki ne var miyanlarında?..

      Hiç kimse de yokdu yanlarında!..

      Fikri ile zâhır oldu gayret,

      Elbette değişmeli bu sûret!..

      Nâkıs mı ya bende şân ile ân!..

      Ben, bak, çekemem bu hâli bir ân!..

      Elbette bozulmalı bu ülfet,

      Mutlak beni sevmeli o âfet!..

      İllâ ederim cihânı sûzân.