Eşber. Abdülhak Hamit Tarhan

      Olsun, dilerim, cihanda dâim,

      Hûbân-ı cihan benimle kaim.

      Ya’nî dilerim ki olduğum yer,

      Fermânım içinde lâ-yuğayyer

      Kevkebler ile muhât-u-mazbût,

      Sükkân-ı bürûc-ı arşa mağbût;

      Her sûret ile behişte benzer;

      Sîmin suları, türâbı pür-zer;

      Hem hâkte, hem semâda hâzır,

      Bir yer ola kâinata nâzır.

      Her semtine müştemil nigâhın,

      Dönsün de, Olimp’e ceyşgâhın.3

      Dönse bu cihan, misâl-i dûlâb,

      Her hâdise olsa ayn-i seylâb,

      Ben bir kayayım ki duymam aslâ!..

      Tûfan yaparım ben ondan a’lâ!..

      Günler doğurur benim leyâlim!..

      Yıldızlar içindedir hayâlim!..

      Yerlerde olup da ıztırarî.

      Bir kızda bulur mu hiç karârı?..4

      İskender’i şimdi gördüm işte!..

      Bir gözle bakar o hûb-u-zişte.

      Ecrâm-ı sipihr hep sökülse,

      Leşger leşger melek dökülse,

      Hüsn olsa yesâr ile yeminim

      Olmaz bana sedd-i râh, eminim.

      Eşber’le sefer demek mukarrer.

      Dilberle zafer demek mukarrer.

      Bir öyle büyük gönülde sevdâ

      Gaybûbet eder, kim etse ihdâ.

      Nisvâna yarar mı burc-u-bârû?..

      Âteş içine girer mi Sumrû?..

      Bir berk ile bir perî-i dilber,

      Kaim ya sehâbda berâber.

      Birlikte ederse de ikamet,

      Yoktur o ferişteden alâmet.

      Ancak yine berkdir nümâyân,

      Cismi meleğin ademle siyyân.5

      Hakkın var Aristo, ettim ikrâr.

      Lâzım da değil bu sözde ısrâr.

      Hüsniyle nişanlınız zebanzed:

      Bahşâyiş-i pâk-i Rabb-i Îzed…

      Bir âleme eyledik ki rıhlet,

      Mevcûduna münkalibti vuslet;

      Hem var idi, hem de yoktu mühlet,

      Cânân idi serbeser o hâlet,

                                      Şâyeste desem: Cihân-ı dîdâr…

      Ahterler ederdi zîr-ü-bâlâ,

      Efkârımı âsmâna i’lâ;

      Bir leyle idi aliyy-ül-a’lâ,

      Alem dolu mahşer-i muallâ,

                                      Her şey oluyor idi bedîdâr.

      Âzâde rüsûm-ı encümenden,

      Olmuştu nişîmenim çemenden;

      Bir bistere yatmışım semenden,

      Meş’al baş ucumda yâsemenden,

                                      Rü’yâda idim, velîk bîdâr.

      Mânende-i kisvet-i tezevvüc,

      Baktım çemen oldu pür-temevvüc;

      Envâr ile kûh edip tetevvüc,

      Gündüz diye eyledim tehevvüc,6

                                      Kılmakta idim teveccüh-i dâr.

      Hemreng-i şafak, ferîh-ü-şâdân,

      Bir burca müşâbih oldu büldân;

      Sandım ki o burca düştü, handân,

      Nûr-i nazar-ı Cenâb-ı Yezdân…7

                                      Gelmiş yanıma meğerse dildâr!..

      Mehtâbda ol ferişte-peyker

      Bir nûrun içinde nûr-ı-dîger.

      Zerdüşt demek beni esirger,

      Dünyâyı yakardı ol sitemger.

                                      Te’sîri olaydı nûru mikdâr!..

      İşküfte-i nâz idi dehânı,

      Bir gönce gibi; fakat nihânî.

      Baktım yine öyle nâgehânî,

      Gayb oldu o âlih-i cihânî;

                                      Çıktı başıma buhâr-ı ekdâr.

      Deryây-ı gumûm cûş-ber-cûş.

      Dünyâları eyledim ferâmûş.

      Mecnun gibi ben meğerse bîhûş,

      Ol âfeti etmişim der-âğûş,

                                      Rûhum

Скачать книгу