ortasında çiyle yunulmuşYeşil vadilerin en görkemlisi.
Yüzüyor sis yüzlü ak çelenklerde
Yarı bele kadar dağ heybetleri,
Sanki şu an sallanmakta o yerde
Bir masal köşkünün siluetleri.
DENİZDE GÖRÜLEN RÜYA
Fırtınalar kudurarak sallamaktaydı bizi:
Ve ben rüyada tanıdım asıl hırçın denizi.
İki zor sonsuzluğun esiriydim böylece
Onlar oynayabilirdi benimle gündüz gece.
Вкруг меня, как кимвалы, звучали скалы,
Окликалися ветры и пели валы.
Я в хаосе звуков лежал оглушен,
Но над хаосом звуков носился мой сон.
Болезненно-яркий, волшебно-немой,
Он веял легко над гремящею тьмой.
В лучах огневицы развил он свой мир -
Земля зеленела, светился эфир,
Сады-лавиринфы, чертоги, столпы,
И сонмы кипели безмолвной толпы.
Я много узнал мне неведомых лиц,
Зрел тварей волшебных, таинственных птиц,
По высям творенья, как бог, я шагал,
И мир подо мною недвижный сиял.
Но все грезы насквозь, как волшебника вой,
Мне слышался грохот пучины морской,
И в тихую область видений и снов
Врывалася пена ревущих валов.
ОСЕННИЙ ВЕЧЕР
Есть в светлости осенних вечеров
Умильная, таинственная прелесть:
Зловещий блеск и пестрота дерев,
Багряных листьев томный, легкий шелест,
Туманная и тихая лазурь
Над грустно-сиротеющей землею,
И, как предчувствие сходящих бурь,
Порывистый, холодный ветр порою,
Ущерб, изнеможенье – и на всем
Та кроткая улыбка увяданья,
Что в существе разумном мы зовем
Божественной стыдливостью страданья.
Kayaların inlettikçe etrafı uğultusu,
Rüzgârlarla coşuyordu dalgaların ordusu.
Seslerin karışıklığı döverken beni güm güm,
Ben o ses hengâmesinin üstünde rüya gördüm –
Can alıcı açıklıkta, gizemli rüyaydı bu,
Bir cehennem üzerinde hafifçe esiyordu.
Masalımsı dünyasını açtı önümde renk renk –
Gökkubbesi pırıl pırıl, toprağı çiçek çiçek,
Bağ bahçeler, sırça köşkler, sıra sıra sütunlar
Arasında sessiz sessiz gezen sayısız kullar.
Tanımadık yüzler gördüm ben onların içinde,
Kuşlar, yaratıklar gördüm, hepsi tuhaf biçimde –
Ben, dünyanın üstündeydim, bir tanrıydım şu anda,
O, durgunca parlıyordu, ayağımın altında.
Rüyada en kötücül bir cinci narası gibi
Duyuyordum derinlerden denizin hiddetini
Ve bakarken bu rüyanın sessizlik sarayından
Ak bir köpük uluyordu dışarıda anbean.
SONBAHAR AKŞAMI
Güz akşamındaki bu loş aydınlık
Gizemli, zarif bir güzellik saklar…
Ağaçların meşum şavkında artık
Görülmez bir hüznü inler yapraklar;
Titrerken göklerin pusarık alnı,
Siyahlar örtünüp kararırken yer,
Hoyrat bir yel dolaşarak her yanı
Bazen yakın fırtınayı müjdeler.
Çöküşle acizlik – ve dört bir yana
Yayılan solgun, ürkek tebessüm:
Ne çok yakışıyor dertli insana
Acının meyvesi utangaç hüzün.
АЛЬПЫ
Сквозь лазурный сумрак ночи
Альпы снежные глядят;
Помертвелые их очи
Льдистым ужасом разят.
Властью некой обаянны,
До восшествия Зари,
Дремлют, грозны и туманны,
Словно падшие цари!..
Но Восток лишь заалеет,
Чарам гибельным конец-
Первый в небе просветлеет
Брата старшего венец.
И с главы большого брата
На меньших бежит струя,
И блестит в венцах из злата
Вся
