қўрқма. Бунинг ҳаммасини туш деб қабул қил. Ёмон туш деб. Эрталаб туриб сувга айтасан, бўлди, шу билан эсингдан чиқади-кетади… Бўпти. Шошилишим керак. Яна битта-яримтаси кўриб қолмасин. Хайр. Кўришгунча. Сен ухла.
Буткул эсанкираб қолган Дилшоднинг қўлидан тушиб кетган телефондан қисқа гудоклар эшитилди…
Йилнинг энг қисқа туни яна бир сирнинг шоҳиди бўлди.
Мансур оғир қопни кўтарганча қамишзор ичидан, тизза бўйи сувдан кечиб ўтгач, оқар сувга чиқди. Дарё ой ёғдусида сут каби оқарди.
Мансур елкасидаги юкни пастга туширди-да, қопни оқим бўйлаб сураверди. Қоп аста-секин сувга бота бошлади. Ниҳоят сув юкни олиб кетди. Мансур диққат билан қараб турди, қоп сув юзасига қалқиб чиқмади.
Енгил тортган Мансур кафтларини бир-бирига ишқалади:
– Мана энди бўлди.
Йигит қамишзор оралаб орқага қайтди, қирғоққа чиқиб, «Москвич»ига ўтирди ва қаттиқ газ берганча машинасини вариллатиб ҳайдаб кетди.
Тоҳир билан гаплашгандан сўнг ростакамига хавотирга тушиб қолган Гулноза сумкасига нарсаларини жойлаб бўлгач, ётоққа бўйлади. Эри хириллаб-пишиллаб ухларди.
Гулноза ғилдиракли жомадони тутқичидан ушлаганча йўлакка ўтди. Қўлида китоб билан хонасидан чиқиб келган Ноила онасини бу аҳволда кўриб ҳайрон қолди:
– Тинчликми, ойижон?
– Бобонгнинг мазалари қочиб қолибди. Қўнғироқ қилишди.
– Вой, нима бўпти?
– Шамоллаш дейишди.
– Бир ўзингиз кетяпсизми? Адам-чи?
Гулноз аввал иккиланиб туриб қолди, сўнг ростига кўчди:
– Аданг… ҳали анча ухлайдилар. Безовта қилмай қўя қолай.
Ноила типирчилаб қолди:
– Менам жон деб сизга қўшилиб борардим-у, лекин сессия пайти…
– Сен дарсингдан қолма. Боргандан ўзим қўнғироқ қиламан, қизим.
– Хўп, ойижон, телефонингизни кутаман. Яхши етиб боринг. Уйдагиларнинг ҳаммасига салом айтиб қўйинг. – Бир муддатлик мулоҳазадан сўнг Ноила ўз режасини айтди: – Мен яхшиси, агар унгача қайтиб келиб қўймасангиз, шанба куни тушдан кейин йўлга чиқаман. Якшанба куни бирга қайтамиз. Хўпми?
– Телефонлашамиз. Дарсга кетишинг олдидан адангга нонушта тайёрлаб қўй. Устидан сочиқ ёпиб қўйсанг, совиб қолмайди.
– Биламан, ойижон. Эртага бемалолман. Имтиҳон тушдан кейин. Адамни овқатлантириб, кейин кетаман. – У жомадонга қўл чўзди: – Ёрдамлашвораман.
– Ўзим.
Ноила ойисининг икки юзидан чўлпиллатиб ўпди:
– Хайр, ойижон.
Дарё бўйида ўсган одам оқимнинг қаерда кенгайиб, қаерда торайишини, инчунин, фалон жойда ташланган сувда чўкмас нарсани пистон жойда бемалол тутиб олиш мумкинлигини жуда яхши билади.
Қаҳҳорнинг эскироқ «Жигули»си бор экан. Бердиқул билан Самад йўл кўрсатиб туришди. Ишқилиб, учовлон бир пасда дарё торайган жойга етиб келишди-да, сувдан кўз узмай, сабр билан ўлжаларини кута бошлашди.
– Бердиқулжон, – деб қолди Самад хушомадомуз оҳангда, – анави
