эмишсизлар, шу ростми?
Шифокор қизга ҳайрон бўлиб қаради:
– Ким айтди сенга бу гапни?
– Одамлар, – аниқ жавобдан ўзини олиб қочди қиз.
– Одамлар гапираверади-да.
– Лекин шамол бўлмаса дарахт қимирламайди.
– Дарахтнинг учи.
– Ҳа, ўша-да.
– Одамлар яна нима дейишаяпти?
– Гаплар ҳар хил. Сизлар пул йиғиб, шаҳардан катта ҳовли олармишсизлар-да, кўчиб кетармишсизлар. Кейин сиз илмий иш қиларкансиз. Шунинг учун оилани режалаштириб, ҳозирча… ҳозирча… яъни ўттиз беш ёшгача чет элликларга ўхшаб… аввал карьера, кейин бола деб…
«Бола» сўзини эшитган Дониёрнинг бирдан авзойи ўзгарди, у сигаретасини жаҳл билан ерга ташлаб, туфлисининг учида босди:
– Кетдик!
Дониёр асабий тарзда бориб машинага ўтирди. Эсанкираб қолган Гўзалой унинг ортидан шошди.
Йўл бўйи индамай кетишди. «Тез ёрдам» «Ором» ресторанидан ўтиб, «Қирғоқ»қа яқинлашаётган маҳал Дониёр зўр бериб эгилиб, меҳмонхонага қарай бошлайди. Буни кўрган Эркин ака тезликни пасайтирди. Гўзалой энсаси қотиб лаб бурди, сўнг ўзи томон ўгирилган ҳайдовчи билан кўз уриштириб олгач, ғаши келгандай бош чайқади. Кулиб қўйган Эркин ака шифокорга қаради:
– Дониёржон, агар зарурат бўлса тўхтатай.
Анча вақтдан бери бирга ишлаётганликлари сабаб ҳайдовчи Дониёрнинг одатини яхши билиб олган-ди: хотини сменада пайти шифокор меҳмонхонага серқатнов бўлиб қоларди. Тўғри, бундан ўзи уялар, ўнғайсизланар, натижада ҳеч қовушмаган баҳоналар ўйлаб топар, аммо барибир шу томонга йўли тушса бас, рафиқасидан хабар олмай кетмасди.
Ҳозир ҳам Дониёр аввалига хижолат чекиб:
– Йўғ-э… – деган бўлди. Кейин чўнтакларини кавлади, ахири айбдорона қиёфада ҳайдовчига қаради: – Эркин ака. Калит қоп кетиптими дейман-да. Келинингизнинг сменаси кечроқ тугайди…
Эркин ака астойдил афсусланиб бош чайқади:
– Ёмон бўпти-ку. Ахир ҳеч замонда уйга калитсиз кириб бўладими? Ҳозир, ҳозир…
Гўзалой мазахомуз тарзда «пиқ» этиб кулиб қўйди.
«Тез ёрдам» меҳмонхона кириш эшиги ёнида тўхтади. Дониёр тез машинадан тушди:
– Мен ҳозир-а…
– Бемалол, Дониёржон, бемалол. Ҳеч шошилманг. Чақириқ йўқ, биз синглимиз билан гаплашиб ўтириб турамиз.
Ҳамшира истеҳзоли оҳангда луқма ташлади:
– Чақ-чақлашиб.
– Раҳмат. Лекин барибир мен тез…
Дониёр ичкарига шошди.
– Калит эмиш, – ҳамон пичинг қиларди Гўзалой. – Топган баҳоналарини. Ҳалиям туморим демади.
Ҳайдовчи мийиғида илжайиб қўйди:
– Дониёржон учун тумори – хотини.
– Буни қаранг-а, – баттар жаҳли чиқди ҳамширанинг. – Доим қўйнида об юрсин унда.
Эркин ака ётиғи билан гапиришга уринди:
– Лекин сиз, Гўзалойхон, кўпам унинг жиғига тегаверманг.
– Жиғига
