– тўнғиллади шоша-пиша ароқни очаётган Тожибой. – Менга қара, ука, ресторанингнинг алоҳида хонаси борми?
– Тушунмадим, ака.
– Нимасини тушунмайсан? Яхши нарса бўлса, пулига гап йўқ, ука.
Йигитча ўта жиддий тарзда жавоб қайтарди:
– Адресда янглишибсиз, ака. Бу ерда унақа ишлар билан шуғулланилмайди. Биз қўшмачилик қилмаймиз.
Шу сўзларни айтгач, ходим нари кетди.
Тожибойнинг қовоғи осилди:
– Тушунмадим. Мен ҳаммага отнинг қашқасидай танилиб қолганманми, нима бало, Жора?
Жўрабой кулимсиради:
– Танимаган одамгаям ўзингни танитяпсан-ку, Толян.
Тожибой алам билан бир пиёла ароқни ичиб юборди.
Йигитлар овқатланиб бўлай деганлари маҳал Тамара қўнғироқ қилиб, Жўрабойнинг тахминини тасдиқлади. Энди, келишувга кўра, булар шаҳарга бориб, меҳмонхонага яқин жойда чақирувни кутиб туришлари лозим эди.
Шаҳарга-ку, бир пасда етиб келишди. Аммо кайфи ошган Тожибойнинг кўнгли меҳмонхонани тусаб қолди:
– Кўзга чиққан сўгалдай бўлиб кўчада турамизми? Йўқ, мен бир соат бўлса ҳам одамга ўхшаб яшашим керак!
Охири унинг ўзига бир хона олишга келишишди. Жўрабой ҳовлида кутиб турадиган бўлди. Тожибойнинг бахтига шу яқин атрофда хусусий меҳмонхона бор экан.
Тожибой ҳали ишора қилиб улгурмасидан бурун қирқ ёшлардаги, ёшига нисбатан анчайин очиқ-сочиқ кийинган маъмуранинг ўзи сирли илжайганча секин шивирлади:
– Агар керак бўлса, яхши қизларим бор, юбораман. Овқатни ҳам хонангизга олиб келишади.
Тожибой жонланиб қолди:
– Ростданми?
Маъмура кўз қисиб қўйди:
– Ўзлари массаж қилиб қўйишади. Бошқа хизматлар бўлса ҳам бемалол. Анавинисини келишиб олсак бўлди.
Тожибой мамнун тарзда кафтларини бир-бирига ишқади:
– Қулоққа мойдай ёқадиган бир гап айтгандай бўлдингизми?
– Кал бўлсангиз ҳам мард экансиз лекин! – қувончини изҳор этишга шошди маъмура ҳам.
– Мен кал эмасман, опажон, имижим шунақа. – Тожибой маъмурага шубҳаланиб қаради: – Ё қизларингиз калларга хизмат кўрсатмайдими?
Маъмура қиқирлаб кулиб юборди, ўзига яқин олганини билдиргиси келдими, тирсаги билан йигитни туртди:
– Йўғ-э, нега унақа деяпсиз? Калликнинг бунга нима алоқаси бор?
– Ундай бўлса калликни тинч қўяйлик-да, мақсадга ўтайлик, опажон.
Маъмура оғзининг таноби қочиб илжайди…
Ҳовлида ўтиравериб чарчаган Жўрабой ахийри хабар олгани «Қирғоқ» меҳмонхонаси яқинига бордию, қизларни милиция машинасида олиб кетишаётганини кўриб қолгач, ёв қувгандай ортига қайтди ва гумбаздай хотиннинг қучоғида ётган жўрасини тўшагидан деярли суғуриб олиб чиқди. Жўрасининг оғзидан чиққан бир оғиз «Атас!» сўзиданоқ вазият жиддийлигини англаган Тожибой ортиқча савол-сўроқсиз унга эргашди: шаҳардан кетиш керакми, кетаверади; унга барибир. Жўрабой эса зўр бериб ўзини ўзи ишонтиришга уринарди:
– Диля
