бензин оқиб кетган экан. Билмай чақилган гугуртни ташлаб юборибман.
– Билмай эмиш… – Бош инспектор бирдан Тоҳирга шубҳаланиб қаради: – Чекмасдингиз шекилли?
– Ҳа, энди, баъзан-баъзан. Жуда хумори тутиб қолганда.
Негадир бу гапни эшитган Равшан аканинг мамнунликдан кўзлари чақнаб кетди:
– Кўрдингизми яширинча чекишнинг оқибатини! Чексангиз бизга ўхшаб очиқ-ошкор чекинг-да, ука. Ошинг ҳалол бўлса кўчада ич, деган машойихлар. Ана ўшанда қайиғингизам ёниб кетмасди. Тўғрими?
– Тушунмадим, ўртоқ бошлиқ.
– Бунинг нимасини тушунмайсиз? – Равшан ака чўнтагидан зажигалка чиқарди. – Агар ҳақиқий кашанда бўлганингизда эди, чўнтагингизда гугурт эмас, зажигалка олиб юрардингиз. Зажигалкани эса ёқиб ташлаб юборолмасдингиз. Демак, қайиғингизам ёнмаган бўларди. Сизам таъмирлаш ҳақини тўлаб юрмаган бўлардингиз.
Тоҳир эътироз билдиришга уринди:
– Лекин, Равшан ака…
– Бўлди, гап тамом-вассалом! Сизга охирги ҳайфсан эълон қиламиз. Қайиғингизни таъмирлашга кетадиган пулни тўлаш шарти билан, албатта. Майли, шунча йил бирга ишлаганимиз ҳурмати, нақд тўлаб юрманг, ойлигингиздан босиб қўя қоламиз.
– Шунисигаям раҳмат, ўртоқ бошлиқ.
– Боринг. Айтгандай, сизга бир акалик маслаҳатим бор.
– Эшитаман.
Равшан ака паға-паға тутунни кўкка пуфлади:
– Чексангиз очиқ чекинг. Айримларга ўхшаб пана-пастқамда тутатиб юрманг. Мана, кўрдингиз оқи-батини. Агар жуда сигарет ёқмаса, мана, – у чўнтагидан носқовоқ чиқарди, – носга ўтинг. Бунинг даҳмазаси камроқ. Гугурт-зажигалкаям деб бошингизни оғритиб юрмайсиз.
Тоҳир беихтиёр кулимсираб қўйди:
– Хўп. Раҳмат, Равшан ака.
– Шунақа бўлсин, ука… Хайр....
Кенг-мўл ётоқхона юракни сиқиб юборадиган даражада торайиб қолгандай эди. Диванга эса тўшак эмас, янтоқ солингандай…
Дилшод асабий тарзда у ёққа юрди, бу ёққа юрди, чироқни ўчирди, диванга ётди, аммо шу заҳоти ўрнидан сапчиб туриб кетди, яна чироқни ёқди, яна юрди. Ахийри у ўзини бир оз бўлса-да чалғитиш учун компьютерни ёқди, интернетга кирди.
Янгиликлар… Ҳамма ўзи билан ўзи банд… Ҳеч кимнинг Дилшод билан иши йўқ… Бахтиёр одамлар…
Интернетда алоқага чорловчи сигнал пайдо бўлди. Дилшод беихтиёр керакли тугмачани босиб, митти камерани ўзига тўғрилади.
Компьютер экранида қулоғига қулоқчин тақиб олган Ноила кўринди:
– Қалайсиз, Дилшод ака.
– Ёмонмас. Ўзингиз яхшимисиз?
– Ярим кечаси нега ухламаяпсиз?
– Ўзингиз-чи?
– Мен дарс қиляпман. Эртага имтиҳон.
– Мен шундай ўзим. Уйқу қочиб кетди.
– Уйқусиз кеча денг.
– Биласизми, Ноила, ҳозир…
– Ёлғиз қолгингиз келаяпти шекилли, –
