билмасин, болаларинг ҳам! Уқдингми?
– Уқдим бибижон, уқдим. Нима десангиз – шу, бибижоним!
Бекатга автобус келиб тўхтади. Оғизларигача рўмоллари билан беркитилган икки мугат кампир ихрабсихраб чиқиб олишди. Улар бир оғиз гапирмай бўш ўринларга ўтиришди. Автобусда йигирма чоғли хотинхалаж бор. Ёнларида оқ халта, сут тўла алюмин идишлари. Забаржад юзига фотиҳа тортди. Ҳамма жим ўтирарди. Бир пайт ўрта яшар бир аёл Забаржадга майда пул кўтариб келди:
– Хола, дуо қилинг, бозоримни берсин, – деди.
Забаржад фолбин эди. Садақа сўрамаган. Лекин бу аёлга рад этса бўлмайди, бошқача тушуниши мумкин.
– Оллоҳ бозорингни берсин, болам, – деди замзамали овозда. – Беш нафар фарзандингни ризқини олиб қайт. Сан яхши аёлсан. Яхшилар яшасин бу оламда, ўргулай.
Бозорчи аёлнинг оғзи очилиб қолди. Раҳмат айтиб, жойига бориб ўтирди. Ёнидаги шеригига нимадир деб пичирлади.
Забаржадни олдига яна бир сутчи аёл пул кўтариб келди. Униям алқаб, фарзандларига ризқ тилади. Яна бироз фурсат ўтиб ёшгина келинчак ёнида туриб олиб минг сўмлик пул узатди.
– Хола…
Забаржад унинг қўлидаги пулни нари итарди.
– Ёнимга ўтир, – деди.
У ўтирди. Бироздан кейин:
– Хола, эрим бошқаси билан юради. Шунга фол очиб қўйсангиз, – деди йиғламсираб.
– Бегингга яхши кўриб теккансан. Шундайми?
– Ҳа.
– У ҳам сани яхши кўради.
– Лекин…
– «Лекин»и йўқ, қизим. Ўртангиздаги илиқликни авайла. Уни музга айлантирма. Севгилингга етишганингга шукур қилмайсанми! Бизни қишлоқда Бекмурод деган йигит бор. Ёшлигида ниҳоятда келишган, ёқимтой эди. Уни Ойша исмли қиз севиб қолди. Бир йил учрашиб юришди. Қиз Бекмуродсиз яшолмасди. Лекин онаси уни камбағал йигитга бермади. Биз мугатларда ҳам мол-дунёга хирс қўйиб, фарзандларини бебахт қилиб қўяётганлар бор. Ойша жудоликка чидай олмади, ўзига ўт қўйди. У фарёд чекиб катта ҳовлида югурар, гуриллаб ёнарди. Ёнаётган қизни ушлаш осон бўлмади. У ҳижронга, жудоликка, севгисиз ҳаётга ўт қўйди. Қизнинг ҳазон бўлган умрига йиғламаган одам қолмади. Йигит мажнунсифат бўлиб қолди… Сан севгилингга етишгансан-ку! Нега шукр қилмайсан?
Аёл Забаржадга тикилиб жим бўлди.
– Эринг сани яхши кўради, – давом этди Забаржад. – Уни қийнаб юборгансан. Ҳозир орқангга қайт! Тўрт яшар ўғлингга хатар бор.
Келинчакнинг ранги оқариб кетди.
– Ўғлимни қаёқдан билдингиз?
– Ман ҳаммасини кўриб турибман, қизим. Ҳозироқ қайт, кечикиб қолма… Ҳа-я, тўхта, қўлингдаги узукни ҳеч қачон ечма. – У келинчакнинг сариқ-яшил кўзлик узугига ишора қилди.
Автобус навбатдаги бекатда тўхтади. Келинчак гандираклаганича ўзини эшикка урди. Шу заҳоти биринчи дуо олган аёл Забаржадни олдига келди:
– Хола, унга нима дедингиз?
– Эринг сани яхши кўради, болангга хатар бор, тез уйингга қайт, дедим, болажоним!
