бўлганидаям Зарбибининг ёнидан жилмади. Ҳовлилари ҳозир ҳам ёнма-ён. Эркин кунда бир хабар олмаса кўнгли тинчимайди.
Зарбиби билан кичик ўғли бирга туради. У икки кун аввал хотинини олиб қайнотасиникига кетди. Зарбиби уйда ёлғиз қолганди. Дарвозани ўзининг калити билан очди.
– Ҳеч ким йўқми? – деди Забаржад ажабланиб.
– Болалар қуданикига кетишган, уч-тўрт кун туриб келишади.
– Ёлғиз бўлсанг янаям яхши… Дам олишим керак. Қолганини кейин кўрармиз.
– Биби, юрагим шошади, нима бўлганини айтинг? – деди синглиси хонага киришганда.
– Язнангни икки босқинчи ўлдириб, пулини олиб кетди.
– Ё худо! Сиз-чи?
– Мани ўлган, деб ўйлашди. Биласан, ўзимни ҳар ҳолатга сола оламан. Мани шу асраб қолди.
– Ким у, ер юткур босқинчилар? – Кўрпача солаётган Зарбиби опасига қаради.
– Ёмон одамлар… Ман дам олай, Зарбиби?
– Вой худо, мангина ўлай! Бибижон, ҳозир чой қайнатаман. Чой ичамиз, кейин ухлайсиз, жоним қурбон!
Зарбиби шошиб чиқиб кетди. Забаржад кўрпачага ўтириб, атрофга аланглади. Хона ўша-ўша эди: тўрда кўрпалар тахланган сандиқ. Унинг ёнида кўҳна жавон. Жавонда коса, пиёла, чойнаклар. Энг юқорисида уч-тўртта янги пақир билан иккита ялтироқ тоғора бор. «Синглим пухта аёл», деб қўйди ўзича Забаржад. Бўйнидаги маржонини ушлади: «Ҳали ҳаммаси олдинда».
Зарбиби кириб дастурхон ёзди:
– Бир товуғим бор, тухумини яширади.
У қовурилган тухум тўла тақсимчани дастурхонга қўйди.
– Мангина тухум қўядиган ҳамма жойларини биламан. Ҳозир тандирни ичидан тўртта тухум олдим.
– Нима дединг?. .
Ўз хаёллари билан банд бўлган Забаржад унга қаради. Зарбиби гапини қайтарди:
– Товуғим тандирга тухум қўйганини айтаман-да.
Зарбиби опасининг аҳволи яхши эмаслигини кўриббилиб турарди. Ўз билганича руҳий азоблардан чалғитишга уринарди:
– Шу десангиз, бир куни келин нон ёпиб, тандирни беркитишни унутибди. Ана шу товуғим, ўзи энг бўлиқ товуқ, ҳар тухуми муштумдай-муштумдай келади, тухум қўймоқчи бўлиб тандирга учиб кирибди. Ўша заҳоти оёғи куйган денг, қақоғлаб оламни бошига кўтарди. Ҳовлини юз марта айланди ўзиям. «Оёғи куйган товуқдек», деганларини шунда билдим.
У Забаржадга синовчан назар ташлади. Забаржад ҳамон хомуш, карахт ўтирарди.
– Гиред овқата, биби8, – деди Зарбиби.
Забаржад, иштаҳаси бўлмаса ҳам, қовурилган тухумдан еди. Устидан босиб-босиб чой ичиб, бироз ўзига келди. Зарбиби ичкари хонага жой солиб берди. У бир-икки ағанаб ётдида, қаттиқ уйқуга кетди. Шу бўйи туш пайтида уйғонди. Зарбиби тайёрлаб берган сувга ювиниб олди. Кейин Сафар бегининг руҳига тиловат қила бошлади. Узоқ тиловат қилди. Унга умрбод содиқ бўлганини, беги энг азиз одами, жондан азиз фарзандларининг отаси эканини қўшиб айтди. Яратгандан қотилларнинг қилмишларига яраша жазо беришини сўради.
Тушликдан кейин Зарбиби билан гаплашиб
Овқатдан олинг, опа.
