асаблівай увагі.
– Лялькі ў цябе нейкія новыя? – запытаўся дзед.
– Ага, вось прынесла з сабой паплаваць! – адказала ўнучка.
– Ты, пэўна, прагаладалася. Бабуля Галя такі смачны халаднік згатавала і бульбу маладую з духмяным кропам. Ідзі паабедай, – падахвоціў дзед.
– Ад такога адмаўляцца нельга! – усміхнулася Улада.
Яна саскочыла з арэляў і пачала збіраць «цацкі».
– Іх таксама карміць панясеш? – пажартаваў дзед Слава.
– Ну не пакідаць жа іх галоднымі! – падміргнула дзяўчынка.
На кухні яна рассадзіла сваіх гасцей за сталом. Дома нікога не аказалася, можна было спакойна паабедаць. Маленькая гаспадынька ўзялася за справу: на стале з’явіліся місачкі з халадніком і запечаная залацістая бульба, пасыпаная яркай зелянінай.
– Пахне апетытна! – паціраў рукі Рудаш.
– Смачна есці, дарагія госці! – пажадала Улада, і дзеці ўзяліся за лыжкі.
Абед вухуцяне дружна ўхвалілі. Мінола паабяцала, што паспрабуе дома зрабіць падобны халодны суп з мясцовых прадуктаў. Рудаш сказаў, што нагадае ёй, калі сястра раптам забудзецца на сваю задуму. Сінька і Зялёнка папрасілі дабаўкі. Толькі Вухуцік быў крыху задуменны, еў павольна, мала ўдзельнічаў у размове.
– Засумаваў, сябра? – запыталася Улада.
– Ды не, проста задумаўся, – уздыхнуў Вухуцік.
– Дзе родзічаў шукаць? – аблізваючы лыжку, хмыкнула Сінька.
– А вы адкуль ведаеце? – разгубіўся хлопчык.
– Падслухалі! – здагадаўся Рудаш.
– Вельмі трэба было падслухваць! Вы самі гучна балбаталі! – буркнула Зялёнка.
– Якія вы нявыхаваныя! Не ў свае справы насы ўсоўваеце! – абурылася Мінола.
Вухуцік прыміральна сказаў:
– Не сварыцеся, раз ужо ўсе ўсё ведаюць, давайце будзем разам шукаць маіх сваякоў.
Улада хуценька прыбрала са стала, і дзеці зноў вярнуліся на канапу-арэлі ў сад. Дзеда там не было: ён доўга не сядзеў на месцы, увесь час знаходзіў сабе нейкія заняткі.
– З чаго пачаць пошукі? – запытаўся Вухуцік.
– Мы ведаем, што ты трапіў на Вухуцію ў яйку, – згадала Улада.
– У яйку? А як гэта? – распытвалі дзеці.
Улада пераказала гісторыю:
– Некалі даўно зямная мама Вухуціка адклала ў гняздо яйка. У ім і павінен быў пачаць развівацца і расці наш сябра. Але тут, на Зямлі, была пагроза вялікай небяспекі. Таму каманда міжпланетнай ратавальнай экспедыцыі забрала яйка з сабой і змясціла ў пазачасавую капсулу, каб выратаваць маленькае жыццё, якое толькі мусіла з’явіцца на свет. Праз невядома колькі часу яйка перадалі на Вухуцію. Ужо там, у бацькоў-вухуцян, наш сябра пачаў развівацца і расці ўнутры яйка. Ён набыў некаторыя рысы мясцовых жыхароў і сам стаў вухуцянінам. А зараз хоча знайсці сваіх родзічаў тут, на Зямлі.
– Задача няпростая, ведаць бы, з чаго пачаць пошукі! –
