з Вухуціяй, якая стала домам табе і тваім бацькам.
Дзядуля зрабіў паўзу, і Вухуцік нецярпліва запытаўся:
– Але мая радзіма – Зямля?
– Так, некалі вельмі даўно ты трапіў сюды менавіта з Зямлі. І гэта ўратавала цябе, мой даражэнькі. Калі тваёй роднай планеце пагражала разбуральная небяспека, туды адправіўся касмічны карабель з міжпланетнай ратавальнай экспедыцыяй. Яны паспелі забраць цябе, дакладней, яйка, у якім ты знаходзіўся. Яго змясцілі ў пазачасавую капсулу, у якой час стаіць на месцы, не рухаецца ні на хвіліну. Колькі ты прабыў там, нам невядома, бо на планетах розныя вымярэнні часу, а ратавальная экспедыцыя лятае праз тунэлі, якія пераносяць нават у іншыя эры… Магчыма, цябе забралі з Зямлі вельмі і вельмі даўно. Карацей кажучы, гэта складаная навука, якую не растлумачыш за пяць хвілін.
– Я зусім заблытаўся… – уздыхнуў Вухуцік. – Я быў у яйку, мяне выратавалі ад разбуральнай небяспекі, гэта было невядома калі, бо пазачасавая капсула паставіла мяне на паўзу… Так?
– Прыблізна, – згадзіўся дзядуля Аспарагус. – Потым цябе перадалі нам, каб мы, навукоўцы, знайшлі спосаб дапамагчы табе з’явіцца на свет. Твае тата і мама, маладыя прафесары, упершыню бачылі яйка. Колькі даследаванняў яны правялі, каб вызначыць, як з яйка з’явіцца жывая істота!
Да размовы далучыліся бацькі Вухуціка.
– Мы зрабілі спецыяльны прыбор, які падтрымліваў патрэбную табе тэмпературу і выпраменьваў энергію нашай Вухуціі, – сказаў тата.
– Але часта мы па чарзе трымалі яйка на руках, захінуўшы коўдрай, – дадала мама.
– Надышоў дзень, калі ты падрос і захацеў выйсці. Мы пачулі, як ты стукаеш знутры. Гэта так усхвалявала нас! – згадваў тата.
– Наш хлопчык прабіў шкарлупіну і з’явіўся на свет! – выцерла слязінку мама.
– Мы ўзрадаваліся, што нос у цябе дудачкай, што на лбе ліхтарык. Як у нас! – цёпла ўсміхнуўся тата.
– За той час, які ты правёў унутры яйка на Вухуціі, ты адаптаваўся пад умовы нашай планеты, – патлумачыла бабуля Мядвана. – Табе ж па-вухуцку размаўляць трэба было! Таму не толькі Зямля твая радзіма, ты ўсё ж напалову вухуцянін, унучак.
Усе змоўклі. Вухуцік асэнсоўваў пачутае, астатнія чакалі, што ён цяпер скажа.
Хлопчык задаў пытанне, якое яго вельмі хвалявала:
– Калі яйка, у якім я быў, з’явілася на Зямлі, то… там таксама мая сям’я… так?
Спадарыня Лілана ўсхвалявана расцірала скроні, спадар Жоўтах уздыхнуў.
Адказаў Вухуціку дзядуля Аспарагус:
– Твая сям’я толькі тут, дарагі наш унучак. Як я ўжо згадваў, яйка, у якім ты знаходзіўся, забралі вельмі даўно і перад вялікай разбуральнай небяспекай. За мінулы час на Зямлі ўсё змянілася. Я зусім не ўпэўнены, што там і зараз існуе твой біялагічны від. У любым выпадку твая зямная сям’я ніяк не магла б існаваць да гэтага часу. Пазачасавая капсула, як ты сам вызначыў, «паставіла цябе на паўзу», а потым твае бацькі змаглі аднавіць развіццё ўнутры яйка і часткова надаць табе асноўныя рысы вухуцяніна.
