паспяваць пераскокваць. Той, хто затрымаўся хоць на адно лішняе імгненне, падаў уніз, бо прыступкі знікалі, а хто здолеў спрытна прабрацца на самы верх – станавіўся пераможцам. Улада была лідарам гульні, ёй цудоўна ўдавалася раз за разам падымацца на самую высокую чырвоную прыступку і адтуль пад фанфары ў залацістым воблачку бліскавак спускацца ўніз па суцэльнай лесвічцы, якая ўтваралася толькі для абсалютнага пераможцы.
– Як у цябе атрымліваецца так хутка скакаць па прыступках? – дзівілася Мінола, якая да рэкордаў, пастаўленых зямной дзяўчынкай, лічыла, што сама яна вельмі добра ўмее ўзбірацца па лесвічцы ў паветры.
– Я займаюся танцамі і спяваю, – патлумачыла Улада. – У гэтай гульні якраз спатрэбіліся мае ўменні. Важна адчуваць рытм мелодыі, мець добрую рэакцыю, хутка рухацца і проста танцаваць разам з лесвіцай. Я так люблю нашу беларускую польку! Пад яе мелодыю трэба добра паскакаць! Хутка-хутка рухаць нагамі!
– Што за полька? – пацікавіўся Вухуцік і папрасіў: – Станцуеш нам?
Падыграць мелодыю, напетую Уладай, падахвоціўся на сваім носе-дудачцы Рудаш. Як толькі загучала музыка, дзяўчынка паставіла рукі ў бокі, набыла грацыёзную выправу, яе твар засвяціўся ўсмешкай і яна пачала танцаваць. У яе цудоўна атрымлівалася! Лёгкія, спрытныя, хуткія рухі, зіхатлівыя сінія вочы, яркая ўсмешка танцоркі проста зачаравалі гледачоў. А разам з апошнім акордам полькі яна выгукнула: «Е-і-е-іх!» – і знерухомела ў эфектнай пазіцыі.
– Як у вас весела! – пачуўся прыемны голас.
Да дзяцей падыходзіла салатавая спадарыня-вухуцянка. Яе валасы ярка-пурпурнага адцення былі сабраныя ў высокую прычоску, якая не толькі колерам, але і сілуэтам нагадвала кветку фуксіі. У руках пані трымала паднос, на якім месціліся шклянкі розных формаў, напоўненыя каляровай вадкасцю і ўпрыгожаныя трубачкамі з бліскучымі зорачкамі.
– Мама! У нас госця! – радасна ўсклікнулі Рудаш і Мінола. – Гэта дзяўчынка Улада, яна жыве на Зямлі!
– Прыемна пазнаёміцца! Давайце пачастуем вашу сяброўку маім фірменным кактэйлем! – ласкава ўсміхнулася мама вухуцян.
– Дзякую! Вы вельмі гасцінная і прыгожая! – сказала Улада. – Ваша прычоска нагадвае мне яркую кветку фуксіі. Такія растуць у нас на Зямлі!
– Цікава было б яе пабачыць. І назва такая мілагучная! – адзначыла пані.
– Я намалюю яе для вас, спадарыня… Фуксінія, – паабяцала госця.
Імя для мамы Рудаша і Мінолы прыдумалася і зляцела з вуснаў Улады само па сабе. Дзяўчынка нават збянтэжылася ад гэтага.
– Фуксінія? Гучыць прыгожа! – ухваліла спадарыня. – А зараз пачастуйцеся-падсілкуйцеся! Вы ж так танцавалі! – Дзеці ўзялі з падноса шклянкі і праз трубачкі пакаштавалі напой.
Улада адзначыла, што ён прыемны і вельмі незвычайны на смак. Потым дастала свой нататнік і намалявала для пані Фуксініі яркую зямную кветку.
– Вось яна, фуксія! – сказала юная мастачка, аддаючы аркуш.
– Дзякую! Вельмі прыгожа і сапраўды падобна да маёй прычоскі!
