style="font-size:15px;"> – А я чую: віск на ўвесь сад! Толькі адышла на хвілінку дзеткам соку прынесці, а тут такі лямант усчаўся! Я так напалохалася…
– Усё добра, нічога не здарылася! – супакойвала суседку Улада.
– Якія лялькі ў цябе незвычайныя! – заўважыла спадарыня Стэфа. – Я такіх ніколі не бачыла.
– Новая калекцыя, яны яшчэ не набралі папулярнасць.
– Я б сваім дзеткам такія купіла! – зацікавілася суседка і ўзяла ў рукі Сіньку. Пакруціла спружынку яе ружовых валасоў, пагайдала вушы-клаксончыкі. – Яна пішчыць?
– Калі акуратна націснуць на жывот, – уздыхнула Улада, разумеючы, што лялька павінна была выдаваць гукі, раз тут было столькі віску.
Спадарыня Стэфа націснула некалькі разоў, таму Сіньцы давялося паслухмяна дудзець носам.
– Якія мілыя! І маім дзеткам так спадабаліся! Дзе яны прадаюцца?
Вухуцянкі так баяліся, што Улада можа проста пакінуць іх тут, аддаць гэтым жудасным істотам.
– Не ведаю, мне падарылі, – адказала дзяўчынка.
– Калі яны табе надакучаць – мае дзеткі з радасцю іх возьмуць! – падміргнула суседка.
– Буду мець на ўвазе, а зараз дазвольце я іх забяру і пайду.
Улада атрымала з рук спадарыні Стэфы Сіньку і з намаганнямі выцягнула з дзіцячых абдымкаў Зялёнку. Малыя зарумзалі, ім не спадабалася, што ў іх забралі цацкі.
– Да пабачэння! – сказала дзяўчынка і праз туевую сцяну вярнулася з вухуцянкамі ў свой сад.
– Выратавальніца! Дабрадзеечка! Дзякуем! – усхліпвалі паненкі.
– Мы трапілі да зямных монстраў!
– Нас грызлі, слінілі, цягалі за валасы!
– Катавалі!
– Мы былі ва ўладзе злых пачвар!
Сіньцы і Зялёнцы сапраўды давялося перажыць стрэс.
– Ну што вы, даражэнькія, якія монстры? Якія пачвары? Гэта проста дзеткі маёй суседкі, маленькія блізняты. Яны толькі хадзіць навучыліся, у такім узросце людзі спазнаюць свет, у тым ліку спрабуюць усё на смак. Яны б вас не з’елі, проста ў іх зубкі растуць, таму любяць пакусаць, паслініць. Ну і ўсё, што трапляе ў рукі, спрабуюць разабраць, правяраюць, ці рвецца, ці адкручваецца.
– Хопіць! Мы так нацярпеліся! – закаціла вочы Сінька.
– Усяго гэтага магло б не быць, калі б вы проста паслухаліся, вас жа прасілі не паказвацца людзям! – нагадаў Вухуцік.
– Не чапляйся! – адмахнулася Зялёнка.
Паненкі ляглі на арэлі – адпачыць пасля шокавага кантакту з зямлянамі, нават у басейн адмовіліся пайсці. Улада з Вухуцікам, Рудашам і Мінолай плавалі на матрацы. Вухуцік распавёў сябрам, што ён пэўным чынам толькі часткова вухуцянін, а ўвогуле яго продкі жылі на Зямлі.
– Нішто сабе! – выгукнуў Рудаш.
– Вось я і тэлепартаваўся на гістарычную радзіму, каб высветліць, хто я ёсць, – сказаў Вухуцік.
Дарма што Сінька і Зялёнка засталіся на арэлях, яны інтуітыўна
