Długo nam to zajmie?
– Przypuszczam, że kilka chwil.
Upłynęły dwie godziny, ale po Powirskiej nie było śladu. Siedzieli na ławce, z której mieli widok na wszystkich wchodzących i wychodzących z fitness clubu.
– Jak udało ci się ją namierzyć? – zapytał Oryński, by zabić czas.
– Mam swoje metody.
Zabrzmiało to, jakby miał dostęp do satelitów szpiegujących, używanych przez CIA. Kordian uniósł brwi i spojrzał na towarzysza z powątpiewaniem.
– Nic nielegalnego – wyjaśnił szybko okularnik. – Wystarczy tylko poszperać w Internecie. Wedle mojej najlepszej wiedzy Agnieszka o tej porze kręci na orbitreku, kształtując swoje zgrabne cztery litery.
– Więc dlaczego tam nie wejdziemy?
– Bo nie chcemy jej przeszkadzać. Złapiemy ją po wyjściu. A raczej ty to zrobisz.
– Okej – odparł Oryński bez przekonania.
Każda kolejna minuta zdawała się ciągnąć w nieskończoność, a po Powirskiej nadal nie było śladu. Po następnym kwadransie Kordian miał tego serdecznie dosyć. Popatrzył na kompana i z ulgą stwierdził, że ten również jest zrezygnowany.
– Najwyraźniej wyrobiła już normę w tym tygodniu.
– W takim razie czas przejść do planu awaryjnego – oznajmił chudzielec.
Wyłuszczył aplikantowi wszystko od początku do końca, a Kordian musiał przyznać, że brzmiało to całkiem sensownie. Parę rzeczy mogło pójść nie tak, ale warto było spróbować. Skinął głową ze zrozumieniem, a potem ruszył w kierunku wejścia.
O tej porze klub świecił pustkami. Na bieżni widocznej przez szybę samotna kobieta wylewała z siebie siódme poty. Sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz paść trupem. Kordian minął ją i podszedł do mężczyzny stojącego za ladą. Obwód jego bicepsa równy był mniej więcej obwodowi jego głowy. Prócz tego mógł z powodzeniem pretendować do miana modela z katalogu ciuchów dla metroseksualistów.
– Dzień dobry – wypalił Oryński.
– Siemanko – odparł z lekkim uśmiechem model. – Świetny strój na poranny trening.
– To? – zapytał Kordian, poprawiając poły marynarki. – Uh… nie, byłem wczoraj wieczorem. Nie dam rady tak często – dodał, poklepując się po udach.
Ostatnie dwa dni były niekończącą się epopeją robienia z siebie kretyna.
– Mam naszyjnik, który wczoraj zostawiła tu pewna dziewczyna – dodał, kładąc wisiorek na blacie.
Model spojrzał nań i pokiwał głową z uznaniem. Kordian wiedział, że nieco ryzykuje, mówiąc, że był tutaj zeszłego wieczora, ale przypuszczał, że taki gość skupiał się raczej na innym typie klientów i nie kojarzył takich jak on.
– Droga rzecz – skwitował mięśniak, jakby dziwiło go, że ktokolwiek przytargał do niego takie znalezisko, zamiast opchnąć na Allegro za niebotyczną sumkę.
– Może i droga, ale ta laska była naprawdę niezła.
Uśmiech na twarzy metroseksualisty kazał sądzić, że załapał, w czym tkwi clou problemu.
– Spoko, zostaw to tutaj, a ja…
– Nie, nie – zaoponował Oryński, kręcąc głową i mrużąc oczy. – Człowieku… zrozum mnie – dodał z uśmiechem.
Plusem rozmowy z takimi ludźmi było to, że można było porozumiewać się zasadniczo bez słów. Wystarczyło unieść brwi, pokiwać znacząco głową czy zrobić dzióbek. W tej sytuacji nie było konieczności sięgania nawet po te uniwersalne sygnały. Sprawa była oczywista, a recepcjonista sprawiał wrażenie, jakby był gotów pomóc bratu w potrzebie.
– Wolałbym sam jej to dać – kontynuował Kordian.
– Eee… a wiesz, jak się nazywa to grzmociwo?
Oryński pierwszy raz w życiu spotkał się z takim określeniem i na moment zupełnie go zatkało. Szybko jednak okiełznał konsternację.
– Agnieszka. A nazwisko… chyba Powirska, nie pamiętam. Jak mi się wczoraj przedstawiała, byłem skupiony na czymś innym – odparł Oryński, robiąc rękoma gest, jakby ważył dwa arbuzy na stoisku spożywczym.
W oczach rozmówcy pojawił się błysk.
– Nic więcej nie mów – oznajmił, po czym obrócił się do małego monitora i zmrużył oczy, jakby miał osiemdziesiąt, a nie dwadzieścia lat.
– Ma karnet, ale nie chodzi regularnie, więc niezbyt mogę ci pomóc.
– A numer? Mógłbym do niej zadzwonić, powiedzieć, że znalazłem w klubie…
– Eee… nie mogę dawać numerów, chłopie.
– W tym przypadku chyba nie miałaby ci za złe.
– No nie wiem.
– Daj spokój, pomóż człowiekowi w potrzebie – poprosił Oryński. – Jak jej to oddam, mam gwarantowane robótki ręczne, nie?
Metroseksualista zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową.
– Śnij dalej – powiedział. – Ale próbuj, chłopie, próbuj. Tylko zbuduj trochę masy, bo widzę, że by się przydało. – Niespodziewanie złapał Kordiana za rękę w okolicy bicepsa, trafiając na zwiotczałe mięśnie. Skrzywił się, jakby dotykał zdechłej ryby.
– Popracuję, jak będę miał numer.
Mięśniak westchnął.
– Tutaj tego nie zostawię – dodał Oryński. – Więc z dwojga złego lepiej, żebyś dał mi numer i dziewczyna dostała z powrotem swój naszyjnik, niż żebym stąd wyszedł i opchnął go na stadionie czy dał jakiejś innej.
– No dobra, dobra – odparł model, unosząc dłonie. – Przecież nie wypnę się na gościa, który stara się ustrzelić taką dupencję. Gdyby chodziło o jakiegoś kabsztyla, dla twojego dobra nie dałbym ci tego numeru. Ale laska naprawdę jest konkret. Poczekaj chwilę… – dodał i zawiesił głos, skupiając już całą uwagę na kursorze poruszającym się po ekranie monitora.
Chwilę później Oryński był już w posiadaniu numeru do kobiety mieszkającej na tym samym piętrze, co Piotr Langer.
– I pamiętaj, co najmniej jedna siłomasogodzina dziennie na masarni. Inaczej żadne świecidełka nie załatwią ci porządnego ruchańska, jasne?
– Jasne – odparł z wdzięcznością Kordian, obracając się już w kierunku wyjścia.
– Przede
