nie można zmienić. Jednak dzięki nauce zwanej epigenetyką wiemy, że można wpłynąć na ekspresję genów, wprowadzając zmiany w stylu życia. Kwestię epigenetyki przedstawię dokładniej w rozdziale 2, ale wiedz, że twój styl życia oraz toksyny środowiskowe, na które jesteś wystawiona, mogą wpłynąć na to, czy pewne geny zostaną aktywowane i zachorujesz na chorobę, do której masz predyspozycję. Gdy mówimy o genetyce, pamiętaj, że „kliniczna postać choroby rozwija się u mniej niż 10% osób ze zwiększoną podatnością genetyczną (na choroby autoimmunologiczne). Sugeruje to silny czynnik środowiskowy w procesie poprzedzającym reakcję autoimmunologiczną. Czynniki środowiskowe mogą też wpłynąć na wynik tego procesu oraz tempo rozwoju choroby u osób, które zostaną nią dotknięte”3.
Podobnie jak w przypadku genów, nie możesz cofnąć przebytych infekcji. Jednak dr Sarah Ballantyne w książce The Paleo Approach pisze: „Ważne, aby zrozumieć różnicę pomiędzy tym, że infekcja przyczynia się do rozwoju choroby autoimmunologicznej, a tym, że taką chorobę powoduje… Chorób autoimmunologicznych nie powodują organizmy wywołujące zakażenie. Infekcje po prostu zwiększają szanse zapadnięcia na konkretne choroby autoimmunologiczne”4.
Pozostają toksyny środowiskowe. Fred Miller, kierujący zespołem zajmującym się reakcjami autoimmunologicznymi związanymi z wpływem środowiska w Narodowym Instytucie Nauki o Zdrowiu Środowiskowym, twierdzi, że choroby autoimmunologiczne są obecnie zaliczane do głównych przyczyn śmierci kobiet młodych i w średnim wieku w Stanach Zjednoczonych. Podkreśla, że dużą rolę odgrywają czynniki środowiskowe, co oznacza, że nasz styl życia i dieta leżą u podłoża reakcji autoimmunologicznych. W artykule opublikowanym w czasopiśmie Environmental Health Perspectives Miller dowodzi: „Nasze sekwencje genów nie zmieniają się tak szybko, aby można było tym wytłumaczyć wzrost występowania [chorób autoimmunologicznych]. Za to nasze środowisko tak – 80 000 środków chemicznych zostało zaakceptowanych do sprzedaży, ale niewiele wiemy na temat ich wpływu na układ odpornościowy. Nasz styl życia jest też inny niż jeszcze kilkadziesiąt lat temu i spożywamy więcej przetworzonego jedzenia”5. Virginia T. Ladd, przewodnicząca i dyrektor wykonawczy AARDA, twierdzi: „Szybki wzrost występowania chorób autoimmunologicznych wyraźnie sugeruje rolę czynników środowiskowych… Geny nie zmieniają się w tak krótkim okresie czasu”6.
W artykule poświęconym reakcjom autoimmunologicznym w czasopiśmie Environmental Health Perspectives napisano, że naukowcy szeroko definiują czynniki środowiskowe, ale do czynników etiologicznych prowadzących do wzrostu występowania chorób autoimmunologicznych i częstszej ich diagnozy zostały zaliczone między innymi: substancje chemiczne, patogeny, stres, hormony, leki, dieta, wzrost wagi i zachowanie.
Do toksyn wywołujących reakcje autoimmunologiczne należą toksyczne pokarmy, toksyczne myśli, toksyczne związki, toksyczna pielęgnacja skóry, toksyczne leki na receptę i toksyczne substancje chemiczne we wdychanym powietrzu. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu w pracy klinicznej zauważyłam, że istnieją trzy główne drogi, poprzez które toksyny środowiskowe wpływają na nasze zdrowie i wywołują reakcje autoimmunologiczne: nasz mózg i przekonania dotyczące zdrowia, spożywane pożywienie oraz nasze interakcje z otoczeniem. Teraz omówmy to wszystko dokładniej.
Dialog, który prowadzisz z samą sobą w zaciszu swego umysłu, wpływa na twoje zdrowie na poziomie komórkowym. Dlaczego? Bo twój mózg słyszy wszystko, co mówisz swojemu ciału. W twoim organizmie jest 37 bilionów komórek i pytanie brzmi: czy dopingujesz je myślami pełnymi miłości czy też werbalnie je atakujesz za pomocą toksycznych myśli? Skoro przyczyną reakcji autoimmunologicznej jest to, że organizm atakuje sam siebie na poziomie komórkowym, czy ty nie atakujesz sama siebie toksycznymi myślami na poziomie emocjonalnym?
Twoje myśli tworzą przekaźniki chemiczne w mózgu, a twoje ciało na nie reaguje7. Jeśli pomyślisz: „Jestem szczęśliwa”, przekaźnik chemiczny dostarcza tę wiadomość do twojego ciała i wszystkich bilionów komórek. To samo ma miejsce, gdy pomyślisz: „Jestem zestresowana” lub: „Jestem taka nieszczęśliwa” czy też: „Nienawidzę mojego ciała”. Dzieje się tak też, gdy masz myśli typu: „Nienawidzę swojej pracy”, „Zawsze choruję” lub: „Moje ciało nigdy nie robi tego, czego chcę”.
Zastanów się nad słowami biologa zajmującego się komórkami macierzystymi i autora Biologii przekonań, Bruce’a Liptona:
„Komórki [w twoim organizmie] są utrzymywane przy życiu przez płyn ustrojowy nazywany powszechnie krwią. Mózg jest narządem regulującym, który stabilizuje i zachowuje skład chemiczny krwi. Kontrola, którą mózg sprawuje nad składem chemicznym krwi, ma związek z naszym postrzeganiem (umysł) i emocjami (odzwierciedlanymi przez sygnały chemiczne we krwi). Gdy odczuwasz miłość, mózg uwalnia oksytocynę (hormon miłości, który reguluje metabolizm organizmu i wspiera wzrost), serotoninę i hormon wzrostu: każda z tych substancji chemicznych po dodaniu do płynu ustrojowego, w którym znajdują się komórki, pobudzi ich wzrost i zdrowie. Z kolei gdy człowieka ogarnia lęk, mózg uwalnia hormony stresu (kortyzol, noradrenalinę i histaminę), które hamują proces wzrostu komórek i działanie układu odpornościowego, co całkowicie uniemożliwia zdrowe życie”8.
Typowy człowiek ma około pięćdziesięciu tysięcy myśli każdego dnia, a każda z tych myśli wpływa na przekaźniki chemiczne w mózgu i funkcjonowanie organizmu. Oznacza to, że twoje myśli stanowią część twojej choroby i dobrego samopoczucia. Plan Uwierz w swoje ciało pomoże ci połączyć się z samą sobą i odnowić przekonania dotyczące ciała, dzięki czemu zaczniesz słyszeć swój wewnętrzny dialog, zmienisz jego ton z wrogiego na życzliwy i sprawisz, że twój organizm stanie się środowiskiem pełnym miłości, w którym zdrowie będzie mogło rozkwitać.
70% układu odpornościowego znajduje się w tkankach otaczających przewód pokarmowy,9 gdyż nieustannie ma on do czynienia ze środowiskiem zewnętrznym poprzez spożywane pokarmy, wypijane napoje i wszystko inne, co wkładamy do ust. Duża część układu odpornościowego jest umiejscowiona w żołądku, jelicie cienkim i jelicie grubym. Badania nad chorobami autoimmunologicznymi pokazują, że „do powstania reakcji autoimmunologicznej konieczna jest utrata funkcji ochronnych przez barierę śluzówkową, która ma kontakt ze środowiskiem (chodzi głównie o śluzówkę przewodu pokarmowego). Proces autoimmunologiczny może zostać zatrzymany, jeśli zapobiegnie się wzajemnemu oddziaływaniu genów i czynników środowiskowych poprzez przywrócenie funkcjonowania bariery śluzówkowej”10. Oznacza to, że przy chorobie autoimmunologicznej śluzówka przewodu pokarmowego jest uszkodzona i trzeba ją naprawić poprzez zmianę diety, aby uleczyć schorzenie.
Stan ten jest nazywany zwiększoną przepuszczalnością jelit, określaną też jako zespół nieszczelnego jelita. Nasza skóra to bariera chroniąca przed światem zewnętrznym, a śluzówka jelita to podobna bariera, ale położona wewnątrz ciała. W idealnie zdrowym organizmie jedzenie trafia do jelit i zostaje rozłożone na pożyteczne składniki przy pomocy dziesiątek enzymów, kwasów i przyjaznych bakterii żyjących w jelitach. Po rozłożeniu większości pokarmu zostaje on przemieszczony przez pewne komórki z jelit do całego organizmu, aby zapewnić mu odżywienie. Jedzenie, które nie ulegnie rozkładowi
Jeroen Visser i in., „Tight Junctions, Intestinal Permeability, and Autoimmunity Celiac Disease and Type 1 Diabetes Paradigms”,
Ballantyne,
Charles W. Schmidt, „Questions Persist: Environmental Factors In Autoimmune Disease”,
Grace Rattue, „Autoimmune Disease Rates Increasing”,
Dr Ron Breazeale, „Thoughts, Neurotransmitters, Body-Mind Connection”,
„What Thoughts and Emotions Are Affecting Your Cells?”,
G. Vighi i in., „Allergy and the Gastrointestinal System”,
Alessio Fasano i Terez Shea-Donohue, „Mechanisms of Disease: The Role of Intestinal Barrier Function in the Pathogenesis of Gastrointestinal Autoimmune Diseases”,
