is dit ’n spook?
Kom nou, Sanna, kry ek lag vir myself. Waar het jy al gehoor van ’n spook wat sit en hare kam? En Ma sou nie hartseer gelyk het oor ’n spook nie, eerder bang!
Ek versit die strykyster na my linkerhand en waai met mening, want dit lyk of die meisie in my rigting kyk. En sy waai sowaar terug!
Ek sou graag die uitdrukking op haar gesig wou sien. Is sy ongelukkig omdat sy alleen by die huis moes bly?
Dan beweeg sy agteruit en trek die gordyn toe. Ag wat, miskien was sy nie lus vir die basaar nie.
Terwyl ek stryk, loer ek kort-kort na die venster, maar die gordyne bly toe.
Sê nou sy is soos die vrou in die storie wat Ouma altyd vertel het? Dié vrou was in ’n kasteel opgesluit, en soms het sy so vreemd geword dat hulle haar moes vasmaak. Sy was glo ook baie mooi, en haar hare was ook geel!
Wat ’n ryk verbeelding, Sanna! sou Ouma nou sê. Ek glimlag toe ek haar stem so duidelik in my gedagtes hoor. Dis jammer sy lewe nie meer nie, sy het altyd so lekker by ons gekuier.
Toe ek klaar gestryk het, dra ek Gert se klere na sy kamer langs die afdak en sit dit op sy bed. In Ma-hulle se kamer pak ek haar klere in die laaikas. Pa s’n los ek op die bed; Ma moet dit maar in sy koffer sit. In my kamer langs Ma-hulle s’n pak ek my klere in ’n sak wat ek onder my bed inskuif. Vir die hoeveelste keer wens ek ons het hangkaste gehad. Partymaal moet ’n mens weer ’n rok oor stryk voor jy dit kan aantrek, want dit kreukel in die sak.
Ek kyk op die wekker. Dis al amper twaalfuur. Ma behoort so teen tweeuur terug te wees.
Ek maak soutwater om my voete te was, want hulle is moeg van die staan. Daarna smeer ek hulle met Vaseline in en trek my skoene aan.
Miskien moet ek koppie toe stap. Almal is in die veld, so niemand sal kan sê ek spioeneer nie. Ek voel soos ’n skelm seker moet voel toe ek die voetpad agter die huis vat.
Bo-op die koppie wurm ek my in die skadu van die klippe in. Ek staar oor die veld uit. Dis grafstil. By die buurplaas trek vuurrook die lug in.
Was dit nie so laat nie, het ek vir antie Poppie gaan kuier. Sy werk nie soos Ma in die plaashuis nie. Mevrou Roodt ry elke tweede dag haar huishulp van Suurvlakte af heen en weer. Mevrou Rita sê die mense het seker geld.
Volgens antie Poppie is sy al te oud vir sulke harde werk. Ma lag net as sy dit hoor. “Tussen ons gesê, Poppie is sommer lui. Sy’s skaars vier jaar ouer as ek.”
Ná ’n ruk staan ek op en stap terug. Die gordyne by die Groothuis bly toe. In Ma se kamer gooi ek my agteroor op die bed.
“Haai, slaapkous!” Ma skud my aan die skouer. “Jy snork lekker!”
Ek sit regop. “Hallo, Ma! Het ek sowaar aan die slaap geraak?”
Sy kom sit langs my op die bed. “Kyk wat het ek gekry.”
Ek vat die sak wat sy op haar skoot hou en haal ’n bruin kardoes uit.
“Nee, sit daai eers neer. Ek wil jou wys waarmee jy jou die vakansie kan besig hou.”
“Wat is dit?” Ek sit die kardoes met die vetkolle langs my neer. “Ek ruik braaivleis en pannekoek!”
“Haal dié ook eers uit.” Sy glimlag geheimsinnig.
In die tweede kardoes, kan ek duidelik sien, is pannekoek. Onder in die sak is nog ’n plastieksak en ek haal dit uit.
Dis vol van die lieflikste stukkies lap! Bontes, gestreeptes, sommige met kolle, in al die kleure van die reënboog. Daar is ook rooi, wit, geel en groen wol in die sak. Ek voel skielik skuldig oor die geskenk – dit moes ’n klomp geld gekos het.
“Haai, Ma, was dit nodig? Dis baie lappies! Hoe het Ma betaal?”
“Mevrou Rita gaan die geld einde van die maand aftrek. Moenie jy jou kop daaroor breek nie.”
“En die kos?”
“Dit, my liewe kind, het sy vir ons gegee, verniet. Ek het met die geldjie wat ek gehad het vir julle toffies gekoop.”
“Dan is mevrou Rita seker nie so aaklig soos wat ek gedink het nie.”
“Genade, Sanna, hoe het ek jou grootgemaak? Mens dink nie so lelik van ander mense nie!”
“Ja, Ma, ek weet. Maar hoekom los sy die meisiekind alleen by die huis?”
“Tog nie al weer daai storie nie! Los dit, dis niks met jou te doen nie.”
“Sy het vandag vir my gewaai.”
“Wie het vir jou … Suzanna Jansen, moet my nou nie kwaad kry nie! Jy bly weg van Inge af, verstaan jy? Ek soek nie moeilikheid nie.”
Ek kyk af na my hande. So daar ís moeilikheid. En haar naam is Inge.
“Reg, Ma, as Ma so sê.”
“Dink jy nie dit sal mooi lyk nie?” Sy hou die lap met rooi strepe en die rooibonte langs die plein rooi lap.
“Hmm, ja, dit lyk goed.”
“Met die wol gaan ons truie brei vir Pa en Gert, en jy kan vir ons kussingslopies maak. Jy’t mos baie tyd in die vakansie.”
Ek weet sy praat eintlik om my aandag weg te kry van Inge af. Dis ’n mooi naam. En net gister het Ma kamtig nie eens van haar bestaan geweet nie!
“Gaan maak vir my ’n bietjie tee, asseblief.” Ma strek haar skuins op die bed uit.
Ek gooi die lappies terug in die sak en bêre dit in die kis by die voetenent van die bed. Net môre gaan ek aan iets begin werk. Ek voel sommer opgewonde by die gedagte.
Die water op die paraffienstofie kook gou en ek maak die tee.
“Moet ek vir Ma poeiermelk ingooi?” Ek sit die beker op die tafeltjie langs die bed neer.
“Dankie. Ja, die poeiermelk is nou nie bokmelk nie. Dié is baie lekkerder in die tee, veral met ’n stukkie kruisement in soos in Kliprant se dae. Maar nou ja,” sug sy.
Vir die eerste keer wonder ek of Ma gelukkig is op die plaas. Of is dit net ter wille van Pa dat sy hier is? Sy het tog haar vriende en haar broer in Kliprant agtergelos, sy mis hulle seker ook.
Miskien is dít hoekom sy partykeer net moeg en lêerig is. Ná ons einde verlede jaar hierheen getrek het, was ons nog nie weer huis toe nie. Hoe sy nou gesug het, sê net een ding: sy verlang.
Met Ouma se dood het oom Dries die paar bokkies vir hom gevat. Hy was kwaad oor Ma die huis gekry het, en hy’t net gesê Sara is getroud, haar man moet vir haar sorg. Hier is nie eers ’n koei nie, mevrou Rita koop melk in die dorp. Meneer Bertus sê hy is ’n skaapboer en dis dit.
“Kry vir jou ’n pannekoek.” Ma beduie na die kardoes. “En kom maak my halfvier wakker. Ek moet nog Groothuis toe.”
“Is Ma nie moeg nie? Hoekom altyd uitvaltyd weer gaan werk?”
Sy
