van Malawi. Nog vinniger draai hy terug, leun met sy elmboog teen haar deur en herhaal stadig en bevelend: “Ek wil beide u tringels sien. Nou!”
Sy stemtoon styg as gevolg van sy ongeduld en sy oë trek onvriendelik op twee skrefies.
Twee, flits dit deur haar brein. Wat kan dit wees?
Onbeholpe maar steeds in beheer, verduidelik sy dapper: “Meneer, ek verstaan nie wat u soek nie. Kyk, hier is my paspoort,” en sy oorhandig haar paspoort. “Ek besoek Malawi en het gister gearriveer, maar niemand het my geadviseer oor die goed waarna u op soek is nie.”
Haar moed begin sink toe sy sien hoe sy gesigsuitdrukking hard en onversetlik raak. Haar ingewande bewe. Die beelde van ’n koue, nat Afrika-tronksel en niemand wat haar onmiddellik vermis nie, spring voor haar geestesoog op.
Die beampte is glad nie gelukkig met haar nie. Die vrees maak haar heeltemal dom en soos mis voor die son begin haar selfbeheersing kwyn. Haar oë skiet vol trane en sy kyk hulpsoekend rond.
“Tringels, of jy het nagelaat om die wet te volg, en dis ’n probleem. ’n Gróót probleem.”
Die adrenalien pomp deur haar are. “Asseblief, meneer …” Sy maak keel skoon en probeer weer: “Asseblief, meneer, ek weet nie …”
Haar onvaste stem word onderbreek deur ’n motor wat met skreeuende bande tot stilstand kom. Iewers klap ’n deur en vaagweg wonder sy of dit die vangwa is wat gearriveer het.
“Middag, dame. Wat is die probleem?” vra ’n diep stem.
Die rustigheid daarvan dring deur haar angsneurose. Verligting spoel oor haar. Sy was werklik nog nooit in haar lewe so verlig nie. Sy kan haar ridder op sy wit perd sommer ’n klapsoen gee.
Deur haar venster kyk sy op, en op en op. Wat ’n massiewe stuk vleis, flits dit deur haar gedagtes – voor sy vaskyk in kaptein Costa se gesig.
Haar nuutgevonde optimisme sak tot ’n laagtepunt toe sy besef wie haar ridder is, en dat sy gesigsuitdrukking verraai dat hy wens hy het eerder verbygery. Maar te diep in die penarie om haar aan sy liggaamshouding te steur, glimlag sy bewerig.
“Dankie, miskien kan u help. Die beampte is op soek na my tringels,” sê sy en probeer haar stem kalm hou.
Hy staar woordeloos na haar.
Moedeloos trek sy haar skouers op, gooi haar hande in die lug en vaar uit: “Ek het nooit so iets ontvang nie! Nie by geboorte nie en ook nie gister by immigrasie nie. Ek weet nie wat dit is nie! Wat moet ek nou doen?”
“Sluit oop jou deur,” beveel hy.
Rochelle voel hoe haar mond letterlik oopval. Verbyster gaap sy die lang man aan.
Sy swart wenkbroue lig ’n fraksie en sy sien die irritasie in sy donkerblou oë flits. Noodgedwonge byt sy op haar tande, verwens Xavier en sluit die deure oop.
Ongenooid ruk hy die motor se agterdeur oop.
“Hei, man! Wat dink jy doen jy?” vra sy en probeer haar veiligheidsgordel losmaak.
Sy sal haar nie laat intimideer nie, besluit sy, sy sal hom bydam met haar skoen se hak as dit moet!
Hy slaan die sitplek plat en haal twee rooi driehoeke uit. Sy blik vee haar van die aardbol af toe hy regop kom en die driehoeke onder die beampte se neus druk. Die driehoeke word sonder ontsag teruggegooi en hy slaan die agterdeur met ’n slag toe.
Rochelle sit versteen. Tringels … dis triangles! Hoe domonnosel van haar, maalkolk haar gedagtes terwyl sy voel hoe haar gesig verkleur. Sy wens dat die aarde wil oopskeur en haar insluk.
“ ’n Mens oorhandig nie sommer jou paspoort aan enigiemand nie,” sê hy en hou haar paspoort en lisensie na haar uit.
Sy knik.
Hy wissel ’n paar woorde in Chichewa met die beampte, draai om en stap met besliste treë weg.
Gestroop van alle energie bid sy hardop: “Liewe Here, moet tog asseblief nie dat my pad ooit weer met hierdie ongeskikte man s’n kruis nie. En help my om lewend die reservaat te bereik.”
Moeg en uitgeput arriveer Rochelle ná byna ses uur op die pad in Chipata. Dis ’n plattelandse dorpie wat hoofsaaklik bestaan uit ’n outydse BP-vulstasie, ’n tipe supermark en ’n paar plaaslike besighede. Tot haar verbasing herken sy ook onmiddellik die alombekende Pep Stores van Suid-Afrika, en dit verdring sommer die ergste verlore en eensame gevoel.
Liwonde-natuurreservaat is slegs bereikbaar via motorboot of helikopter. Die westelike sy van die reservaat grens aan die breë Shire-rivier en daar is geen toegangspaaie na die reservaat nie. Die motorboot se bestuurder verduidelik dat die rit hulle ’n bietjie meer as ’n uur behoort te neem en dat hulle net voor skemer daar sal wees. Te moeg om te redeneer of bang te wees, sit sy agteroor en raak meegevoer deur die dreuning van die motorboot en die natuurskoon.
Die bome gooi reeds lang skadu’s oor die water toe die bestuurder die grasdakchalets van Liwonde wat in die verte verskyn aan haar uitwys. Soos hulle naderkom, kan sy nie anders as om na haar asem te snak nie.
Intiem en uniek pryk die chalets op die oewer van die rivier, met ’n fluweelsagte grastapyt wat elkeen omring en ’n balkon wat aanloklik oor die kolkende rivierwater hang.
Nadat sy gasvry ontvang en amper letterlik op die hande haar chalet ingedra is, kan Rochelle vir die eerste keer die dag onbesorg asemhaal.
Gretig verken sy haar chalet. Die hoofslaapkamer het ’n pragtige handgemaakte hemelbed waarvan die houtpilare met diermotiewe uitgekerf is. Die bed word omvou deur ’n wasige muskietnet. Nuuskierig stap sy deur die res van die chalet en merk dat al die meubels van dieselfde pragtige donker hout is. Voor al die vensters is gaas, natuurlik om die malariamuskiete uit te hou, en die vensters is bedek met bypassende materiaalblindings. Tot die kleinste skildery is gekies om die chalet te komplementeer, die regte verhouding en harmonie te skep, besef sy verras.
Sy frons en peuter aan haar serp. Hierdie idilliese en asemrowende reservaat pas nie heeltemal by die beeld wat sy van John Auther geskep het nie. Sou hy emosioneel tog sterker wees as wat sy gedink het? Miskien weer getroud? Sy kyk met nuwe belangstelling na die interieur van die chalet – ’n vrou se hand was definitief teenwoordig.
Wel, sy het tog so ’n moontlikheid verwag. Sy is selfs voorbereid op die aanwesigheid van ’n nuwe kroos.
Wat ook al sy omstandighede is, dit maak geen verskil aan haar opdrag nie. Sy ken John Auther se geskiedenis soos die palm van haar hand, en sy weet presies hoe om hom te benader en te manipuleer.
4
“Nee, nee, asseblief, help! Caitlin …”
Rochelle skrik met ’n ruk wakker. Sy het haar beddegoed nes die ander aande op ’n bondel gewerk soos sy gestoei het. Die nagmerrie … Caitlin is ontvoer, maar sy was nog nie by die ongeluk nie. Wat het haar wakker gemaak?
Dan hoor sy dit: die skerp roep van ’n visarend. Dit sny deur murg en been en hoendervleis slaan op haar lyf uit. Sy laat haar kop ’n oomblik teruglê teen die kussing en probeer die angs as gevolg van die nagmerrie uit haar nek rol. Elke nag raak die droom meer werklik, meer intens, dink sy bekommerd en sluit haar oë ’n oomblik.
